Πώς είναι να περνάς δύο μέρες και δύο νύχτες με τo Nτάνο, τον Μάριο και το Βασάλο;

Ημιτελικός

Ο Φεβρουάριος με βρήκε εκτός καναπέ και εκτός Survivor. Ξέρεις, ανήκα στην κατηγορία όσων έβγαιναν, έβλεπαν καμία ταινία και γενικώς δεν ήξεραν την επόμενη ημέρα το πρωί τι έγινε στο Survivor. Ο Ιούλιος από την άλλη με βρήκε στις κερκίδες του ημιτελικού να γουρλώνω το μάτι με την είσοδο του Κωνσταντίνου Βασάλου στο Άλσος του Γαλατσίου. «Κάπως έτσι πρέπει να ένιωθαν και οι Ρουβίτσες παλιά», σκέφτηκα ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει με τους μύες του Γιώργου Αγγελόπουλου. Αυτό δεν ήταν ένα απλά ποδοσφαιρικό πόδι…. αυτό ήταν κάτι το εξωπραγματικό.

Όταν οι κάμερες έκλειναν ή έπαιζαν διάφορα βίντεο ήμουν από τις τυχερές που έβλεπαν τους παίκτες να κινούνται στο χώρο. Ο Γιώργος Αγγελόπουλος δε φιλούσε διαρκώς τα κομποσκοίνια του αλλά γύριζε ανά 30 δευτερόλεπτα και μας ευχαριστούσε (Sorry Ντάνο, εγώ για το αγόρι στα αριστερά σου ήρθα). Τα μάτια του έδειχναν χαμένα, έριχνε βλέμματα στους συγγενείς του, χαιρετούσε όποιον τον φώναζε και έκανε αστεία με τους ‘’διάσημους’’ που κάθονταν κοντά του.

Ο Βασάλος (ναι, ο personal trainer της καρδιάς μας) ναι μεν ήταν πολύ χαρούμενος αλλά στα διαλείμματα δε δίσταζε να λέει συνεχώς πως γνώριζε πως δε θα περάσει στον τελικό. Το είπε άλλωστε και στον Σάκη Τανιμανίδη on air. Για να είμαι ειλικρινής, έμεινα τόσο καθηλωμένη με την ομορφιά του (και τα λευκά του δόντια) που δεν έχω να σου πω και πολλά. Σε ένα break φώναξε την αδερφή του για να την γνωρίσει στους συμπαίκτες του.

Ο Μάριος έδειχνε και αυτός «χαμένος» με τον κόσμο. Χτυπούσε παλαμάκια, γυρνούσε, κοιτούσε και γενικώς προσπαθούσε να καταλάβει τι γίνεται. Γενικώς, οι 3 παίκτες του ημιτελικού έδειχναν πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Χωρίς να τους τραβά η κάμερα, αγκαλιάζονταν και έκαναν χαβαλέ μεταξύ τους παρά το άγχος τους.

Τελικός

Eγώ πάλι σε αντίθεση με τη συνάδελφο Ερμιόνη, ομολογώ ότι υπήρξα φανατική Survivor από την πρώτη στιγμή. Κι αν όχι ο Φεβρουάριος, ο Μάρτιος με βρήκε σίγουρα να αγωνιώ για το ποιος θα κερδίσει ασυλία ή θα φάει το μπέργκερ να λιγδώσει και τ' αντεράκι του. Έτσι λοιπόν, όταν μου είπαν ότι θα πάω να καλύψω τον τελικό, μία ευφορία την ένιωσα. Ναι μεν πήγαινα για δουλειά, αλλά θα έβλεπα από κοντά όλα τα αγόρια, για τα οποία σφάζονται τους τελευταίους μήνες οι ερωτευμένες Ελληνίδες.

