Η Μαριάννα Κιμούλη έχει το ταλέντο των γονιών της και τη δική της επιτυχημένη πορεία στον χώρο

Γλυκιά, χαμογελαστή, «γήινη», προσιτή και με τη γοητεία της οικειότητας που φέρει κάθε κορίτσι της διπλανής πόρτας, η Μαριάννα Κιμούλη διανύει τη δική της πορεία. Σήμερα είναι 28 ετών και έχει αποφασίσει ότι ο χώρος της υποκριτικής είναι εκείνος που την εκφράζει. Υποδύεται χαρακτήρες, ενσαρκώνει ρόλους, ζει για να μεταμορφώνεται και να δίνει πνοή στο όραμα των σκηνοθετών.

Με μητέρα την πολιτικό Μαρία Δαμανάκη και πατέρα τον Γιώργο Κιμούλη, βρέθηκε στο επίκεντρο των media από μικρή, αλλά δεν το άφησε να εισβάλλει και πολύ στη ζωή της. Τελειώνοντας το σχολείο, άνοιξε τα φτερά της και «πέταξε» για Αγγλία, προκειμένου να πραγματοποιήσει τις σπουδές της, να ανεξαρτητοποιηθεί και να δοκιμάσει τις δυνατότητές της μακριά από τη «ζώνη ασφαλείας» της. Σπούδασε λοιπόν στη Σχολή Υποκριτικής Queen Mary στο University of London, Royal Central School of Speech & Drama, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στους καθηγητές της.

Επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη, η Μαριάννα Κιμούλη θέλησε να δοκιμάσει και εδώ τις δυνατότητές της, αυτή τη φορά στο θεατρικό σανίδι, παίρνοντας μέρος σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι έργα όπως το «Παιχνίδια στη σοφίτα» στο θέατρο Χυτήριο, σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κοέν και οι «Όρνιθες» του Αριστοφάνη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ακόμη, πραγματοποίησε και εδώ σπουδές, φοιτώντας στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Όσον αφορά τις στερεοτυπικές και μάλλον παρωχημένες απόψεις των θεατρικών ηθοποιών σχετικά με την τηλεόραση και την έλλειψη ποιότητας σε αυτή και τις παραγωγές της, η 28χρονη δεν ασπάζεται ανάλογες πεποιθήσεις. Την περασμένη σεζόν πήρε μέρος στο «Κόκκινο Ποτάμι» του Open και του Μανούσου Μανουσάκη, με την ίδια να λέει σχετικά με τη μικρή οθόνη: «Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω τηλεόραση και θεωρώ ότι απαραίτητη πια για την δουλειά μας. Εννοείται πως θα το τολμούσα και όλο και κάποιες συζητήσεις γίνονται». Επομένως όχι, δεν σνομπάρει την τηλεόραση ούτε διαχωρίζει τους συναδέλφους της σε «εμπορικούς» και «ποιοτικούς».

Η Μαριάννα Κιμούλη διατηρεί χαμηλών τόνων προφίλ, μιλά σπάνια στις τηλεοπτικές κάμερες, ενώ η σχέση της με τα social media περιορίζεται θα λέγαμε στην απολύτως «τυπική». Οι αναρτήσεις της είναι μετρημένες, κυρίως επαγγελματικές ή στιγμιότυπα από τις διακοπές της με φίλους. Θα έλεγε κανείς πως, από όσα μας αφήνει να καταλάβουμε, είναι λάτρης της vintage αισθητικής και μόδας, με το προφίλ της να φανερώνει μια κοπέλα με αύρα άλλης εποχής.

Απλή, φυσική και φρέσκια, δεν έχει αέρα ντίβας.

Όσον αφορά την εξωτερική της εμφάνιση, έχει διατηρήσει το μάλλον φυσικό γλυκό καστανό της χρώμα, που δημιουργεί μια πολύ ενδιαφέρουσα, «λογοτεχνική» αντίθεση με τη λευκή επιδερμίδα και τα ανοιχτόχρωμα μάτια της. Έντονα φρύδια, καταγάλανα μάτια με μυστηριώδες, ποιητικά μελαγχολικό βλέμμα και χαρακτηριστικές γωνίες: Μία μούσα. Curtain bangs, μακριά ανέμελα χτενίσματα και απλό μακιγιάζ είναι όσα τη βοηθούν να πετυχαίνει αυτό το σύγχρονο effortless look.

Να αναφέρουμε ότι οι γονείς της γνωρίστηκαν στο σπίτι της Τζένης Καρέζη και παντρεύτηκαν το 1994 και χώρισαν μερικά χρόνια αργότερα.

Λατρεύει τις απλές, ήσυχες διακοπές στα ελληνικά νησιά, ενώ αγαπά να περνά το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού σε κάποια παραλία με καλή παρέα.

Μία από τις εξαιρετικά σπάνιες συνεντεύξεις της φιλοξενείται στο texnes-plus, από την περίοδο που συμμετείχε στο φροϋδικό έργο «Παιχνίδια στη σοφίτα» στο Θέατρο Χυτήριο. Ούσα λίγο πιο προσωπική, αναφέρθηκε στη σχέση της με το καμαρίνι της: «Στο καμαρίνι μου έχω πάντα μία αγαπημένη μου φωτογραφία από την παιδική μου ηλικία και ένα σημείωμα από ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο. Είναι η πρώτη φορά που έχω καμαρίνι, αλλά και στην περιοδεία που έκανα το προηγούμενο καλοκαίρι με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος υπήρχαν καμαρίνια που τα θυμάμαι ακόμα, περισσότερο βέβαια λόγω των συναδέλφων που τα μοιραζόμουν και των αναμνήσεων που έχω από στιγμές που ζήσαμε μαζί».

«Όταν ήμουν μικρή, πριν πάω ακόμα σχολείο λάτρευα να πηγαίνω τα καλοκαίρια στις περιοδείες του πατέρα μου. Επειδή όμως πολλές φορές νύσταζα πήγαινα και κοιμόμουν στο καμαρίνι του. Για κάποιο λόγο η ανάμνηση αυτής της αίσθησης που ένιωθα τότε μου φέρνει πάντα ένα χαμόγελο».