Καρναβάλια, πριν τα Χριστούγεννα;

Εντάξει! Μη μου πέσει λόγος για τη μόδα εμένα! Τι είμαι ο Λάκης Γαβαλάς, που παίζει στα δάκτυλα τα τραντές και τα σινιέ; Όχι, βασιλοπούλα μου, μια πτωχή και τίμια, διότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, γραφιάς είμαι! Πλην όμως, διατηρώ ακόμα την όραση μου! Μη σταθώ, στα ψηλοτάκουνα, που τα εφηύραν οι αρχαίοι μας προγονοί, ως κοθόρνους για συμβολικούς και θρησκευτικούς λόγους και τη χρήση τους αποκλειστικά στο αρχαίο δράμα.

Άδω τους βλέπουμε να αναβιώνουν, στο νεοελληνικό δράμα, που δεν έχει και ποτιστική αξία! Καλά τα έλεγε ο Ζουράρις, «τι τα φοράτε αυτά τα πράγματα που περπατάτε όλες σα ραχιτικές και σας στρεβλώνουν το κορμί». Μη σταθώ είπα και φαντάσου να στεκόμουνα! Ας σταθώ όμως, στην εκκεντρικότητα και στην ανάγκη κάποιων κυριών να ξεχωρίσουν! Και ενώ το συντηρητικό στυλ, «ντύθηκα δασκάλα σε παρθεναγωγείο της εποχής του Μεταξά» δεν είναι του γούστου μου, δεν μπορώ και τον πατρινό καρνάβαλο εκτός εποχής, τουλάχιστον.

Διότι να ήμουνα στα Πάτρα, στην παρέλαση των Αποκριών, να πιάσω σοκολάτες, να χειροκροτήσω και τις φορεσιές. Όμως, στα καλά του καθούμενου να βλέπω την Τάμτα, ντυμένη μάγισσα Φούρκα, με το μαλλί ασπρόμαυρο και το μάτι όλο μολυβί σαν την Κρουέλα Ντε Βιλ και φόρεμα όλο μύτες νεραιδοξωτικό σε παιδικό θέατρο, μου πέφτει λίγο βαρύ!

Κι αν έτσι θέλει, δικαίωμα της και μας λόγος δε μας πέφτει, μη μου το βαφτίζεις όμως και goth look, το άρμα 13, με το αφιέρωμα στο Νυχτερίδες και αράχνες γλυκιά μου! Και αφού επιμένεις, μανούλα μου Τάμτα, σ αυτή την τραγωδία, δε πιάνεις και μια σκούπα, με μεγάλο κοντάρι και ψάθα να ολοκληρωθεί το ντύσιμο, «έρχεται η πρωτοξαδέλφη του Δρακουμέλ, στρουμφάκια», να έρθεις να ξαραχνιάσουμε το υπόγειο; Θα σου είμαι υπόχρεη!

Α! Και που είσαι; Από βδομάδα έχει και άλλες στολές να διαλέξεις, όπως sexy νοσοκόμα, κολομπίνα, μαρκησία, πειρατίνα της Καραϊβικής αλλά και καουμπόυς, Μπάτμαν και Σπάιντερμαν! Περιμένω πολλά από σένα...

(σ.σ: πόσες φορές τη μέρα άραγε, να παραιτείται ο στυλίστας της;).