Το μίσος...

Στην αρχή αυτής της οικονομικής πανούκλας, της χρηματικής πανώλης, της μαύρης εποχής, που ανύποπτοι δεν περιμέναμε να μας συμβεί ποτέ, πολλοί λέγαμε πως θα έρθουμε σαν άνθρωποι με τις δυσκολίες πιο κοντά, πως θα έχουμε ο ένας τον άλλον, πως θα ισχύσει το «κράτα με να σε κρατώ, να ανεβούμε το βουνό», πως θα ισχυροποιηθούν οι φιλίες, οι οικογένειες, οι έρωτες, οι σχέσεις μας. Μες στην αθωότητα πηγαίναμε σαν 12 νέοι της Αθήνας, σε έναν Μινώταυρο πιο ισχυρό, πιο πύρινο, περισσότερο αδηφάγο από ότι μπορούσαμε να υποπτευθούμε, που δεν θα χόρταινε συναισθήματα.

Ένα κείμενο στο διαδίκτυο για τον «ομορφάντρα» και τον «Αγαπούλα» των διαφημίσεων της Χριστίνας Ταχιάου ποστάρεται σε τοίχους στο Facebook, συζητιέται στο twitter, γίνεται θέμα, σημείο αναφοράς και ανταπαντήσεων. Άλλα κείμενα προς απάντηση για την Ελλάδα που αντιστέκεται μέσα από το «βρόμικο», μέσα απ τη διαφορά της! Σχόλια κάτω από το κείμενο, πικρόχολα, φωναχτά στη σιωπή, καταδικαστικά, υβριστικά, ισοπεδωτικά.

Το lifestyle και η πτώση του. Σαρωτικά όλοι οι αρθρογράφοι ή όσοι θέλουν να υπολογίζονται σε αυτούς, γραφούν ένα κείμενο που πετάει στο Καιάδα όλους όσοι διακρίθηκαν σε αυτό, αφεντικά, εργαζόμενους, θέματα, μην υπολογίζοντας για παράδειγμα πως το να γράφεις τα «50 μέρη που πρέπει να επισκεφθεί κάποιος πριν τα 40» ή τα «100 πράγματα που πρέπει να κάνει ο άνδρας πριν παντρευτεί» τώρα φαίνονται ηλίθια, αλλά πριν από τρεις δεκαετίες ήταν ακόμη και επαναστατικά στον περιοδικό τύπο που κυριαρχούσε το φωτορομάντζο και οι αισθηματικές νουβέλες σε συνέχειες. Ατόφια κακία; Τα σχόλια που συνοδεύουν τα κείμενα. Άγρια! Χωρίς καμία προσπάθεια ψυχραιμίας. Κάποια είναι όλο μίσος για τα αφεντικά, ή τους κυρίους εκπροσώπους του είδους. Σε αυτό το τόπο, που δικαιώνεται από τον «ομορφάντρα» και τον «Αγαπούλα» λοιπόν, δεν τηρούμε ούτε τους κανόνες του μποξ; Τον πεσμένο παύεις τον χτυπάς πάνω στις πληγές του! Εμείς το κάνουμε με λέξεις!

Οι άρχοντες της αβανγκαρντίλας, που πρώτοι έκαναν σταρ τις κοσμικές κυρίες, με ολοσέλιδα αφιερώματα ή χρήζοντας τες δημοσιογράφους, τώρα φτύνουν πάνω στο ιλουστρασιόν lifestyle, έτοιμοι να πετάξουν στα λιοντάρια σαν τους πρώτους χριστιανούς τους γραφιάδες του.

Μίσος να στάζει από τα μαύρα στοιχεία στα social media! Ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου. Να τον δαγκώσει στο λαιμό. Να αισθανθεί δικαιωμένος έτσι για ποιο πράγμα; Ό,τι δεν του μοιάζει; Ό,τι είναι σωσμένος; Σε ποια νησίδα μες στον ωκεανό, που το τσουνάμι έχει σηκωθεί τεράστιο και αθόρυβο και μας γεμίζει σύγχρονες Ατλαντίδες;

Ένα κείμενο της Σεμίνας Διγενή. Ειρωνικά σχόλια. Πικρά. Η Σεμίνα στα καλύτερα της, πιο εύστοχη από ποτέ! Το διαδίκτυο αρένα! Κανείς με τον άλλον. Όλοι μόνοι, αυτάρεσκα διαφορετικοί, όταν κανείς δε νοιάζεται για τις υπάρξεις μας. «Κάνε μόκο εσύ» γράφει μια κυρία τάχα διανοούμενη στο τοίχο κάποιας άλλης. Το αβγό του φιδιού. Μικροί ατομικοί φασισμοί, ώσπου να βρούνε μήτρα να φωλιάσουν και να επωαστούν, ξεσπάνε επιτρέποντας τον λόγο η στερώντας τον, πετώντας βρισιές και κακίες και κίτρινο, πυώδες μίσος. Οι διανοούμενοι της χώρας, σε μια διαδικτυακή Σπιναλόγκα, κατηγορούν ο ένας τον άλλον, ενώ η λέπρα, αόρατη και ανενόχλητη κολλάει στα μυαλά.

Θλίψη η εσπέρα, έγραφε στις Βάκχες ο Ευριπίδης. Ναι! Κάνει πολύ θλίψη, τώρα που νυχτώνει σε αυτόν τόπο. Τον τόπο μας...