Παγκόσμια Ημέρα Ποδηλάτου: Η πρώτη εμπειρία που είχαμε στις δύο ρόδες ήταν ξεχωριστή

Μόλις το 2018 καθιερώθηκε ο εορτασμός του ποδηλάτου. Ένα όχημα τόσο στενά συνδεδεμένο με την παιδική μας ηλικία αλλά και με την ενήλικη ζωή. Όλες οι βόλτες στην εξοχή, οι αναμνήσεις, οι μεταφορές στην πόλη... Κι όμως χρειάστηκε να περάσουν τόσα χρόνια για να έχει την ετήσια τιμητική του. Η Παγκόσμια Ημέρα Ποδηλάτου (3 Ιουνίου) έφτασε και οι συντάκτριες του Teen Queen κάνουν μία αναδρομή στο παρελθόν τους για να διηγηθούν τις δικές τους πρώτες εμπειρίες μαζί του.

Ανθία Φιλιππή

Η ατάκα «αν ξέρεις ποδήλατο δεν το ξεχνάς ποτέ» είναι χιλιοειπωμένη. Το θέμα είναι όμως, τι έχει προηγηθεί μέχρι να πραγματοποιηθεί αυτή η επιθυμία σου να ισορροπήσεις σε δύο ρόδες; Η αλήθεια είναι ότι το να μάθεις ποδήλατο είναι για την πλειοψηφία τόσο σημαντικό όσο το να μάθεις να μπουσουλάς στα πρώτα σου χρόνια. Σιγά τα αυγά! Easy peasy! Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι; Μπορώ και εγώ! Έτσι έλεγα πριν πιάσω το τιμόνι αυτού του, σχεδόν ξεχαρβαλωμένου ποδηλάτου που με μαεστρία ο ξάδερφός μου είχε επιμεληθεί.

Αν και κάποιους μήνες μικρότερος από νωρίς κατείχε την «τέχνη» του ποδηλάτου. Ήθελα και εγώ να του μοιάσω. Εκείνος μου έμαθε να οδηγώ και έκανε καλή δουλειά. Εγώ βέβαια έκανα ακόμη καλύτερη δουλειά και αναφέρομαι φυσικά στην τέχνη του... στάσιμου νεύρων. Είχε υπομονή, του το αναγνωρίζω!

Όπως και να 'χει όμως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση όσο κι αν μοιάζει παιχνιδάκι. Αν δεν έχεις ανέβει ξανά σε δαύτο, φαντάζει ακατόρθωτο να το κάνεις σβούρες. Όσο για την εμπιστοσύνη που πρέπει να έχεις σε εκείνον που σε μαθαίνει; Του εμπιστεύεσαι την πρώτη σου... σαβούρα, επομένως πρέπει να τον εμπιστεύεσαι και με τα μάτια κλειστά! Θυμάμαι ακόμη να μιλάω στον Αντώνη και να του λέω «με κρατάς ή θα πέσουμε;» χωρίς να παίρνω απάντηση. Πηγαίναμε ολόισια και εγώ γεμάτη περηφάνια γύρισα στιγμιαία το κεφάλι. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι ήμουν μόνη μου και, να σου το πρώτο ταρακούνημα. Με είχε αφήσει κάτι χιλιόμετρα πριν και γελούσε χωρίς σταματημό. Κάπως έτσι έχει η δίκη μου πρώτη γνωριμία με ποδήλατο. Το να ανεβαίνεις στο ποδήλατό σου και να «τραβάς» για τη βόλτα σου είναι ό,τι πιο γαλήνιο μπορείς να κάνεις, αν φυσικά δεν φοβάσαι την διαδρομή. Εγώ πάντως νιώθω ανάλαφρη όταν κάνω μια βόλτα στην παραλία με το ποδήλατό μου. By the way, ακόμη φοβάμαι τα ψηλά ποδήλατα, εκείνα που με το τέντωμα του ποδιού μου δε φτάνω το έδαφος, μην το πεις προς τα έξω όμως!

