Η Meghan Markle αποκάλυψε στους Times πως ήταν έγκυος και έχασε το μωρό της
«Ο πόνος της απώλειας ενός παιδιού είναι αβάσταχτος»
Με μια σπαραξικάρδια εξομολόγηση στους Times και με τον τίτλο «Οι απώλειες που μοιραζόμαστε», η Meghan Markle αποκάλυψε τη δεύτερη εγκυμοσύνη της που έληξε ξαφνικά τον Ιούλιο, βυθίζοντας στη θλίψη την 39χρονη δούκισσα.
Περιγράφοντας τον πόνο της αποβολής και της απώλειας του μωρού της, η Markle μιλώντας πιο ανθρώπινα από ποτέ εξήγησε πως ενώ είχε στην αγκαλιά της τον Archie, ένιωθε να χάνει το μωρό που είχε στην κοιλιά της.
Ο γιος του ζευγαριού έγινε ενός έτους στις 6 Μαΐου 2020 και η Meghan εξήγησε πως ήταν ένα πρωινό του Ιουλίου όταν ένιωσε μια κράμπα στην κοιλιά περιγράφοντας πως ο πόνος και η απώλεια έπληξε και την ίδια και όλους μας μέσα στο 2020.
Η δούκισσα ολοκληρώνει το κείμενό της γράφοντας πως θα ρωτάει πάντα όποιον συναντά αν είναι καλά, με την ευχή να κάνουμε όλοι το ίδιο για τον συνάνθρωπό μας και τονίζει:
«Το να χάνεις ένα παιδί σημαίνει πως κουβαλάς έναν σχεδόν αβάσταχτο πόνο, που τον βιώνουν πολλοί αλλά λίγοι μιλούν γι΄αυτόν. Στον πόνο της απώλειάς μας, ανακάλυψα πως σε ένα δωμάτιο 100 γυναικών, οι 10 με 20 γυναίκες εκεί υπέφεραν μετά από μια αποβολή. Ναι, παρά το πόσο κοινό είναι το γεγονός αυτό, η συζήτησε πάνω σε αυτό παραμένει ταμπού και το βιώνουμε με μια ντροπή μη ηθελημένη, διαιωνίζοντας έναν κύκλο μοναχικού πένθους».
Η 39χρονη παραδέχεται δημόσια την αποβολή που είχε με τον πιο ανθρώπινο τρόπο, τη στιγμή που τα media στη Βρετανία γράφουν όλο αυτό το διάστημα πως είναι έγκυος.
Όλο αυτό το διάστημα κι ενώ μετακόμισε στη Santa Barbara, η Meghan δεν σταμάτησε τη φιλανθρωπική της δράση, τα zoom calls με όσους πλήττονται από τον κορονοϊό ενώ παράλληλα φροντίζει τον γιο της.
Διάβασε το γράμμα της Μarkle παρακάτω.
«Ήταν πρωί του Ιούλη σε μια ημέρα που ξεκίνησε όπως κάθε άλλη: Να φτιάξω πρωινό, να ταίσω τα σκυλιά, να πάρω τις βιταμίνες, να βρω τη χαμένη κάλτσα, να φτάσω εκείνο την κηρομπογιά που κύλησε κάτω από το τραπέζι, να πιάσω τα μαλλιά μου αλογοουρά πριν σηκώσω τον γιο μου από την κούνια του.
Του άλλαξα πάνα κι ένιωσα μια δυνατή κράμπα, έπεσα στο πάτωμα με εκείνον στα χέρια μου, ψελλίζοντας ένα νανούρισμα για να μείνουμε και οι δύο ήρεμοι, ένας χαρούμενος τόνος σε αντίθεση με όσα ένιωθα πως πηγαίνουν στραβά.
Ένιωθα πως όσο είχα αγκαλιά το πρωτότοκο παιδί μου, έχανα το δεύτερο.
