Τέμπη: «Ο άνθρωπος που σώζεται από κάτι τέτοιο, το παίρνει μαζί του σε όλη τη ζωή του»

Το τελευταίο τετραήμερο η τηλεόραση, τα sites και τα social media έχουν κατακλυστεί με εικόνες και περιγραφές από τη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών. Μαζί με αυτές και τα εκατοντάδες σχόλια των δημοσιογράφων, των πολιτικών φορέων και φυσικά των συγκλονισμένων πολιτών.

Άλλοι με έντονο συναισθηματισμό, άλλοι επιστρατεύοντας τα τελευταία ψήγματα λογικής και άλλοι με έντονη κριτική διάθεση, καθένας έχει κάτι να πει. Οι μόνες στιγμές που ίσως όλοι σωπαίνουν είναι όταν μιλούν οι γονείς και οι οικογένειες των τραγικών θυμάτων, στα λόγια των οποίων απεικονίζεται η οργή και η θλίψη όλων μας.

Ανάμεσα στους 57 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους σε αυτή τη διαδρομή «χωρίς επιστροφή», οι περισσότεροι ήταν πολύ νέοι, ιδίως φοιτητές. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που ακούσαμε στην τηλεόραση τους γονείς τους να παραδέχονται πως ήταν οι ίδιοι που τους παρότρυναν να προτιμήσουν το τρένο, ως την πιο ασφαλή επιλογή μεταφοράς. Στα λόγια τους μπορεί κανείς να διακρίνει αυτές τις τόσο άδικες τύψεις, μιας και θα ήταν αδύνατο να υποψιαστούν το μέγεθος της τραγωδίας που θα ακολουθούσε και τη δύναμη που εξακολουθεί να έχει ο ανθρώπινος παράγοντας σε κάτι που η τεχνολογία θα έπρεπε να έχει πάρει τα «ηνία» λειτουργώντας επικουρικά, εδώ και καιρό.

Με τους γονείς αυτούς μπορούν φυσικά να ταυτιστούν οι περισσότεροι τηλεθεατές, καθώς και εμείς (μέχρι το βράδυ της Τρίτης) θεωρούσαμε το τρένο πολύ ασφαλές μέσο μεταφοράς, ειδικά σε υπεραστικό επίπεδο. Μαζί μας και η Δώρα Αναγνωστοπούλου, η οποία είναι και η ίδια μητέρα και μπόρεσε να συναισθανθεί το μέγεθος του πόνου των μητέρων αυτών των παιδιών, των «πάρε με όταν φτάσεις».

Πολύ εύστοχα διατύπωσε τις σκέψεις της στο δελτίο ειδήσεων του Mega, όταν φιλοξένησε την ψυχολόγο Άννα Κανδαράκη. Η ειδικός αναφέρθηκε στον τρόπο εμπέδωσης του πένθους, αλλά και τα στάδια που βιώνει κανείς μέχρι να συλλάβει και να διαχειριστεί όσα συνέβησαν.

«Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται την εικόνα για να συνειδητοποιήσουν τον πόνο. Μπορεί να δοθεί μία σύσταση σε αυτούς που έχουν χάσει, αλλά δεν πρέπει να προτρέπουμε να μην δουν τον άνθρωπό του σε ό,τι κατάσταση και να είναι. Η τελευταία εικόνα βοηθάει να καταγραφεί καλύτερα η εικόνα. Ακόμα και στις περιπτώσεις που δεν αναγνωρίζεται, υπάρχει κάτι που πιστοποιεί πως ο άνθρωπός μου δεν αγνοείται κάπου.

Η αναζήτηση είναι το πιο σημαντικό. Υπάρχει μία βαθύτατη ενοχή από συγγενείς θυμάτων αλλά και όσων διασώθηκαν για αυτό θα πρέπει να προσέχουμε και τις ερωτήσεις μας. Πρέπει όλοι όμως, να καταλάβουν πως δεν φταίνε εκείνοι. Το σύμπτωμα έρχεται πολύ αργότερα οπότε οι άνθρωποι θα πρέπει να δεχτούν την βοήθεια και να επικοινωνήσουμε την ελπίδα», είπε χαρακτηριστικά η Άννα Κανδαράκη.

Παίρνοντας τον λόγο η Δώρα Αναγνωστοπούλου, έβαλε σε «τάξη» όλες τις σκέψεις που κάνει κάθε μητέρα τις τελευταίες ημέρες και τις «χώρεσε» σε μερικές προτάσεις.

«Πολλές φορές σαν μητέρα αναλογίστηκα τα τελευταία 24ωρα πως πολλοί γονείς μπορεί να είπαν στα παιδιά τους να πάρουν το τρένο για ασφάλεια, μη οδηγήσετε αν είστε κουρασμένοι, αν έχετε πιει, αν έχετε ταλαιπωρηθεί, να πάρουν το τρένο για ασφάλεια. Οι ενοχές που μπορεί να νιώθουν αυτοί οι γονείς, πώς μπορούν να τις αντιμετωπίσουν;», είπε χαρακτηριστικά.

Εκτός από τις ενοχές που μπορεί να νιώσει ένας γονιός, υπάρχει και μία ακόμα σημαντική παράμετρος: οι ενοχές του επιζήσαντα.

«Οι ενοχές του επιζήσαντα είναι πάρα πολύ έντονες»

Στο Στούντιο 4 γης ΕΡΤ βρέθηκε καλεσμένος ο Χρίστος Βασιλόπουλος, το απόγευμα της Παρασκευής (3/3).

Ανάμεσα σε άλλα, ο γνωστός δημοσιογράφος μίλησε στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο για την ενοχή του επιζήσαντα.

Ειδικότερα, ο Χρίστος Βασιλόπουλος σημείωσε χαρακτηριστικά πως «ο άνθρωπος που σώζεται από κάτι τέτοιο, το παίρνει μαζί του σε όλη τη ζωή του. Το παίρνει μαζί του διότι είναι ένα τραυματικό γεγονός, αυτό το έχουν μελετήσει πάρα πολύ καλά οι Αμερικανοί με τους στρατιώτες που πολέμησαν στο Βιετνάμ. Οι ενοχές του επιζήσαντα, επίσης, είναι πάρα πολύ έντονες γιατί δεν έχει να δώσει και καμία απάντηση. Γιατί κάποιος επιλέγει εσένα και τους άλλους όχι για να σωθούν».

«Υπάρχουν ερωτήματα τα οποία δεν μπορούν να απαντηθούν και τα παίρνει ο εκάστοτε άνθρωπος μαζί του σε όλη τη ζωή του και τα δουλεύει για να κατηγορεί μία τον εαυτό τον και μία να τον δικαιολογεί. Αυτά είναι του ανθρώπου σακίδια βαριά και ασήκωτα και οπωσδήποτε παίζουν ρόλο οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας σε αυτό Για αυτό και αναπτύχθηκε μία ολόκληρη ψυχιατρική σχολή στην Αμερική που χειρίστηκε το μετατραυματικό σοκ με τους χιλιάδες στρατιώτες του Βιετνάμ που βίωσαν την απόλυτη βία, τρέλα και θάνατο χωρίς οι ίδιοι να το έχουν επιλέξει».