Χριστίνα Τσακιρίδου

Έχω νιώσει ικανοποίηση για μια καινούργια δεξιότητα που απέκτησα στη ζωή μου αρκετές φορές. Έμαθα να μαγειρεύω, να κάνω τις δουλειές του σπιτιού με επιτυχία, να οδηγώ μηχανάκι και αυτοκίνητο αρκετά καλά (μετριόφρων όπως βλέπεις), ακόμη και ελεύθερη πτώση από τα 3000μ έκανα. Η πικρή αλήθεια όμως είναι πως υπάρχει ένα πράγμα που δεν κατάφερα ακόμη με επιτυχία: να ισορροπήσω καλά και για αρκετή ώρα σε ένα ποδήλατο. Ομολογώ πως ντρέπομαι που το λέω (δημόσια κιόλας) αλλά στην τελική κανείς δεν είναι τέλειος και γενικά έχω σαν moto ζωής πως : Δεν κάνουν όλοι για όλα!

Το μόνο σίγουρο είναι πως εγώ και το ποδήλατο έχουμε πάρει διαζύγιο εδώ και πολλά χρόνια. Ακόμη θυμάμαι το πρώτο ποδήλατο που μου αγόρασε ο μπαμπάς μου το οποίο το πάτησε ένα φορτηγάκι αφού εγώ το είχα παρατήσει κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου. Περιττό να σου πώ πως το επόμενο κλάπηκε μέσα από την αποθήκη του σπιτιού μας κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω πως το κάρμα απλά ΔΕΝ θέλει να έχω ποδήλατο στην κατοχή μου.

Νατάσσα Σχοινά

Στο εξοχικό στον Ωρωπό. Μετά τις πρωινές βουτιές στη θάλασσα και λίγο πριν την επίσκεψη στο γηπεδάκι το βράδυ. Εκεί έμαθα να κάνω ποδήλατο. Όταν ο ήλιος έκαιγε ήταν δύσκολο να μπεις στη διαδικασία για τέτοιου είδους εκπαιδεύσεις. Ήξερες ότι θα χρειαζόσουν αρκετές ώρες και κάτω από τις ακτίνες του ήλιου το δέρμα σου θα αντιδρούσε ακόμα και στη σκέψη του να το κάνεις. 7 με 8 το απόγευμα ήταν το ασφαλές στοίχημα.

Θυμάμαι μέχρι σήμερα τα υποστηρικτικά ροδάκια που είχε εκείνο το λευκό ποδήλατο με τις μαύρες ρίγες. Με εκνεύριζαν τόσο που μετά τις πρώτες φορές αρνήθηκα να ξανακάνω αν δε βγουν. Με δύο ρόδες ήθελα. Όπως οι μεγάλοι. Ο δρόμος, βέβαια, μέχρι την επίτευξη του στόχου ήταν ματωμένος. Πολλές φορές κυριολεκτικά. Τα εγχειρήματα γίνονταν συνήθως σε άσφαλτο και η πτώση στην επιφάνειά της δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που ήθελες. Τα γόνατά μου το έχουν μαρτυρήσει πολλές φορές. Ήταν το εύκολο θύμα. Δεν το έβαζα, όμως, κάτω. Πάντα πεισματάρα.

Κάθε μέρα έπαιρνα το ποδήλατο και όσο συνέχιζα να πέφτω τόσο περισσότερο εκνευριζόμουν και πείσμωνα για να τα καταφέρω. Και τα κατάφερα. Μαζί με μερικές λαβωματιές ως ένα πρόσκαιρο ενθύμιο. Όταν αυτό συνέβη, έπαιρνα το αγαπημένο μου όχημα κι εξαφανιζόμουν για να εξερευνήσω ό,τι μπορούσε να εξερευνηθεί στην περιοχή. Από την κοντινή παραλία και τις αυλές της παρέας μέχρι τα στενά περάσματα που έβγαζαν σε μία πιο ατημέλητη βλάστηση στα όχι μόνιμα κατοικήσιμα σπίτια. Εγώ και το ποδήλατό μου ενάντια σ’ όλον τον κόσμο.

Διάβασε επίσης: Joker Debate: Οι συντάκτριες του Teen Queen επιλέγουν τον αγαπημένο τους Joker