Ώρες αργότερα ξαπλωμένη σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, κρατούσα το χέρι του συζύγου μου, ένιωθα την ηρεμία της παλάμης του και φιλούσα τα δάχτυλά του υγρά από τα δάκρυά μας. Βλέποντας τους λευκούς τοίχους τα μάτια μου κρεμάστηκαν ψηλά προσπαθώντας να φανταστώ πώς θα γίνουμε καλά».
Και δεν σταματά εκεί η Meghan που θυμάται το περιστατικό από την περιοδεία της στην Νότιο Αφρική λίγο μετά την απόκτηση του Archie, όταν δεν ήταν καλά. Την κρίσιμη ερώτηση που της έκανε ο Τομ Bradby του Itv για το αν είναι καλά και πώς εκείνη απάντηση!
«Θυμήθηκα πέρσι που ήμασταν με τον Harry στη Νότιο Αφρική και ψαρεύαμε, ήμουν εξουθενωμένη, θήλαζα τον γιο μας και προσπαθούσα να είμαι γενναία στα μάτια του κόσμου.
Ένας δημοσιογράφος με ρώτησε αν είμαι καλά και του απάντησα με ειλικρίνεια χωρίς να ξέρω πως τόσες γυναίκες, τόσες νέες μαμάδες ή και πιο έμπειρες με ένιωσαν και υπέφεραν σιωπηλά. Αυτό που είπα έκανε πολύ κόσμο να πει την αλήθεια του.Αλλά δεν ήταν η απάντησή μου που βοήθησε αλλά η ίδια η ερώτηση.
Σε ευχαριστώ που με ρωτάς, είπα, δεν με ρώτησαν πολλοί άνθρωποι πως είμαι. Καθόμουν πάλι στο κρεβάτι του νοσοκομείου και έβλεπα την καρδιά του άντρα μου να έχει σπάσει και να προσπαθεί να κρατήσει τα δικά μου κομμάτια και συνειδητοποίησα πως ο μόνος τρόπος για να επουλώσουμε τις πληγές ήταν να ρωτήσω: Είσαι καλά
Είμαστε; Η χρονιά αυτή μας έσπασε, απώλεια και θλίψη μας πλάκωσε το 2020 σε στιγμές γεμάτες και εξουθενωτικές».
Η Markle καταλήγει τονίζοντας: «Όλοι ακούσαμε ιστορίες, μια γυναίκα ξεκινά τη μέρα της φυσιολογικά και λαμβάνει ένα τηλεφώνημα πως έχασε τη μαμά της από covid19, ένας άντρας ξυπνά και νιώθει καλά και εξετάζεται και είναι θετικός στον κορονοϊό και μετά από λίγες εβδομάδες πεθαίνει. Μια νεαρή κοπέλα η Breonna Taylor κοιμήθηκε όπως κάθε νύχτα αλλά δεν έζησε να δει το πρωί γιατί η αστυνομία έκανε ένα μεγάλο λάθος. Ο George Floyd φεύγει από ένα κατάστημα και δεν καταλαβαίνει πως αυτή θα είναι η τελευταία του ανάσα κάτω από το γόνατο κάποιου. Εκεί που κάποτε ήμασταν κοινωνία, έχει υπάρξει διάσπαση, η υγεία γίνεται αρρώστια, οι ειρηνικές διαδηλώσεις γίνονται βίαιες και στην κορυφή όλων αυτών δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε για το τι είναι αλήθεια, αμφισβητούμε την επιστήμη για το αν είναι αληθινή, τις εκλογές για το αν νικήσαμε ή χάσαμε, φτάνουμε να συμβιβαζόμαστε. Αυτή η απομόνωση για να νικήσουμε την πανδημία και η πόλωση που γέννησε μας άφησε να νιώθουμε πιο μόνοι από ποτέ.
