Το τέλος της ελληνικής show biz...
... τουλάχιστον όπως την ξέραμε! Ελαφριά, σαμπανιζέ, υποκριτική, υπεροπτική, υπερφίαλη, αυτιστική, εγωκεντρική, εγωπαθής, ημιμαθής, επαρχιώτισσα, αστοιχείωτη, μεγαλομανής. Ναι! Ναι! Όλα τα κακά τα [χει και περνάει το Μπουρνάζι για Το Βίλατζ στο Μανχάταν και η κάθε Λίτσα του ενάμιση σουξέ ταυτίζεται με την Τζένιφερ Λόπεζ. Ναι! Και πάλι ναι! Αλλά δε θέλαμε να την δούμε και ταπεινωμένη! Σα παρατημένη γκόμενα, που βρήκε Σάββατο βράδυ για να αποθεωθεί και τώρα λιώνει το μολυβί και η μάσκαρα απ τα δάκρυα της. Συντριβή! Η οικονομική κρίση στραγγάλισε τα όνειρα κάθε απόφοιτης ριαλιτι για μεγάλη καριέρα στην παραλιακή. Θρηνεί η Γλυφάδα για τα πεφταστέρια της που ορκίζονταν στο όνομα του παρκαδόρου του Ρομέο.
Τα μοντέλα δεν έχουν σε ποια πασαρέλα να αλαφροπατήσουν. Και αν τους κάτσει, θα πληρώσει κιόλας; Ούτε διαφημίσεις δεν γυρίζονται να κάνουν τις ανορεκτικές μανάδες, τέλειων αναλογιών, πολλών παιδιών που τα ταΐζουν βούτυρο κάθε πρωί, βάζουν λευκαντικό στο πλυντήριο ή προτιμούν αυτό το απορρυπαντικό για τα πιάτα. Οι ηθοποιοί καλούνται να επιστρέψουν στην ουσία του θεάτρου και όχι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, που θα τους καθιερώσουν με τη μια ως εξώφυλλα ή έστω ως φωτογραφία στα σταυρόλεξα οριζοντίως κυρίως και σπανίως καθέτως! Δεν έχουν σε ποια συνέντευξη να πλασάρουν την σοβαρή τους ατάκα «θέλω να απασχολώ μόνο με την δουλειά μου και όχι με τα προσωπικά μου» μιας και πλέον δεν απασχολούμαστε και εμείς καθόλου, ούτε καν με ημιαπασχόλιση, μπλοκάκι και εισφορά στο ΤΕΒΕΕ. Οι παρουσιαστές και οι παρουσιάστριες, με τους ανθυποπαρουσιαστές και ανθυποπαρουσιάστριες –δηλαδή εμάς τους πανελίστες, λέω- δεν έχουν εκπομπές να αναδείξουν όπως πιστεύουν ή να αναδειχθούν όπως συμβαίνει, αλλά ενίοτε ούτε και κανάλι. Τα πρώτα τραπέζια πίστα στα μπουζούκια, απομακρύνθηκαν. Εξώστης και πολύς μας πέφτει, με το ποτό απ το εισιτήριο εισόδου και δεύτερο δεν έχει. Τα πάρτυ έκοψαν. Οι πόζες τρία τέταρτα, με το χέρι στη μέση, να φανεί το δανικό ρούχο, ελαχιστοποιηθήκαν. Ως και οι λευκάνσεις στα δόντια έπεσαν κατακόρυφα, άσε τα μποτοξ! Τι να το κάνεις; Σάμπως θα το δει κανένας παπαράτσι;
Οι καλοκαιρινές πόζες με μαγιό, οι εποχικές με τα παιδιά στην παιδική χαρά ή την πρώτη μέρα στα σχολεία και οι αυθόρμητες λήψεις απ τις βόλτες στα μαγαζιά η έστω στην λαϊκή, αν δεν προκαλούν, τουλάχιστον λιγοστεύουν, αφήνοντας και τους συμπαθέστατους παπαράτσο ή απλήρωτους, η ανέργους, η με μειωμένες αποδοχές. Η κοσμική Αθήνα θυμίζει μια Πρέβεζα, Καρυωτακική, που ψυχορραγεί σα περιμένει Κυριακές να ακούσει την μπάντα, η να την επισκεφτεί επιτέλους ο κύριος Νομάρχης. Πόσο πολύχρωμη, παιδική, αστεία κουτοπόνηρη ήταν αυτή η show biz παλιά. Πόσο θελκτική μέσα στην περισπούδαστου ύφους ασημαντότητα της. Πόσο θα μας λείψει η κρυστάλλινη ανοσία της. Να ζήσουμε, όμως, να την θυμόμαστε...
