Η Μυρτώ Αλικάκη έκανε πράξη το «προσωπικά ζητήματα, συζήτηση κομμένη»

«Τέλειοι ξένοι» και «Felicita»: Η Μυρτώ Αλικάκη έχει πια δύσκολη θεατρική σεζόν αλλά αυτό δεν την τρομάζει.

Αυτό που φαίνεται πως ούτε της άρεσε και λιγάκι την τρόμαξε ήταν η επιμονή της Μαρίας Μπακοδήμου στις ερωτήσεις που αφορούσαν την προσωπική της ζωή.

Ο διάλογος Μπακοδήμου- Αλικάκη είναι ένα ωραίο παράδειγμα για το πώς απαντάμε σε ερωτήσεις για την προσωπική μας ζωή.

Aναφερόμενη στη σχέση της Αλικάκη με τον Νικόλα Κωστή και στην πρώτη κοινή τους επίσημη έξοδο, η Μπακοδήμου είπε:

«Κάτι με τσιγκλάει γιατί είδα μια φωτογραφία από την πρεμιέρα σας και σε είδα ερωτευμένη».

«Ωραία, όπως το είπες αυτό, πέρνα σε κάτι άλλο», απάντησε η Μυρτώ.

«Θα συνεχίσω. Γιατί είδα ένα πολύ ωραίο ζευγάρι. Ναι και θα σου πω ότι μου είπαν ότι μετά φύγατε με το μηχανάκι και εκείνος ήταν από πίσω και φιληθήκατε στα φανάρια.», συνέχισε η Μαρία.

«ΟΚ, χαίρομαι που στο είπαν. Τι να πω; Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια», είπε με αγανάκτηση η Αλικάκη για να επανέλθει η παρουσιάστρια.

«Χαίρεσαι που το ζεις»;

«Κοίταξε, να σου πω κάτι. Δεν μιλάω ποτέ για την προσωπική μου ζωή γιατί την θεωρώ προσωπική οπότε το μόνο που θα πω είναι ότι είμαι πάρα πολύ καλά και τέλος», είπε η Αλικάκη για τον νέο της δεσμό.

Η ζωή μετά τα 40

Στις 14 Ιουνίου, η Μυρτώ Αλικάκη έγινε 51 ετών αλλά η ζωή μετά τα 40, φαίνεται πως της αρέσει περισσότερο.

Η ίδια, εξήγησε χαρακτηριστικά.

«Δεν μου είναι πάντα ευχάριστο, προτιμώ όμως τον εαυτό μου από τα 40 και μετά, νιώθω όμορφη αλλά το έχω αποδεχτεί, μπορεί να μην μου αρέσει πάντα αλλά δεν με αγχώνει, νομίζω πως με βοηθάει και η δουλειά που κάνω γιατί υπάρχουν πολλοί συγκλονιστικοί ρόλοι που μπορείς να παίξεις σαν μια μεγαλύτερη γυναίκα».

Μιλώντας το 2022 για το πώς νιώθει σε σχέση με την ηλικία της, η Αλικάκη είχε πει στο περιοδικό Marie Claire:

Η αλήθεια είναι ότι, από άποψη δυνάμεων και ενέργειας, είναι φορές που νιώθω ότι έχω μεγαλύτερα αποθέματα από τότε που ήμουν μικρή. Διότι έχω λιγότερα εσωτερικά βάρη. Παλαιότερα είχα πολλές μπάλες στα πόδια μου, τώρα δεν έχω καμία. Εντάξει, βλέπω ότι ο χρόνος περνάει. Ομως είμαι πολύ συμφιλιωμένη μαζί του. Ποτέ δεν έχω σκεφτεί να κοιτάξω πίσω π.χ. όταν ήμουν 21 και έπαιζα στην «Αναστασία» και να πω «αχ, ρε γαμώτο, κοίτα να δεις πόσο μικρή και τριανταφυλλέντα ήμουν!». Δεν γυρνάω πίσω για κανένα λόγο.

Πιστεύω ότι σε αυτό βοηθάει η μητρότητα.

Οταν κοιτάζω τα παιδιά μου, όποια φθορά και να υπάρχει πάνω μου, νιώθω ότι αξίζει τον κόπο. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι όλα αυτά τα λέω γιατί ακόμα νιώθω γεμάτη ενέργεια, χαρά, περιέργεια, όνειρα. Αν κοιτάξω πολύμπροστά, στο γήρας δηλαδή, ζορίζομαι. Να σας το πω απλά- εύχομαι να φύγω σχετικά νωρίς. Γιατι με τρομάζει αυτό που παθαίνουν συχνά οι άνθρωποι όταν μεγαλώνουν πολύ: που αλλάζουν, που γίνονται παράξενοι, που δεν βρίσκουν χαρά. Το εξωτερικό περίβλημα δεν με νοιάζει και τόσο. Είναι δευτερεύον. Είμαι γενικά αντίθετη στην εμμονή με την εικόνα. Θεωρώ ότι είναι μια τεράστια φυλακή. Δεν λέω ότι ποτέ δεν πέφτω και εγώ στη λούμπα, αλλά το παλεύω πολύ.

Βλέπω πάρα πολύ κόσμο που δεν έχει καμία σχέση με κάποιο επάγγελμα .προβολής ή έκθεσης και υποφέρει τρομακτικά από την εικόνα στην οποία θέλει να φτάσει. Οι άνθρωποι πάνε και κάνουν αδιανόητες επεμβάσεις για να νιώσουν καλύτερα

Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Και μάλιστα της ψεύτικης, μετά photoshop, με τα φίλτρα. Πόσο όμορφο πράγμα είναι μια ρυτίδα στο πρόσωπο ενός ανθρώπου! Και όμως ζούμε στην εποχή που προσπαθεί να νικήσει το γήρας και τον θάνατο. Μια τυραννία της νεότητας δηλαδή. Η νεότητα έχει θεοποιηθεί.

Δεν λέω, η νεότητα είναι υπέροχη, αλλά εξίσου υπέροχη είναι η σοφία της ωριμότητας. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μη θέλει ένας άνθρωπος να βιώσει όλα τα στάδια. Γιατί να ζητά να καθηλωθεί σε ένα μόνο στάδιο και να συμπεριφέρεται μονίμως σαν έφηβος. Και το λέω αυτό παρότι όλοι θαυμάζουμε εκείνους που μεγαλώνουν, διατηρώντας την παιδικότητα τους. Αλλά γιατί αυτό δεν μπορεί να συμβαδίζει με μια υπέροχη ωριμότητα; Τον τελευταίο χρόνο παρακολουθώ μια πραγματικότητα που με ξενίζει διαρκώς. Είναι h μάστιγα της εποχής! Το να προσπαθούμε να μείνουμε νέοι, να συμπεριφερόμαστε μέχρι τα 45 σαν έφηβοι ή να λέμε ότι οι άλλοι είναι υπεύθυνοι
για την κατάσταση μας είναι σαν να αρνούμαστε την ευθύνη της ενηλικίωσης.

Ο σημερινός άνθρωπος είναι κακομαθημένος, θέλει διαρκώς τη βολή του. Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι οι στόχοι. Το πρώτο που μαθαίνει κάποιος που θέλει να απεξαρτηθεί από κάτι είναι να βάλει ένα στόχο για το σήμερα. Λέει: Να βγάλω το σήμερα, και αύριο βλέπουμε».