Στο τέλος της εφηβείας μου, καθόμουν στο πίσω μέρος ενός ταξί στη μέση του Μανχάταν, κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα μια κυρία να μιλάει στο κινητό της με δάκρυα στα μάτια, στεκόταν στη άκρη του δρόμου και ζούσε μια πολύ ιδιωτική στιγμή δημόσια. Τότε ήμουν καινούργια στην πόλη και ζήτησα από τον οδηγό ταξί να σταματήσουμε να δούμε αν η κυρία ήθελε βοήθεια. Μου εξήγησε πως στη Νέα Υόρκη όλοι ζούσαν τις ιδιωτικές τους στιγμές δημόσια. Αγαπάμε στην πόλη, κλαίμε στον δρόμο, τα συναισθήματά μας και οι ιστορίες μας είναι εκεί για να τα δουν όλοι. Τον θυμάμαι να μου λέει πως κάποιος στην επόμενη γωνία θα ρωτήσει την κυρία αν είναι καλά.
Τόσα χρόνια αργότερα, στην απομόνωση και την καραντίνα, θρηνώντας την απώλεια ενός παιδιού, την απώλεια για το τι είναι αληθινό στην χώρα μου, σκέφτομαι εκείνη τη γυναίκα, τι συνέβη αν κανείς δεν σταμάτησε, αν κανείς δεν είδε ότι υποφέρει, αν κανείς δεν της προσέφερε βοήθεια;
Εύχομαι να μπορούσα να πάω πίσω και να ζητήσω από τον οδηγό να σταματήσει. Και σκέφτομαι πως αυτός είναι ο κίνδυνος της απομόνωσης, σε στιγμές δύσκολες, τρομακτικές να τις περνάμε μόνοι. Δεν υπάρχει κανείς να μας ρωτήσει αν είμαστε καλά.
Το να χάνεις ένα παιδί σημαίνει πως κουβαλάς έναν σχεδόν αβάσταχτο πόνο, που τον βιώνουν πολλοί αλλά λίγοι μιλούν γι΄αυτόν. Στον πόνο της απώλειάς μας, ανακάλυψα πως σε ένα δωμάτιο 100 γυναικών, οι 10 με 20 υπέφεραν μετά από μια αποβολή. Ναι, παρά το πόσο κοινό είναι το περιστατικό, η κουβέντα γι΄αυτό παραμένει ταμπού και το βιώνουμε με μια ντροπή μη ηθελημένη, διαιωνίζοντας έναν κύκλο μοναχικού πένθους.
Κάποιοι μοιράζονται τις ιστορίες τους με θάρρος, ανοίγουν την πόρτα ξέροντας πότε κάποιος λέει την αλήθεια και μας δίνει το δικαίωμα να κάνουμε το ίδιο. Έχουμε μάθει πως όταν κάποιος μας ρωτάει αν είμαστε καλά και πότε θέλει αλήθεια να μας ακούσει με ανοιχτή καρδιά και μυαλό και τότε το φορτίο της θλίψης γίνεται ελαφρύτερο, για όλους μας. Όταν καλούμαστε να μοιραστούμε τον πόνο μας, μαζί κάνουμε και τα πρώτα βήματα για την επούλωση.
Σε αυτή τη γιορτή των Ευχαριστιών, που ετοιμάζουμε μια γιορτή που δεν θα είναι παρόμοια με άλλες, πολλοί από εμάς μακριά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, άρρωστοι, φοβισμένοι, παλεύοντας να βρούμε κάτι, ας ρωτήσουμε τους άλλους: Είσαι καλά; Όσο κι αν διαφωνούμε, όσο κι αν μας χωρίζει απόσταση, η αλήθεια είναι πως μπορούμε να είμαστε πιο ενωμένοι παρά τα όσα έχουμε υπομείνει ατομικά και συλλογικά.
Προσαρμοζόμαστε στη νέα κανονικότητα με πρόσωπα καλυμμένα από μάσκες και μαθαίνουμε να κοιτάμε τον άλλο στα μάτια, κάποιες φορές με βλέμματα γεμάτα ζεστασιά και κάποιες άλλες με δάκρια. Για πρώτη φορά, ως άνθρωποι βλέπουμε ξεκάθαρα ο ένας τον άλλο.
Είμαστε καλά;
Θα γίνουμε»!
Bloggers
