Η Whitney, το σόου – κηδεία και το αντίο στην νιότη μας

Μιλάω με έναν φίλο στο τηλέφωνο. Η τηλεόραση παίζει το σόου ενός αποχαιρετισμού. Η Whitney Houston νεκρή. Το Χόλυγουντ εμπορεύεται ακόμα και τον θάνατο, ή κυρίως αυτόν, με ένα υπερθέαμα ερήμην της και πολλές γκεστ εμφανίσεις.

Ο φίλος μου, ο Πάνος, θυμάται μια εφηβεία, κάπου εκεί ναρκοθετημένη από την επικείμενη ωριμότητα, στα 1988. Τρέχαμε, τότε, να αγοράσουμε βινύλια. Το νέο άλμπουμ της Whitney-με τίτλο το όνομά της- και του Michael Jackson, το Bad . Mε χαρά, με την αφέλεια ότι θα χορεύαμε μέχρι το τέλος του κόσμου. Όλα έμοιαζαν υπέροχα. Δεν υπήρχαν multiplex, ούτε κινητά . Ούτε internet. Οι πληροφορίες για το τι αξίζει έφταναν από τα ραδιόφωνα, και τις ψυχές μας. Λέει, «διαβάζαμε για να είμαστε καλοί μαθητές , αφελή παιδιά που δεν μπορούσαμε ακόμη να δούμε πίσω από τις λαμπερές εικόνες τα ψεγάδια. Ένας κόσμος στον υπερθετικό βαθμό. Τότε που η μόνη μας αναζήτηση ήταν να βρούμε κάποιον ή κάποια να χορέψουμε. Έστω και για ένα βράδυ». Και η Whitney, τι ήταν για μας, τον ρωτάω, περισσότερο για να συνεχίσω να τον ακούω... «Ήταν η χαρούμενη πλευρά της ζωής. Το μονοπάτι της Ντόροθι, από τον Μάγο του Οζ για να βρούμε το ουράνιο τόξο. Τότε τα ραντεβού μας γινόντουσαν από τα σταθερά. Όχι κινητά. Όλα σε σταθερότητα. Η Whitney Houston , ανακάτευε τις gospell θρησκευτικές νότες , με τον μάγο της pop μουσικής Neil Rodgers. Σαν μια δόση αδρεναλίνης. Τα '80s μας υποσχόντουσαν ένα υπέροχο μέλλον. Tα βράδια στο Fuzz και οι έρωτές μας να κρατάνε μια βδομάδα. Σαν αφελή παιδιά; Χωρίς υγεία; Ή, μάλλον, αυτό ήταν υγεία! Το Σάββατο η Whitney πέθανε στην μπανιέρα της από ένα κοκτέιλ ηρεμιστικών και αλκοόλ. Σαν την Marilyn Monroe. Και είναι και εκείνος ο στίχος της Κικής Δημουλά από το ποίημα λυπημένες φράσεις...

'' Μην γελάς με πράγματα που δεν αντέχουν
Στις γειτονιές περνάνε γύφτισσες να πω το ριζικό σου,
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα, ριζικά.
Πιο πέρα κάποιο ντέφι, έν' αρκουδάκι
δείξε πώς βάζουν πούδρα τα κορίτσια
στον καθρέφτη, πώς γδύνεται η Μονρόε...

Μη γελάς. Βρέθηκε κάποτε νεκρή η Μονρόε.
Με πράγματα που δεν αντέχουν μη γελάς.
Αχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,
πώς μοιάζουν στους τυφλούς οργανοπαίχτες
στους δρόμους τους εμπορικούς, τις Κυριακές.

Ο Πάνος συνεχίζει έναν επικήδειο στην νεκρή σταρ. Έναν επικήδειο στην όλο υποσχέσεις νιότη μας. «Μεγαλώσαμε. Μάλλον ωριμάσαμε. Μάθαμε πως το ταλέντο για να τραφεί θέλει την ίδια σου την ύπαρξη . Μάθαμε πως το να είσαι ταλαντούχος το πληρώνεις ακριβά στρέφοντάς το μίσος των άλλων προς τον εαυτό σου. Τα είδωλά μας πια ανήκουν στην αθανασία. Εκεί που, όπως έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, ο κόσμος σε παραδέχεται. Όταν δεν τους απειλείς. Μια γελοία ρεπόρτερ έλεγε ότι η βασίλισσα των ποπ τραγουδιών πέθανε από τις καταχρήσεις. Ηλίθιο πλάσμα. Το ταλέντο που σε καταστρέφει δεν θα σε βρει ποτέ. Μόνο η ηλιθιότητά σου θα σε συντροφεύσει. Πήγαινε πιο πέρα. Κάποιο ντέφι σε περιμένει , ένα αρκουδάκι. Ή ένας γάμος σε γιορτή με σφαγμένα αρνιά και κοψίδια. Ποτέ δεν θα μάθουμε πως γδύνεται η Monroe ή η Whitney στον καθρέφτη. Εμείς είμαστε άλλωστε κοινοί θνητοί. Τι να ξέρουμε από αυτά; Πώς θα μάθουμε να έχουμε το ταλέντο ζωής; Πώς θα μάθουμε να μην είμαστε απλώς υπάλληλοι; Πώς θα μάθουμε να λέμε την αλήθεια στους άλλους; Πώς θα μάθουμε το να μην πονάμε; Πώς θα μάθουμε να έχουμε σεβασμό; Ακόμη και αν χρειαστεί να ανοίξουμε τις πληγές μας που κρύβουμε καλά; Άντε πιά! που έλεγε και ο υπερταλαντουχος Αλέκος Σακελλάριος. Άντε πια από δω, σκουπίδια! Αφήστε εμάς τους καταραμένους στην ησυχία μας. Εμάς τους ηλίθιους. Που καταλαβαίνουμε έναν λυγμό στην φωνή. Και όχι ντέφια για αρκούδες».

Καλή βδομάδα Πάνο μου. Τέλος για τα αντίο μας. Καλή εβδομάδα με την αισιοδοξία του τζογαδόρου, πως το αύριο θα ναι πιο όμορφο από το ίδιο το σήμερα...