Φωτεινή Δάρρα: «Κάτι τέτοιες στιγμές λέγονται ευτυχία»

Γυρίζω το βλέμμα μου και στέκομαι σε μια κορνίζα με το πρόγραμμα από μια παράσταση του προ-προηγούμενου αιώνα: «Δωδεκάτη Νύχτα» του Ουίλλιαμ Σαίκσπηρ!

Είναι η πρώτη φορά που βλέπω το όνομα του μεγαλύτερου σύγχρονου δραματουργού γραμμένο έτσι... ΣαίΚΣπηρ!

Χτυπάει το δεύτερο κουδούνι και κατεβαίνω βιαστικά τη σκάλα για να περιμένω στην κουίντα να χτυπήσει το τρίτο. Οι μουσικοί γύρω μου δίνουν κουράγιο.

Τρίτο κουδούνι και ανοίγω το βήμα μου πρός τη σκηνή. Το θέατρο είναι γεμάτο! Ο κόσμος κρέμεται από τα θεωρεία του και εγώ αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπάει όλο και πιο δυνατά. Πλησιάζω το vintage μικρόφωνό μου και ξεκινάω:

« Είναι οι στίχοι ταπεινοί...είναι οι νότες ταπεινές... Κι είναι η δική μου η φωνή, φωνή σαν όλες τς φωνές. Μα βγαίνει μέσα απ’ την ψυχή κι αντηχεί σαν προσευχή». Αυτή είναι η δική μου προσευχή εκείνη τη στιγμή. Είμαι επιτέλους εκεί! Στο ιστορικό θέατρο Απόλλων της Σύρου και νιώθω σαν να παίζω σε ταινία του Βισκόντι, όπως η αγαπημένη μου... Death in Venice.

Η Ερμούπολη της Σύρου είναι αδιαμφισβήτητα η Βενετία της Ελλάδας. Τη συνάντησα για πρώτη φορά το προηγούμενο βράδυ με την άφιξή μου στο νησί και ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος! Υποσχεθήκαμε αμοιβαία πίστη η μία στην άλλη από την πρώτη στιγμή. Σεργιάνησα τα σοκάκια της, μύρισα τη θάλασσά της(ως νησιώτισσα ζακυνθία), είδα την πανσέληνο από το παράθυρό μου, γεύτηκα τις λιχουδιές της και δεν με απογοήτευσε ούτε λεπτό! Αντιθέτως, με κέρδισε ακόμα περισσότερο όταν είδα την άγρια πλευρά της από ψηλά. Περιπλανήθηκα στις εκκλησιές και τα απαράμιλλης ομορφιάς κτίρια και αναρωτήθηκα, όπως ο Σεφέρης, γιατί μέχρι τώρα «άφησα να περάσει ένα βαθύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιώ ούτε μια στάλα»...

Με τα μάτια κλειστά άκουσα τον κόσμο να τραγουδάει...Άνοιξα τα μάτια μου και τους κοίταξα.

«Κάτι τέτοιες στιγμές λέγονται ευτυχία», σκέφτηκα.

Δεν μου έφτασαν οι δυο παραστάσεις, δεν χόρτασα τις τρεις μέρες στη Σύρο. Είπα: «Εις το επανιδείν»... Τα ξαναλέμε όμορφη Σύρα!