Whitney Houston: να τα 'χεις όλα, εκτός από ειρήνη με τον εαυτό σου

Πανέμορφη, με αυτό το αναμφισβήτητα ένθεο και όχι επίκτητο ταλέντο, δοξασμένη, με θαυμαστές από τη γειτονία της στο Los Angeles μέχρι τη Γη του Πυρός και την Ακτή Ελεφαντοστού, μητέρα, πλούσια, ίνδαλμα. Κι όμως, αυτή η ντίβα, με τη βελούδινη φωνή, η φτιαγμένη από υλικό συμπαντικό, με το χάρισμα να σαγηνεύει και να γίνεται λευκό για να προβάλουμε όλοι τις ζωές μας, δεν τα 'χε βρει ποτέ με τον εαυτό της.

Πριν χρόνια θυμάμαι, κάποιες φωτογραφίες. Η αστυνομία του Λος Άντζελες είχε εισβάλλει σπίτι της, γιατί οι δικοί της νόμιζαν πως είχε κάτι πάθει, μιας και είχαν εβδομάδες να μάθουν νέα της. Κάποιος τράβηξε φωτογραφίες. Εκείνη αποστεωμένη, κουρδιζόμενη στο πανβρώμικο και υπερπολυτελές κρεβάτι της. Γύρω της, ανοιχτά και ξεθυμασμένα τενεκεδάκια κόλα και μισοφαγωμένα χάμπουργκερ. Το πανάκριβο σπίτι ήταν ένα τεράστιος σκουπιδότοπος και η ίδια, στο κέντρο της πριβέ της χωματερής, σα σύνθεση εικαστική της εικόνας που είχε η ίδια για την λάμψη της. Να βλέπει πάντα το κοκαλιάρικο κοριτσάκι που τραγουδούσε τα γκόσπελ στην χορωδία της εκκλησίας. Να βλέπει πάντα το γκέτο και τον αποκλεισμό. Να μην αισθάνεται ότι της ανήκει η λάμψη της, η τόσο εκτυφλωτική, που την τρόμαξε, την θάμπωσε, την τύφλωσε σχεδόν και την ίδια.

Φυσικά δεν χρειάζεται να είσαι η Whitney Houston, να 'χεις ένα τέρας ταλέντου, μεγαλύτερο από το κορμί σου, μέσα σου, για να χάσεις την ισορροπία σου πέφτοντας στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά. Το τρέκλισμα, η θαμπάδα στα μάτια, το υπερβολικό κέφι, η υπνηλία, είναι η κουβέρτα των συμπτωμάτων, που ζεσταίνει την ανασφάλεια, τον πόλεμο με τον εαυτό μας, την κακή σχέση με τον καθρέφτη της αλήθειας μας, την αποστροφή για τον εαυτό μας, την αίσθηση μηδαμινότητάς μας, το ότι είμαστε άνθρωποι και όχι φτιαγμένοι από ουρανό για άγγελοι.

Εχθές δίνονταν τα μεγάλα βραβεία της ποπ μουσικής. Η απουσία της ζοφερά φασματική πάνω απ'το πολύχρωμο, πάντα νέο και σαγηνευτικό πλήθος των διάσημων. Ένα πλήθος που ξέρει πως μετρά άλλο ένα θύμα. Που το δάκτυλο του θανάτου δείχνει πάντα την νιότη τους, μιας και πλάσματα χαμένα στη διασημότητα, έχουν πάντα εύκαιρο το χάσιμο στις ουσίες. Άλλος ένας θάνατος! Φυσικά το δικό τους πένθος γίνεται αμέσως τραγούδι και το επόμενο ίνδαλμα είναι έτοιμο αλλά και υποψήφιο για ένα ακόμα θύμα. Η Whitney Houston είναι απούσα. Και είχε προειδοποιήσει. Στη περιφέρεια της παγκόσμιας αυτοκρατορίας εμείς. Μικροί κατεκτημένοι υπήκοοι στην τεράστια Ρώμη των ημερών μας, των πολυεθνικών, λυπόμαστε και εμείς για μια εικόνα που τρεμόπαιξε και έσβησε. Αυτό που η ίδια η Whitney Houston έδειχνε να μην αντέχει, το να 'ναι μια εικόνα μόνο, αυτό ακριβώς έχουμε απ'αυτήν. Και αφέθηκε. Και χάθηκε. Τι κρίμα...