Νεοάστεγος χωρίς μιζέρια που μας μοιάζει;

Έβλεπα στο κανάλι 9, την απογευματινή εκπομπή της Νανάς Παλαιτσάκη και άκουσα μια συγκλονιστική ιστορία ζωής. Ένας νεαρός και εμφανίσιμος άνδρας ήταν καλεσμένος. Τον λένε Λευτέρη Μιχαηλίδη. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Λευτέρης δήλωσε άστεγος. Ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, που ονομάζεται πια «νεοάστεγοι» στο περιθώριο της παγκοσμιοποίησης με πολλά χαρακτηριστικά ορισμένα απ αυτήν.

Καλλιεργημένος, από ευκατάστατη οικογένεια που έδωσε έμφαση στη μόρφωση του και που από λάθος χειρισμούς βρέθηκε να τα έχει χάσει όλα. Ο ίδιος, μέσα σε ένα lifestyle καταιγισμoύ εικόνων των περασμένων δεκαετιών που μεγάλωνε, αποφασίζει να γίνει φωτογράφος. Ο Ηelmut Νewton, η Annie Leibovitz, οι μεγάλοι καλλιτέχνες του είδους, ορίζουν τα μέτρα της αισθητικής. Ζει 8 χρόνια στην Νέα Υόρκη και δουλεύει εκεί. Ζει αλλά 3 στο Λονδίνο. Κάποια στιγμή αρχίζει να δουλεύει σε κρουαζιερόπλοια. Η ζωή, μέγιστος σεναριογράφος, κάνει την αλλαγή του σκηνικού και της δράσης. Βρίσκεται πάλι στην πατρίδα, να δουλεύει σε ένα μικρό κρουαζιερόπλοιο με έδρα του την Κω. Οι ιδιοκτήτες έχουν προβλήματα. Παύει να πληρώνεται για μήνες. Χάνει το σπίτι του. Ζητά βοήθεια απ την εκκλησία. Για να μη νιώθει πως δεν προσφέρει κάνει δουλεία νεωκόρου. Τελικά του βρίσκουν κατάλυμα στον ξενώνα αστέγων στην Αθήνα. Φτάνοντας, θα κοιμηθεί σε παγκάκι, στη βεράντα ενός σπιτιού ερειπωμένου στην Λούτσα, που παιδί πήγαινε εκεί για καλοκαίρι με τον πατερά του, όπου μπορεί να προστατευθεί από την εγκληματικότητα. Τελευταία φορά που είχε ένα ευρώ στην τσέπη του ήταν τον περασμένο Οκτώβρη.

Στον ξενώνα έχει ζέστη, έχει προστασία, έχει άλλους ανθρώπους. Διπλά του ένας επιχειρηματίας που έχασε την περιουσία του όλη. Και μια κύρια που έχασε το σπουδαιότερο, το παιδί της και έδωσε τις οικονομίες της όλες, στον αγώνα να τον ζήσει. Ιστορίες ανθρώπων! Ένα ανεπαίσθητο κλικ και όλα χάθηκαν και πρέπει να αρχίσεις από την αρχή. Περιπλανώμενες ανάγκες πληθυσμών που υπάρχουν σε μετρήσεις μόνο και δε μας αφορούν λέμε, ώσπου αποκτούν πρόσωπο και βλέμμα και λόγο και ονομάζονται... Λευτέρης.

Φιλοσοφημένος. Δεν παύει να κυνηγά τα όνειρα του και δε χάνει την βεβαιότητα πως όλα θα γίνουν καλύτερα. Τα αντιμετωπίζει όλο αυτό σαν «Business crisis». «Θα κάνω στη ζωή μου αυτό που ονειρεύομαι» λέει. Φοβούνται να πουν την αλήθεια οι άνθρωποι, πιστεύει, ενώ αν το παραδεχτούν πόσο πιο απελευθερωμένοι θα αισθάνονται. Έχει όλα τα πράγματα του, σε ένα σακ βουαγιάζ. Ένα μάλλινο σακάκι, ένα κασκόλ, δυο παντελόνια, παπούτσια. Τρώει δυο φορές τη μέρα στα συσσίτια της εκκλησιάς. Φωτογραφίζει τον κόσμο όπως το παρατηρεί ο ίδιος. Μιλάει για τέχνη. Δουλεύει για την θεατρική παράσταση που ετοιμάζουν οι άστεγοι. Δε του λείπει τίποτα, λέει, τα έχει όλα και δε χρωστάει πουθενά. Είναι ελεύθερος και υγιής και χαρούμενος!

Μακάρι λοιπόν, αυτός ο σύγχρονος περιπλανώμενος ιππότης, να συνεχίσει να σκοτώνει δράκους στο περιθώριο του μοντέρνου μας κόσμου και μακάρι να μπορούσα να σας πω, μικρές βασιλοπούλες, πως έζησε αυτός καλά και εμείς καλύτερα. Όμως η λοβοτομή μου δεν πέτυχε απόλυτα και έτσι απλά θα προσποιηθούμε, πως αυτό δεν μας αφορά. Πως είναι μια ταινία, σαν αυτή με τον Will Smith και το γιο του, για μια αληθινή ιστορία που ένας πατέρας τα χάσε όλα και κοιμόταν στους ξενώνες με το γιο του για να κατακτήσει τη ζωή ξανά πιο δυνατά και ουσιαστικά. Κάποια κύρια πριν λίγες μέρες μου έγραψε ένα σχόλιο εδώ στο Queen.gr, πως εδώ μέσα μπαίνει για να διαβάσει αστεία και χαρούμενα πράγματα και όχι να μιζεριάσει.

Λαμβάνω σοβαρά την άποψη της και την ευχαριστώ που μπήκε στο κόπο. Εύχομαι να μη διαβάσει αυτό το κείμενο και νιώσει τίποτα άλλο, σα συναίσθημα μέσα της, εκτός από χαρά τρελή. Αλλιώς ας μου τηλεφωνήσει να της πω ένα ανέκδοτο για τον Τοτό και τους φίλους του. Αν μη τι άλλο, μέχρι να βεβαιωθούμε πως πέτυχε και η δικιά μου λοβοτομή.