Πείτε «σ' αγαπώ» και ευχηθείτε το σωστό...

Η Τζένη Μπαλατσινού, σε μια συνέντευξη, πριν χρόνια μου χει πει ένα σοφό πράγμα. Τι φοβάσαι; είχα ρωτήσει. «Το να μη φύγουμε όλοι, να μη κάνουμε την μεγάλη έξοδο, με την σειρά μας, όπως πρέπει» μου χε πει. Μου κάνε μια εικόνα τότε, πως στοιχιζόμαστε όλοι, όπως στις γραμμές στο σχολείο, πρωί για την προσευχή και ένας ένας, βουτάμε στο κενό, στο χάος, στο σκοτάδι, στο τέλος. Λίγο καιρό αργότερα, συνειδητοποίησα πως αυτή είναι η καλύτερη ευχή. Με την σειρά που ερχόμαστε στον κόσμο έτσι και να φεύγουμε. Μεγαλύτερη φρίκη απ' την διασάλευση αυτής της σειράς δεν υπάρχει. Απάνθρωπη η αταξία της. Τερατωδώς εκδικητική η θεία θέληση.

Το άδικο τέλος, της χρυσής νιοτής του Νίκου Γιγουρτάκη, που στα 30 όλο σφρίγος και ορμή χρόνια του, ένας θεός αποφασίζει για την μεγάλη έξοδο, με κάνει να σκεφτώ αυτή τη σειρά, που πρέπει να κρατιέται, αλλιώς το αποτρόπαιο χάος που προκαλεί μας αγγίζει, μας πονάει όλους, ακόμη και τους πιο μακρινούς θεατές της οδύνης ενός τέτοιου χαμού.

Σκέφτομαι ακόμα, πως κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, πρέπει να λέμε σ αγαπώ και σ ευχαριστώ και να βεβαιώνουμε τον άλλον για το πόσο πολύτιμο, πόσο ανεκτίμητο, πόσο ευτυχές, ήταν το μοίρασμα ζωής μαζί του. Μιας ζωής που μοιάζει μερικές φορές, σαν ένα απόγευμα μόνο. Σαν ένα ανοιγόκλεισμα, μόλις, βλεφάρων.