Πέρασα 5 μέρες χωρίς κινητό και έζησα να στο διηγηθώ
Τελικά, τα πράγματα δεν ήταν όπως τα φανταζόσουν.
Η γενιά μας είναι εθισμένη στις οθόνες. Είτε είναι μικρές είτε μεγάλες, είναι λες και με κάποιον τρόπο ελέγχουν τη ζωή μας. Τις περισσότερες φορές γίνεται με τόσο έμμεσο και φυσικό τρόπο που μπορεί ακόμα και να μην το καταλαβαίνεις. Το κινητό και το laptop είναι δύο πράγματα που σήμερα κανείς δε φαντάζεται τον εαυτό του χωρίς την παρουσία τους, κατά βάση γιατί τη θεωρεί αυτονόητη. Όταν, όμως, για κάποιον λόγο βρεθεί χωρίς αυτά, τότε αρχίζει η πραγματική αποκάλυψη της σοβαρότητας της κατάστασης.
Στο προκείμενο τώρα. Πριν από μερικές ημέρες, έγινε κάτι που αν μου το έλεγες μερικές ώρες πριν, μάλλον θα σου έλεγα πόσο υπερβολικό βρίσκω το συγκεκριμένο σενάριο. Τι ήταν αυτό; Ξαφνικά, καθώς βρισκόμουν στην οθόνη του υπολογιστή, όπως οποιαδήποτε άλλη μέρα, μία θολούρα μού χτύπησε την πόρτα. Οι σειρές των γραμμάτων στην οθόνη θάμπωσαν και, παράλληλα, μία υπέροχη -not- ημικρανία εμφανίστηκε. Χωρίς να μακρηγορώ, ο γιατρός ουσιαστικά με πληροφόρησε ότι ανάμεσα στα άλλα πρόκειται για κόπωση των ματιών και οπτικό σύνδρομο υπολογιστών (σ.σ. Συμβαίνει όταν κάποιος χρησιμοποιεί υπολογιστή για μεγάλα χρονικά διαστήματα).
Τα πράγματα τα έφεραν έτσι που αναγκάστηκα να κάνω κάτι που δεν περίμενα ότι θα αποδειχτεί όσο δύσκολο ήταν στην πορεία: αποχή. Περιόρισα τη χρήση του κινητού και του υπολογιστή στο ελάχιστο και σε πολύ βασικές ενέργειες, αλλά το θέμα εξελίχθηκε πολύ πιο πολύπλοκα από αυτό που είχα στο μυαλό μου.
Day 1
Για έναν άνθρωπο που ξυπνάει και που κοιμάται με το κινητό και τον υπολογιστή στο χέρι λόγω δουλειάς, το θέμα έχει μπει στον αυτόματο πιλότο. Η κίνηση του να πιάσω το κινητό είναι μέρος της φυσικής προέκτασης του σώματός μου. Και μάντεψε τι έκανα την πρώτη μέρα της αποχής. Άνοιξα παθητικά όλες τις εφαρμογές για να δω αν πρέπει να είμαι ενήμερη για κάτι. Τώρα μάντεψε και τι συνέβη μετά. Ίλιγγος. Καλά να πάθω. Το άξιζα. Lesson taken και πάμε παρακάτω.
Day 2
Έχοντας πάρει το μάθημα από την προηγούμενη μέρα, ήξερα ο οργανισμός μου δεν ήταν σε φάση για blue light. Το σεβάστηκα και του το έδωσα. Οι πρώτες ώρες πέρασαν σε νορμάλ επίπεδα. Όχι κάτι τραγικό -αν και με «έτρωγε» το χέρι μου-. Ώσπου έφτασε το βράδυ. Τι σημαίνει αυτό; Υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν η ώρα για ταινίες ή σειρές με το laptop στην αγκαλιά. Μία απόσταση που δε μας έκανε ένεκα των ημερών. Αναθεμάτισα λίγο -μην πω και ψέματα-, γκρίνιαξα και πάει η Day 2.
Day 3
Η φαγούρα είχε φύγει πια από το χέρι μου. Γέμισα το πρόγραμμα της ημέρας με άλλες ασχολίες. Έστειλα το 6 δύο φορές, έκανα περισσότερο περπάτημα, έγραψα παραδοσιακά με στυλό και χαρτί πλάνα που είχα για το άμεσο μέλλον. Κάπου εκεί ήταν που εμπνεύστηκα να πιάσω κι ένα βιβλίο στα χέρια μου και να αποπειραθώ να διαβάσω χωρίς την κλασική φωτεινότητα των οθονών που μας περιτριγυρίζουν. Καιρό είχα να τελειώσω ένα βιβλίο μέσα σε δύο μέρες. Ο Paulo Coelho θα ήταν περήφανος.
Day 4
Αγάπησα ένα spot που βρήκα στο πάρκο που βρίσκεται κοντά στο σπίτι. Επισκεπτόμουν καθημερινά το παγκάκι κάτω από τον τεράστιο πλάτανο και βρήκα μία νέα ασχολία. Στα διαλείμματα του διαβάσματος του βιβλίου για να ξεκουραστούν τα μάτια μου, παρακολουθούσα τους περαστικούς. Όχι με την creepy έννοια. Εντόπιζα χαρακτηριστικά στους άλλους που ποτέ δεν είχα προσέξει και που ποτέ δε θα πρόσεχα αν δεν είχε συμβεί αυτό. Το πώς συνυπήρχαν τα μέλη μιας οικογένειας στον δρόμο. Τις συνομιλίες και τους προβληματισμούς μέσα στις παρέες. Τα νάζια των κατοικίδιων που δεν ήθελαν να επιστρέψουν στο σπίτι. Και κάπως έτσι εμπνεύστηκα και να γράψω νέες ιστορίες.
Day 5
Αν περίμενες ότι θα σου έλεγα ότι την τελευταία μέρα δεν ήθελα καθόλου το κινητό και τον υπολογιστή, σε καμία περίπτωση δε θα σου πω αυτό. Ας μην κρυβόμαστε. Αυτά αποτελούν πια μέρος της ζωής μας. Και, αν δε μιλάμε για τις υπερβολικές περιπτώσεις που φτάνουν σε σημείο εθισμού (σ.σ. Εκεί θέλει οπωσδήποτε ρύθμιση, γιατί δε σου κάνει καλό ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά. Δεν είναι λίγες οι έρευνες που θέλουν τα social media να αυξάνουν τα επίπεδα του στρες) προσφέρουν πολλά καλά: επικοινωνία, πρακτικότητα, μάθηση, διευκόλυνση ουσιαστικά στα περισσότερα πράγματα της καθημερινότητας.
Οπότε… Ναι, το έκανα. Ναι, επιβίωσα. Μέχρι εκεί. Το θέμα δεν είναι να κάνεις υπερβολές ούτε από τη μία ούτε από την άλλη πλευρά της ζυγαριάς. Καλό είναι να εκμεταλλευόμαστε όσα έχει να μας προσφέρει η τεχνολογία, όμως, όταν φτάνει σε υπερβολικό βαθμό, μπορεί ακόμα και να αναιρέσει όλα όσα έχει προσφέρει.
Task completed. Over.
Bloggers
