Το πλαστικό είναι βαρετό...
... Αφορμή για κουβέντα, βασιλοπούλα μου, αποτελεί μια παλιά φωτογραφία της πολύ νέας Κατερίνας Καινούργιου. Μια φωτογραφία όχι απ τα βάθη της ιστορίας αλλά πριν από μια μόλις δεκαετία, μιας και η κοπέλα είναι 25 χρόνων. Η παλιά Καινούργιου είχε λεπτή, ισχυρή μύτη, μαύρα μαλλιά για κανονικό κεφάλι, που τόνιζαν τα καταγάλανα μάτια της και ένα όμορφο κανονικό χαμόγελο. Η καινούργια Καινούργιου έχει μια μύτη όπως όλες οι μύτες που κάνουν τηλεόραση –εκτός από αυτήν της Φαίης Σκορδά, που προς τιμήν της, δεν ακρωτηρίασε τον εαυτό της και έτσι η μύτη της διατηρεί μιαν αυτονομία. Έχει μαλλιά κατάξανθα σαν συνθετικά από βιομηχανία παιχνιδιών και πάρα πολλά. Τόσα που επαρκούν για τρία κεφάλια και που μάλλον τρέσες τα κόβω. Το χαμόγελο της, είναι όπως, επίσης όλων όσων βγαίνουν στην τηλεόραση, κατάλευκα αστραφτερό σα να ανήκει σε στόμα φυλάρχου στα βάθη της μαύρης Αφρικής, που η απόχρωση των δοντιών τους είναι πιο λευκή απ αυτή της δικής μας, άσπρης κατά γενική ομολογία φυλής.
Γενικά, τα χαμογέλα στην τηλεόραση με τρομάζουν. Σαν δανεικά από άλλο στόμα μοιάζουν. Χαμογελάνε οι άνθρωποι της τηλεόρασης και θες να τρέξεις στον νιπτήρα να πλύνεις τα χέρια σου, τόσο μαρμάρινα σαν νεροχύτες μοιάζουν. Άσχετα απ την Καινούργιου, που είναι -όπως και ήταν- ένα όμορφο κορίτσι, αδυνατώ να αντιληφθώ την φασιστική ομορφιά της τελειότητας, κομμένης και ραμμένης από μια μαζική αισθητική, παραγωγής όμοιων ρομποτικών σχεδόν καλλονών. Βρίσκω τρομακτικά πανομοιότυπες σαν να μιλάμε για ρέπλικες, τις ίδιες κατατομές, τα ίδια σιλικονάτα χείλη, τα ίδια κατασκευασμένα από υγρό λιφτ ζυγωματικά, τα ίδια χαμόγελα, την έλλειψη ρυτίδων έκφρασης σε οριακής προέλευσης ομορφιές, βγαλμένες λες από εργοστάσια υπεράνθρωπων του Χίτλερ. Σα να κοιμάσαι και να βλέπεις ένα όνειρο που όλοι γύρω σου έχουν το ίδιο πρόσωπο, άνδρες, γυναίκες και μόνο εσύ αναγνωρίζεσαι. Εφιάλτης;
Κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη, ομορφιά υπάρχει και στο στραβό δοντάκι και στο ελαττωματάκι που τονίζει την τελειότητα και στο μέτρο και στο χρώμα δοντιών της λευκής φυλής και όχι μόνο της μαύρης, που δεσπόζει πλέον σε όλους τους Έλληνες σελέμπριτι. Ομορφιά δεν υπάρχει μόνο σε ένα μέγεθος στήθος, αταλάντευτο και αγέρωχο σαν από ανδριάντα, ούτε σε one size οπίσθια, τριμμένα λες με σμυριδόχαρτο και περασμένα στον τόρνο. Η ομορφιά είναι υπόθεση πρώτα απ' όλα ηθικής προσωπικής και των κοινωνιών και μετά άποψης. Ομορφιά είναι η διαφορετικότητα. Ομορφιά είναι ο τρόπος που προσφέρεται η εξωτερική εμφάνιση. Ομορφιά είναι η μοναδικότητα.
Ναι, να βελτιώσουμε την εξωτερική μας εμφάνιση για να νιώθουμε εμείς όμορφα, αλλά όχι και η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους να είναι ένας κόσμος με Μπαρμπι και Κεν. Χίλιες φορές με τους τερατώδεις, πράσινους και βρωμιάρηδες Σρεκ και Φιόνα, σε λούτρινη εκδοχή, παρά στην πλαστική λιμουζίνα της Μπάρμπι, που το απαθές, άψογο, όλο αντικαταθλιπτικά χαμόγελο της, μόνο σε σίριαλ κίλερ ταιριάζει και γύρευε πόσες διαμελισμένες φίλες της, κουβαλάει στο ροζ της πόρτ μπαγκάζ.
