Ο Russell Brand αποχαιρετά τη φίλη του Amy

Μπορεί η καριέρα του να έχει χτυπήσει κορυφή τελευταία, το παρελθόν όμως του διάσημου κωμικού, performer και ευτυχή συζύγου της Katy Perry, Russell Brand, δεν ήταν τόσο λαμπερό.

Έχοντας υπάρξει χρήστης ηρωίνης και εξαρτημένος από ναρκωτικές ουσίες και αλκοόλ, ο Brand, ο οποίος είναι «καθαρός» από το 2002, ανέβασε το πρωί της Κυριακής ένα μακροσκελές post στο προσωπικό του blog, με τίτλο «For Amy», μέσα στο οποίο αφηγείται το πώς γνώρισε την Amy Winehouse, πως ξεκίνησε η φιλία τους, πως κατάφερε να τον μαγέψει με το ταλέντο της αλλά και πως την εκμεταλλεύτηκαν τα media, για να καταλήξει στο ότι όλοι οι τοξικομανείς, ταλαντούχοι και μη, δεν είναι εγκληματίες αλλά θύματα που χρειάζονται τη βοήθεια τόσο συγγενών και φίλων, όσο και του κράτους.

Πρόκειται για ένα από τα πιο συγκινητικά αλλά και πιο ρεαλιστικά κείμενα που θα διαβάσετε αυτές τις μέρες για τον χαμό της 27χρονης Amy, και σίγουρα για ένα από τα καλύτερα άρθρα που έχουν γραφτεί ποτέ σχετικά με το θέμα της εξάρτησης, και μάλιστα από κάποιον που έχει ζήσει για πολλά χρόνια μέσα στον εφιάλτη.
Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από το κείμενο του Russell Brand, ενώ μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο στο www.russellbrand.tv.

«Όταν αγαπάς κάποιον που υποφέρει από την ασθένεια της εξάρτησης, περιμένεις το τηλεφώνημα. Θα υπάρξει ένα τηλεφώνημα. Η ειλικρινής ελπίδα είναι πως το τηλεφώνημα θα γίνει από τον ίδιο τον εξαρτημένο, για να σου πει πως δεν αντέχει άλλο, πως είναι έτοιμος να σταματήσει, έτοιμος να δοκιμάσει κάτι καινούργιο. Φυσικά, ωστόσο, φοβάσαι για το άλλο τηλεφώνημα, το θλιβερό μεταμεσονύκτιο κουδούνισμα από έναν φίλο ή συγγενή, που θα σου πει ότι είναι πολύ αργά, πως αυτή έφυγε. Δυστυχώς είναι ένα τηλεφώνημα που δεν μπορείς ποτέ να κάνεις ο ίδιος, πρέπει να το λάβεις. Είναι αδύνατον να παρέμβεις».

«Δεν ήμουν ποτέ αρκετά περίεργος ώστε να κάνω κάτι τόσο ακραίο όπως να ακούσω τη μουσική της ή να πάω σε κάποια συναυλία της, ήταν η περίοδος που άρχιζα να γίνομαι διάσημος και αφιέρωνα όλον μου το χρόνο σε αυτή τη διαδικασία. Τη μία και μοναδική φορά που την είδα live, ήταν κατά τύχη, όταν πήγα στη συναυλία του Paul Weller στο Roundhouse. Έφτασα αργά και, ενώ προχωρούσα μέσα από πλαστικά ποτήρια και πλαστικά χαμόγελα, άκουσα την ασυγκράτητη, θαυμαστή απήχηση μιας γυναικείας φωνής. Μπαίνοντας στον χώρο, είδα την Amy στη σκηνή μαζί με τον Weller και το συγκρότημά του. Και μετά ήρθε το δέος. Το δέος που σε τυλίγει όταν παρακολουθείς μια ιδιοφυΐα. Από την παραδόξως φίνα παρουσία της μέχρι τη φωνή, μια φωνή που έμοιαζε να μην προέρχεται από αυτή, αλλά από κάπου αλλού, πιο μακριά και από την Billie και την Ella, από την πηγή όλου του μεγαλείου. Μια φωνή που ήταν γεμάτη με τόση δύναμη και πόνο, που ήταν ταυτόχρονα εντελώς ανθρώπινη αλλά και δεμένη με το θείο. Τα αυτιά μου, το στόμα μου, η καρδιά μου και το μυαλό μου άνοιξαν όλα αυτόματα. Winehouse. Winehouse? Winehouse! (...) Δεν ήταν απλώς μια ακόμα wannabe ούτε μια φτηνή τραγουδιστριούλα που απολάμβανε τα 15 λεπτά δημοσιότητάς της. Ήταν μια γ**ημένη ιδιοφυΐα».

«Τώρα η Amy είναι νεκρή, όπως πολλοί άλλοι των οποίων οι άσκοποι θάνατοι έγιναν αναδρομικά ρομαντικοί, στα 27 τους χρόνια. Το αν αυτή η τραγωδία μπορούσε να προληφθεί ή όχι, είναι άνευ σημασίας πλέον. Χάσαμε μια όμορφη και ταλαντούχα γυναίκα εξαιτίας αυτής της ασθένειας. Δεν έχουν όλοι οι τοξικομανείς το απίστευτο ταλέντο της Amy. Ή του Kurt, ή του Jimi ή της Janis, μερικοί άνθρωποι παίρνουν μόνο τη θλίψη. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσαρμόσουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε αυτή τη κατάσταση, όχι ως ένα έγκλημα ή μια ρομαντική επιτήδευση, αλλά ως μια ασθένεια που σκοτώνει. Πρέπει να εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία αντιμετωπίζει τους τοξικομανείς, όχι ως εγκληματίες, αλλά ως άρρωστους ανθρώπους που χρειάζονται φροντίδα (...)».