Jennifer Aniston: Η ψυχοθεραπεία, τα ψευδή δημοσιεύματα και η σημασία της συγχώρησης
Ο λόγος της ηθοποιού αποπνέει όλο και μεγαλύτερη ωριμότητα και σοφία όσο περνούν τα χρόνια.
Ταλαντούχα ηθοποιός που έχει συμμετάσχει σε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές παραγωγές του Hollywood. Έχει χαρίσει στο κοινό στιγμές που θα το συντροφεύουν για μία ζωή, όπως όταν αποφάσισε να συμμετέχει στα Φιλαράκια και με την υπόλοιπη παρέα παίζουν μέχρι σήμερα στο repeat του binge-watching στο laptop.
Η Jennifer Aniston είναι μία σταρ με την πραγματική έννοια της λέξης. Μία γυναίκα που ενδιαφέρεται να παραδίδει στο κοινό καλοδουλεμένους ρόλους, χωρίς να έχει αφήσει την επιτυχία να αλλάξει τον χαρακτήρα της.
Το κορίτσι της διπλανής πόρτας
Η Jen είναι ένας άνθρωπος που πατάει στα πόδια του (σ.σ. εξ ου και αγνόησε τη συμβουλή του μπαμπά της να μην μπλέξει με την υποκριτική), ξέρει τι αξίζει αλλά, παράλληλα, θέλει να παραμένει απλή, το «κορίτσι της διπλανής πόρτας».
Στα 52 της χρόνια, η ζήτησή της στο Hollywood έχει σταθερή βάση. Μετά από κινηματογραφικές επιτυχίες, όπως Marley & Me (2008), Horrible Bosses (2011) και We’re the Millers (2013), επέστρεψε στην τηλεόραση το 2019 για τη σειρά The Morning Show, στην οποία πρωταγωνιστεί και είναι και παραγωγός, κερδίζοντας, μάλιστα, και ένα Screen Actors Guild Award.
Η αγαπημένη ηθοποιός έδωσε συνέντευξη στο Αμερικανικό InStyle, όπου μίλησε για πολλά πράγματα. Ανάμεσα στα άλλα, είπε για τις διάφορες ψευδείς ιστορίες που βρίσκονται στη δημοσιότητα ανά διαστήματα και πώς τη βοηθούν οι φίλοι της να τις αντιμετωπίζει.
«Σε προστατεύουν. ‘Βλακείες. Μην τα ακούς αυτά’. Θυμάμαι την πρώτη φορά που μία ιστορία δημοσιεύτηκε. Τότε υπήρχαν τρόποι να βρεις την πηγή, και ήταν άνθρωποι από το σχολείο. Τότε είναι που καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί για όχι και τόσο ευγενικά πράγματα. Κάποιος που ένιωθε μειονεκτικά απέναντι σε κάποιον που είχε επιτυχία. Και το αντιμετωπίζει προσπαθώντας να βρει μία χαζή ιστορία από το λύκειο»
Έπειτα, δε δίστασε να μιλήσει για την ψυχοθεραπεία που κάνει και που τη βοήθησε να διαχειριστεί πολλά πράγματα στη ζωή της και τις σχέσεις της με τους ανθρώπους.
«Ψυχοθεραπεία. Προσπάθησα να κατανοήσω. Μου δόθηκαν παραδείγματα του τι δε θέλω να γίνω. Έβλεπα ανθρώπους που αγαπούσα να χάνονται και να χάνουν το νόημα. Μπορείς να βοηθήσεις κάποιον μόνο όσο θέλει να βοηθηθεί. Πιστεύω ότι στην καρδιά όλων υπάρχει καλοσύνη. Έχω παρακολουθήσει ανθρώπους στη ζωή μου να περνούν δυσκολίες και να κρατούν την πικρία που τους τρώει. Η συγχώρηση δεν είναι στο λεξιλόγιό τους. Είναι πραγματικά κρίμα, γιατί είναι σημαντικό το να μπορείς να συγχωρήσεις τους ανθρώπους. Κάποια πράγματα είναι ασυγχώρητα και απλώς τα βάζουμε σε ένα κουτάκι. Αλλά υπάρχει χώρος για τους ανθρώπους να εξελιχθούν και να αλλάξουν»
