Τράτζικ που θα λέγε και η Τασούλα

Καταντάω γραφική γιατί επαναλαμβάνω μια γκρίνια;... επ! επ! είναι ρητορική ερώτηση και δεν επιθυμώ την καταφατική σας απάντηση, βασιλοπούλες μου, καθόλου. Να παραδεχτούμε όλες πως την πατήσαμε. Την πατήσαμε νομίζοντας πως είμαστε η Πάρις Χίλτον ή η γυναίκα του Όζι Όσμπορν, έστω, και ξημεροβραδιαστήκαμε στα spa, χιλοξοδευτήκαμε σε τσάντες, παπούτσια, σκούφιες και μπερέδες, πάντα σινιέ. Όχι ότι άσχημα όλα αυτά! Κάθε άλλο! Είναι πολύ ωραία στην κανονική τους τιμή και αξία και όχι υπερτιμημένα παρανοϊκά, με μας έτοιμες να πουλήσουμε το «δυάρι για να πάρουμε Μολινάρι». Την πατήσαμε γιατί ξεχάσαμε πώς είναι να «είμαστε» και γίναμε το «έχουμε». Και φυσικά το «δείχνουμε»! Να δείχνουμε νέες, πάντα όμορφες, καταπιεστικά ευτυχισμένες και χαλαρές, πάντα μοδάτες και σικ, όμοιες η μια με την άλλη, σε μια αισθητική πρέτα πορτέ made in Hong Kong, όμως και ας είχε παρισινή σακούλα.

Η ούτως ή άλλως άσχημη από θέση αισθητική της τηλεόρασης έγινε προσευχή μας και καθημερινό μας τάμα. Το ίδιο ξανθό, η ίδια τρέσα, η ίδια πορσελάνινη θήκη, το όμοιο χαμόγελο, το ανέκφραστο σε φάμπρικα αγέραστο σημείο στο πρόσωπο. Μικρές νευρόσπαστες καρικατούρες γυναίκας, με όμοια κοψιά και στολή – εργασίας σα φόρμες σε εργοστάσιο με σινιέ υπογραφή. Καμία διαφορά από αυτήν που φτιάχνει την ομορφιά και στο σύνολο. Μια ομοιότητα ρεπλικών, σε έναν κόσμο μοναχικό, διεστραμμένο από την εικονολατρία, πληκτικό στην μη διαφορά του, αντιηρωικό στην ανεκφραστικότητα του, αυτοηδονιζόμενο και ανοργασμικό γιατί ο οργασμός έχει να κάνει με τσαλάκωμα, με ανακτώμενα μαλλιά, γύμνια, οσμές και υγρασίες και όχι με πλαστική, χειρουργική αποστείρωση. Πώς να νιώσεις ερωτισμό με ένα εξώφυλλο, καλοτυπωμένο σε ένα κομμάτι χαρτί ακόμα και αν μοιάζει τρισδιάστατο.

Άκουγα κάποτε έναν καλεσμένο στην τηλεοπτική εκπομπή της Σταματίνας Τσιμτσιλή (καλοτάξιδο το Τσιμτσιλίσιους, ζαχερένια μου), πως αντιπαθεί τα γυναικεία τακούνια γιατί κάνουν τις γυναίκες αφύσικες και χάνουν στην προσπάθεια τους να περπατήσουν, εκείνο το λίκνισμα της θηλυκότητας που είναι η αταβιστική πρόκληση σε κάθε αρσενικό από καταβολής ανθρωπότητας. Που εμείς όμως; Σκαρφαλωμένες σε τακούνια, σαν ισορροπία τσιρκολάνων σε ξυλοπόδαρα, να διαφημίζουμε τον εαυτό μας, σε ένα άγχος κάλων και πληγωμένων ποδιών, σαν άλλες γκέισες, σύγχρονες, που ο αυτοακρωτηριασμός των άκρων μας, είναι η νέα μας βαρβαρότητα.

Τρέλα με χειρουργεία! Ομορφιά με κάθε κόστος, βαπτισμένη στην φορμόλη και εμπλουτισμένη με σιλικόνη. Για να μοιάζουμε όλες. Να μη διαφέρει καμία. Έβλεπα φωτογραφίες μιας διάσημης –παλιά- καλλονής, που από ευγένεια δεν θα πω τ'όνομα της. Έχει αφοσιωθεί στην οικογένεια της και έχει παρατήσει τη μόδα. Σε μια από τις σπάνιες εξόδους της τρόμαξα να την γνωρίσω απ'τις φωτό. Χείλη υπερφυσικά πρησμένα απ' τα ενέσιμα μάλλον, όλα ακούνητα στο πρόσωπό της, μακριές οι καστανόξανθες τρέσες της, τα φρύδια σαν του Δρ Σποκ υψωμένα προς τις ρίζες των μαλλιών και αν και ψηλή κοπέλα, πάνω σε κάτι τραγικά τακούνια, που αν πέσει απ' αυτά θα θέλει λάμα στο κότσι για να μην κουτσαίνει για πάντα. Τράτζικκκκ που λέει με προφορά ορεινή και στην διαφήμιση η θεά Τασούλα της βουκολικής καψούρας.

Δε κατηγορώ την κοπέλα με την μάσκα της παραλλαγής του ανθρώπινου είδους γιατι όλες λίγο πολύ την πατήσαμε κάποια στιγμή. Όμως δεν είναι καιρός να σταματήσει το παραμυθάκι της κοινοποιημένης μας αισθητικής και να λατρέψουμε ως ομορφιά τη διαφορά της μιας μας απ' την άλλη; Άλλωστε τα πολλά χρώματα και οι αποχρώσεις τους κάνουν τους αριστουργηματικούς πίνακες και όχι τα ασπρόμαυρα φωτοαντίγραφα στα φωτοτυπικά...