Ζήτω η αρρώστια...
"Ανάμεσα στους καλλιτέχνες και λογοτέχνες της Ελλάδας δεν υπήρξε κανένας Λακεδαιμόνιος, ίσως επειδή στη Σπάρτη έριχναν τα καχεκτικά παιδιά στον Καιάδα" έγραψε ο Αντρέ Ζιντ. Τεράστιο θέμα πάντα, τι' ναι αυτό που φτιάχνει καλλιτέχνες; Το υστέρημα λένε οι περισσότεροι. Κάποτε ο Σταμάτης Φασουλής μου' χε πει σε μια συνέντευξη απ' αυτές που σε δικαιώνουν για τη δουλειά που διάλεξες, πως το υστέρημα σου ρίχνει την σπρωξιά και ξαφνικά είσαι στο κέντρο της σκηνής και πρέπει να μιλήσεις αλλιώς θα πνιγείς. Γιατί κάνω όλη αυτή την εισαγωγή αλήθεια και αναζητώ βοήθεια στις φράσεις άλλων; Γιατί κοιτώντας γύρω μου το πανομοιότυπο, την φωτοτυπία αισθητικής, την αποθέωση της λάμψης, της καθολικής υγείας, της αιώνιας νιότης, να βασιλεύει ως μοντέλο στην τηλεόραση, στη μουσική, στο θέατρο και να επηρεάζει την εικόνα, απλά κουράζομαι. Ξαφνικά αδυνατώ να δω ομορφιά στην κατασκευή και επανάληψη όμοιων μπούστων, χαμόγελων, μαλλιών, ανέκφραστων πρόσωπων, ανέκφραστων μυαλών, επανάληψης του ίδιου πράγματος, αναμάσημα ιδεών, στα κλισέ σκέψης και εικόνας, στο προβλέψιμο, στο πανομοιότυπο σαν να ζω σε ένα σύμπαν επιστημονικής φαντασίας. Ακόμα και η μόδα, φτιάχνει ρούχα όμοια, πανάκριβα και κοπιαρισμένα με διαφορές στη φίρμα και στις αποχρώσεις του ίδιου χρώματος.
Για μένα λοιπόν, το υστέρημα, η διαφορετικότητα, η «αρρώστια», η παρέκκλιση, οδηγούν στην δημιουργία. Στη δημιουργία του στην ζωή μας, απλών πρακτικών επιτευγμάτων αλλά και στην τέχνη για το υψηλό, το ισόθεο, το μεγαλύτερο απ' την φθαρτότητα και ανεπάρκειά μας ως άτομα. Και τι με νοιάζει εμένα αν η Meryl Streep έχει μεγάλη μύτη και η Streisand έχει και μεγάλη μύτη και είναι και αλλήθωρη; Τι με νοιάζει εμένα που ο Al Pacino είναι κοντός και ο Dustin Hoffman τα' χει όλα, είναι και κοντός και έχει και μεγάλη μύτη και αλληθωρίζει λίγο; Τι με νοιάζει αν η Vivien Leigh ήταν αλκοολική και ο Hemingway είχε μανία καταδίωξης και έπινε την θάλασσα της Καραϊβικής σε ρούμι και ουίσκι; Και τι με νοιάζει εμένα αν η Billie Holiday ήταν συνέχεια σε αποτοξινώσεις για ουσίες και εκδίδονταν; Και τι με νοιάζει εμένα αν η Edith Piaf έκανε τα ίδια με την Holiday και τη Joplin και τη Marilyn; Και τι με νοιάζει που ο Ντοστογιέφσκι φοβόταν τους ανθρώπους και το φως ή ο Πούσκιν τρόμαζε απ' την ασκήμια του όποιον τον αντίκριζε; Τι με νοιάζει που ο Μπάιρον κούτσαινε, που ο Βαν Γκογκ ήταν εντελώς παρανοϊκός, που ο Τουλούζ Λοτρέκ ήταν νάνος, που ο Ρεμπώ έκανε δουλεμπόριο, που η Chanel ηταν υστερική, που ο Καβάφης λάτρευε τον αγοραίο έρωτα και τα καταγώγια, που ο Ελύτης προτιμούσε τις πολύ νέες γυναίκες, που ο Ρίτσος φορούσε κόκκινες γούνες, που ο Σικελιανός ήταν νάρκισσος και ο Σολωμός εξώγαμος γιος μιας υπηρέτριας; Όταν το έργο ξεπερνά τη ζωή, το περιθώριο κραυγάζει το δικαίωμά του στους καλλιτέχνες που ξεπηδάνε από μέσα του σαν δραπέτες, ενώ ο φασισμός της ομορφιάς και υγείας αποδομείται από κινήματα ασθενών, δύσμορφων, διαφορετικών, ελαττωματικών από το εργοστάσιο κατασκευής, που δεν χωράνε, που περισσεύουν παντού, που δεν τους ενδιαφέρει να είναι αρεστοί και όμοιοι, αλλά ξεχωριστοί και αν αυτό είναι το κόστος τους και πονάει, μόνοι! Για αυτό ας ξεπεράσουν οι ελαχιστότητες της show biz μας, ρήσεις όπως «μίλα μόνο για την δουλειά μου». Αν μιλάς μόνο γι αυτήν, κάνε με την προσέξω, τότε...
(Το κείμενο αυτό είναι αποτέλεσμα πολλών σκέψεων και συζητήσεων με τον φίλο μου, τον Πάνο, που έχω για αυτόν μια ιαχή: ΖΗΤΩ Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ)
