Περί αγάπης, συνεντεύξεων, Βοσκόπουλου και Ιαν Κοντ...
Η ερώτηση της Σάσας Σταμάτη στο «Πρωινό mou» στο MEGA, αφορούσε σε μια συζήτηση για είδωλα, βωμούς λατρείας τους, κατακρημνίσεις και άλλα βακχικά, όπου το αντικείμενο λατρείας κατασπαράζεται από τους πιστούς του, για να το κοινωνήσουν όλοι, όπως πολύ σοφά υποστήριζε ο Γιώργος Λιάγκας, σε μια απλουστευμένη εκδοχή του Ιαν Κοντ και της πρότυπης «Θεοφαγίας» του. Και ο κ. Λιάγκας μάλλον έχει υπόψιν του, τη Θεοφαγία, αλλά το αυτό δεν ισχύει για τους ομοτράπεζους τους τηλεοπτικά και φυσικά ούτε για το κοινό του, που μια χαρά τα κατάλαβαν απ' τον ίδιο τα όσα είπε για τον Τόλη Βοσκόπουλο. Εκεί που τον λάτρευαν όσο κανέναν, δε του συγχώρησαν τίποτα, γιατί αυτή είναι η μοίρα των ειδώλων, είπε λίγο – πολύ ο Γιώργος Λιάγκας.
Ο Τόλης Βοσκόπουλος έχοντας βγει για πρώτη φορά μετά τις περιπέτειες με την εφορία, που όλοι οι Έλληνες λίγο πολύ πλέον έχουμε, τα προβλήματα υγείας του, που επίσης όλο και κάτι έχουμε όλοι και τις φήμες περί διάλυσης του γάμου του, μιας και η δική του περιπέτεια έθιξε την υπουργική θέση της συζύγου του, Άντζελας Γκερεκου. Οι κάμερες τον πλησίασαν και ο ίδιος είπε, πικρά: «Tώρα με θυμηθήκατε; Αφού δεν μ' αγαπάτε».
«Είναι υποχρεωμένος ο δημοσιογράφος να αγαπά τον συνεντευξιαζόμενο;» ρητορικά τοποθετήθηκε η Σάσα Σταμάτη, «από πού και ως που»; Κουβαλώ μάλλον μια ξεπερασμένη από το καιρό δημοσιογραφική αντίληψη. Καταρχήν μιλάμε για συνέντευξη ή για δηλώσεις
τυχαίες μπροστά από μια κάμερα, για τα λεγόμενα «πεσίματα»; Στα «πεσίματα», κατά καιρούς, έχουμε δει αγένεια, επιθετικότητα, αδιακρισία ακόμη και χυδαιότητα. Θυμάμαι νεαρή ρεπόρτερ σε «πέσιμο» να ρωτάει ηθοποιό που μόλις είχε διακοπεί η εγκυμοσύνη της και της είχε στοιχίσει, «μα γιατί δεν παραδέχεστε ότι είστε έγκυος; αφού είστε»! Θυμάμαι άλλη ρεπόρτερ να ρωτάει πρωταγωνιστή αν αληθεύει η σχέση του με συμπρωταγωνίστρια του, στο διάλειμμα πρεμιέρας συναδέλφων του, ενώ στο πλάι του βρισκόταν η... σύζυγος του και άκουγε την ερώτηση! Αυτά τα «πεσίματα», λοιπόν, είναι εγκλήματα.
Όσον αφορά στις συνεντεύξεις, κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα, δεν πρέπει να αγαπάς τον συνεντευξιαζόμενο, αλλά να τον εκτιμάς και να σέβεσαι την εμπιστοσύνη που σου έδειξε για να μιλήσει σε σένα, να δεχτεί τις ερωτήσεις σου και να διακινδυνεύσει να ξεκλειδώσει την αλήθεια του. Είναι μια σχέση αμοιβαίας αποδοχής. Ο συνεντευξιαζόμενος σου δίνει την εμπιστοσύνη του πως δεν θα διαστρέψεις τα λεγόμενα του, δεν θα τον εκθέσεις, δεν θα τον στρεβλώσεις.
Και εσύ θες απαντήσεις απ' το συγκεκριμένο πρόσωπο, να το γνωρίσεις, να το κατανοήσεις, να το φωτίσεις γιατί το θεωρείς σημαντικό, ξεχωριστό, σπουδαίο εν μέρει που έχει να πει πράγματα να ακουστούν. Αυτό λέγεται σεβασμός. Όχι μόνο στο συνεντευξιαζόμενο, αλλά στην δουλειά μας, στο ήθος της, στους ίδιους μας τους εαυτούς. Μπορεί αυτά τα πράγματα λοιπόν, να μην είναι αγάπη, αλλά είναι προαπαιτούμενα για αυτήν.
Όσο για την μοίρα των ειδώλων; Ναι, είναι να γκρεμιστούν, να ποδοπατηθούν, να γίνουν κομματάκια και να σκορπιστούν στον άνεμο, αλλά όχι να ξεχαστούν. Γιατί αν ξεχαστούν, παίρνουν στην λήθη και όλους, όσοι τους λάτρεψαν. Αμφίδρομα αυτοκαταργούνται λοιπόν και θύτης, η θύμα δεν ξεχωρίζει πια. Και κανείς, μα κανείς δεν είναι αθώος...
