Όταν ο Μότσαρτ συνάντησε το Χριστόφορο και το Δημήτρη

Κολωνάκι, στην εποχή της Τρόικας. Ερημιά. Ο πεζόδρομος με τρία τραπέζια πιασμένα, από παρέες χαμηλόφωνες. Περιπολικά παντού. Ειδικά γύρω απ το Υπουργείο Εξωτερικών. Στη Πανεπιστημίου το Βρετανία, φορεί τα καλά του. Μπορντό χαλιά στις σκάλες, φώτα αναμμένα, κόσμος πολύ μπροστά του, στο τσιγάρο πριν την παράσταση. Κάμερες, φώτα φρεον, φωτογράφοι, οι ρεπόρτερ με τα μικρόφωνα – λογότυπα των καναλιών τους, στον επιούσιο αγώνα του εναγώνιου και πολυπόθητου πλάνου της επιβίωσης. «Είμαι άστεγος, παρακαλώ βοηθήστε με». Ένα χαρτονάκι, τσακισμένο στη μέση και στις άκρες, στα χεριά ενός νεαρού με πολύ γαλάζια, αλλά απλανή μάτια, πάνω στα σκαλιά, πάνω απ τα κεφάλια μας.

Βγαίνοντας από μια κατατονική αδράνεια, ριγμένη λυτρωτικά μέσα της από νοερό χτύπημα στο κεφάλι προσωπικών προβλημάτων, έχω συρθεί στο κέντρο της Αθήνας, γιατί μ αρέσει να βλέπω τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη σε ότι κι αν κάνει! Προσωπική φαν του, στα χρόνια της δικής μου αθωότητας, Χριστοφορίτσα, αντί για Ρουβίτσα, δίνω το παρόν. Ένας λόγος παραπάνω η ύπαρξη του Δημήτρη Λιγνάδη εδώ, ενός θεατρικού «πολυεργαλείου», που δεν μπορείς να μην θαυμάζεις ακόμα και στα πιο παράτολμα ρίσκα του και τον κίνδυνο της αυτανάφλεξης.

Η ζωή του Μότσαρτ. Ο ρηχός, αβαθής, αστοιχείωτος νεαρός, που αφήνεται στις ζωικές ορμές του, αλλά όταν κάνει μουσική, ο θεός υπάρχει μέσα του. Τι είναι ταλέντο; Που κατοικεί; Πόσο ένθεο είναι; Τι είναι πιο σημαντικό η μεγαλοφυΐα στην τέχνη και η αταλαντοσύνη στην ζωή η το αντίστροφο; Υπάρχει Θεός, άραγε; Πόσο το κακό είναι μόνο κακό και πόσο νοθεύεται από καλοσύνη και πάλι, το αντίστροφο.

Καθρέφτες, ωραίες εικόνες αλά βιντεοκλίπ να ντύνουν τις καλύτερες μουσικές του Βολφαγκ Αμαντεους Μότσαρτ, μεγάλος θίασος, κούκλες στους εξώστες, πλήρης αξιοποίηση του σκηνικού χώρου, συχνά συμβολική και μεγάλης σκηνικής οικονομίας σκηνοθεσία. Ο Χριστόφορος – Μότσαρτ ένα αθώο παιδί, όμορφο παιδί, με καθαρή ψυχή. Και ο Λιγνάδης – Σαλιέρι, γοητευτικός όσο όλοι οι σκοτεινοί, περίπλοκοι, πολυσέλιδοι χαρακτήρες. Φωνές, παύσεις, βλέμματα, όλο μοχθηρία, πονηρές σκέψεις, ζήλια, φθόνο, κτήνη να ζουν μέσα του. «Σε κάθε επιτυχία σας, να θυμάστε: εγώ είμαι ο όσιος, ο Άγιος κάθε μετρίου» μας λέει και με πιάνει φόβος. Χειροκροτήματα. Μπράβο. Κόκκινες αυλαίες. Υποκλίσεις. Σπουδαίοι πρωταγωνιστές και πιο μεγάλη ακόμη ντίβα, η μουσική του Μότσαρτ να κάνει μαριονέττες τα συναισθήματα μας.

Έξω. Κρασιά λευκά και κόκκινα σερβιρισμένα σε κολονάτα ποτήρια. Ο Λάκης Λαζόπουλος με την Χρύσα Ρώπα, η Άλκηστης Πρωτοψάλτη σαν κορίτσι, η Δήμητρα Γαλάνη, προβληματισμένη από το έργο, ο Γιώργος Τσαλίκης με την όμορφη Δώρα του, ο Θοδωρής Αμαραντίδης, ο Αρβανίτης της πρωινής πρωινής ΝΕΤ, ο Τόλης Σκουλαριώτης εντυπωσιασμένος με την υπέροχη μαμά του, κόσμος λαμπερός, κόσμος όμορφος. Μάρτυρας τους ο ακίνητος νεαρός με το απλανές γαλάζιο βλέμμα και το χαρτόνι.

Ωραία βραδιά. Υψηλή τέχνη πάντα το θέατρο, να δίνει τροφή για σκέψη και κουράγιο για συνέχεια. Έτοιμη να επιστρέψω στην κατατονία μου και να πάρω άφεση μέσα της, βρίσκω και μια κλίση στο παρμπρίζ μου, για 80 ευρώ! Εγώ Μότσαρτ δεν είμαι, αλλά το κράτος Σαλιέρι είναι σίγουρα, γαμώ το!