Στήθηκα λοιπόν να περιμένω τις αφίξεις-η ζέστη αφόρητη και ο κόσμος πολύς-για να βγάλω τις απαραίτητες φωτογραφίες-αν φυσικά τα κατάφερνα γιατί τα πιτσιρίκια-φανς δεν αστειεύονταν καθόλου με τη διεκδίκηση του χώρου τους-. Και αφού έβγαλα τα κορίτσια, όλες γλυκές, ευγενικές και όμορφες, ξάφνου βλέπω στο βάθος κάτι σαν οπτασία η οποία πλησίαζε και η οποία συνοδευόταν από ουρλιαχτά. Ναι, ήταν ο Κωνσταντίνος Βασάλος, ο οποίος-λυπάμαι που θα στο πω-είναι πολύ πιο όμορφος από κοντά-και τον είδα από πολύ κοντά trust me-. Μαυρισμένος, γλυκός και ευγενικός, έκατσε υπομονετικά να φωτογραφηθεί με όλους ενώ δε σταμάτησε στιγμή να χαμογελάει-με τα όντως υπέροχα δόντια του Ερμιόνη-να φωτίζουν το... λαμπερό του προσωπάκι (συγνώμη για την υπερβολή αλλά καταλαβαίνεις).

Και αφού ξεπερνάς το σοκ του Ντίνου (πολύ δικός μας άνθρωπος) ακούς ουρλιαχτά και βλέπεις το πλήθος να τρέχει πανικόβλητο. Όχι δεν υπήρξε ατύχημα, απλώς σε μία πλαγιά αχοφάνηκαν οι δύο φιναλίστ, οι οποίοι φυσικά φυγαδεύτηκαν ASAP από τους άντρες της ασφάλειας. Ούτε πλάνο δεν μπόρεσα να έχω από τον αιφνιδιασμό.

Και μπαίνουμε μέσα στο θέατρο. ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ! Παιδάκια, μαμάδες, συγγενείς, οι παίκτες, οι οποίοι με κάθε τους νεύμα προκαλούσαν πανζουρλισμό και αμέτρητες φωτογραφίες. Και βγαίνουν τα δύο αγόρια για να καθίσουν στα καρεκλάκια τους. Με τα ίδια ρούχα-αυτά τα ιδρωμένα και σκισμένα τα οποία λογικά θα βγουν σε δημοπρασία-. Ξυπόλητοι, χαμογελαστοί και φυσικά αγχωμένοι. Εννοείται μαυρισμένοι και όμορφοι (αυτό το έχω δεδομένο) χαιρέτησαν, προσπάθησαν να βγάλουν φωτογραφίες, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσες να τους πλησιάσεις εύκολα, και περίμεναν υπομονετικά το αποτέλεσμα.

Την αμαρτία μου θα την πω. Ένιωσα αλλόκοτα που τους έβλεπα από κοντά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχα την εντύπωση ότι τα άτομα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας-μην είναι γιατί 5 μήνες ήταν στην άλλη άκρη του κόσμου ή μήπως γιατί εδώ στην Ελλάδα ήταν huge stars και εκείνοι δεν είχαν ιδέα;-. Πάντως να παραδεχτώ ότι τόσο ο Ντάνος όσο και ο Μάριος ήταν πολύ γλυκούληδες, χαμογελαστοί και δε σταματούσαν να κάνουν πλάκα με το κοινό και τους παλιούς τους συμπαίκτες.

Την μάχη της κερκίδας κέρδισε οριακά ο Ντάνος, ενώ με την ανακοίνωση του ονόματός του ο χώρος κυριολεκτικά σείστηκε. Τα υπόλοιπα είναι λίγο θολά: Κομφετί, κόσμος, φωτογραφίες, ευχαριστίες και πολλή συγκίνηση. Ο Ντάνος μας κάλεσε όλους στη Σκιάθο-εγώ λογικά θα πάω-ενώ τόσο ο λεβέντης Σκιαθίτης όσο και ο Μάριος φυγαδεύτηκαν-απογοητεύοντας τα εκατοντάδες κοριτσάκια-εντάξει ήταν και αρκετές μεγαλύτερης ηλικίας-που τους περίμεναν για μία φωτογραφία.

Βρε αγόρια, σας ευχαριστούμε για τις ωραίες στιγμές που μας χαρίσατε και κυρίως για τα... όμορφα πλάνα σας. Θα μας λείψετε!

ΥΓ: Η fashion editor και φίλη Διονυσία σας ευχαριστεί και που υπάρχετε!!!