Η απελπισμένη ανάμνηση της εκφραστικότητας
Είναι ανατριχιαστικό, είναι σα να βλέπεις θρίλερ, είναι παράλογο. Πρόσωπα στην ελληνική τηλεόραση, κοντινά πλανά, ασώματες κεφαλές. Ούτε μια ρυτίδα! Ούτε μια σύσπαση του δέρματος γύρω από τα χείλη στη φυσικότητα της προφοράς των φθόγγων, στο χαμόγελο, στο γέλιο! Καμία εκφραστικότητα, καμία διαφορά, καμία πλαστικότητα. Ανοιγοκλείσιμο στόματος όπως στα μάπετ, με κίνηση του προσώπου προς τα πάνω, σα να ναι κάλτσα και τη κινεί ένα αόρατο εσωτερικό χέρι.
Μόνα αναλλοίωτα; Τα βλέμματα. Όταν δε θαμπώνουν από φακούς επαφής, γυάλινα και αυτά, σε πλαστικά πρόσωπα, ρίχνουν απελπισμένα βλέμματα, σε μια εναγώνια φροντίδα να προβάλλουν συναισθήματα που τίποτα άλλο πάνω στα μαρμάρινα πρόσωπα τους δε προδίδει.
Είναι ωραίο πράγμα αυτό; Συμβαίνει αλλού στον πλανήτη; Οι κέρινες κούκλες να μιλάνε σα κανονικοί άνθρωποι; Ποια ματαιοδοξία, ποια φοβία, ποια αισθητική λέει σε αυτά τα πλάσματα, πως αυτό το πράγμα είναι ωραίο; Σα νεκροζώντανοι, αναλλοίωτοι βρικόλακες χωρίς αισθήματα, που ζουν μόνο από μετρήσεις τηλεθέασης και αναγνωρισιμότητα;
Έβλεπα στις ειδήσεις μια όμορφη -παλιά- κυρία, να μου λέει το πόσο δύσκολα περνά ο ελληνικός λαός -πες τα και δεν τα ξέραμε- πως 60.000 επιχειρήσεις κλείσαμε, πως 1.000.000 φτάσανε οι άνεργοι και όλα αυτά τα ζοφερά. Μου τα λέγε με το πρόσωπο της Μπαρμπι δανικό και ακίνητο! Σα να μπήκα στο δωμάτιο της κόρης μου και γύρισε η διάσημη κούκλα – Φασιονίστα και να μου μίλησε με ανθρωπινή φωνή. Δε θα φρικάρω; Ειδικά αν θέλει να καθίσω να μου πει και την σύνθεση του νέου υπουργικού συμβούλιου; Στα ταβάνια θα σκαρφαλώσω!
Ο ιος της νέκρωσης των ιστών του πρόσωπου, με την εξαφάνιση της εκφραστικότητας. Στις ειδήσεις, όπου 9χρονα κοριτσάκια λένε σοβαρά τα νέα. Σε άνδρες που ζηλεύουν το χτισμένο πρόσωπο του Μπερλουσκόνι, με τις βαφές στα μαλλιά τους, πιο αναγνωρίσιμες από ποτέ. Α! Αυτό δεν είναι μελί φωτεινό, της τάδε εταιρείας; Και κείνο, το ξανθό σαντρέ της άλλης εταιρείας, που ταιριάζει με την γραβάτα του; Σε καλές κύριες που διαφημίζουν την έγνοια τους για τον συνάνθρωπο τους και απ την σκασίλα δε θα φάνε το σούσι τους το βράδυ. Σε νεαρές γυναίκες που πριν τα 30 κραυγάζουν πως δε θα τα φτάσουνε ποτέ.
Μια οθόνη φαντασμάτων, με μίμηση συναισθημάτων και κυρίως μίμηση του ανθρωπινού είδους. Τόσο εφιαλτική εικόνα είναι αυτή που δείχνουν που νομίζεις πως τα άτομα τα απήγαγαν εξωγήινοι και έβαλαν ρεπλίκες στις θέσεις τους, σε μια συμπαντική συνωμοσία εξαφάνισης του χόμο σάπιενς.
Τόση χυμένη ρετινόλη και τόσο σπάταλα χορηγημένο υαλουρονικό οξύ! Τόσο κραυγαλέα δυστυχισμένη ματαιοδοξία! Ενέσιμη κι αυτή! Στα ιατρεία και στα κλινικά εργαστήρια της ανουσιότητας.
