Το ερεβώδες ρήγμα μιας εποχής

Ο ιδανικός αυτόχειρας αφέθηκε στο τέλος, μπροστά στον κινούμενο συνεχώς χορό και στο σκηνικό που παίχτηκε το δράμα. «Δια ελέους και φόβου περένουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσην» παπαγαλίζαμε στο Λύκειο τον ορισμό της τραγωδίας απ' τον Αριστοτέλη. Στο συγκεκριμένο δράμα, κάθαρση δεν υπήρξε! Διαβάζω στο διαδίκτυο και στις εφημερίδες λόγια πολλά για την αυτοχειρία του 77χρονου, στο Σύνταγμα. Διαβάζω το σημείωμά του. Λίγο πιο μεγάλος απ την μάνα μου, λέει, θα έπαιρνε καλάσνικοφ αν βρισκόταν άλλος ένας. Βλέπω την αξιοπρέπεια της μάνας μου να τραβάει δική της σκανδάλη. Αισθάνομαι το γκρι, το κακό, το δαιμονικό να απλώνεται πάνω απ' τις πόλεις μας, σαν εφέ σε φτηνιάρικο θρίλερ.

Τα βιαστικά λόγια των πολιτικών, των μαθημένων στην συγκάλυψη και το ρίξιμο της ευθύνης σε άλλους. Θα' χε προβλήματα με τα παιδιά του, θα του τα φάγανε αυτά. Οι φαρμακοποιοί δεν ψάχνουν στα σκουπίδια. Ας μας βοηθούσε να βρούμε λύση στο τεράστιο έλλειμμα των φαρμάκων! Είδατε; Όλα για τους πολιτικούς μας είναι θέμα χρημάτων. Κοστολογούνται οι ζωές μας και βάζουν τιμές, χωρίς να υπολογίζουν την Τιμή της αξιοπρέπειας μας.

Πόσα εξώδικα να αντέξεις; Πόσα τηλέφωνα από τράπεζες; Πόσα κομμένα ρεύματα απ' τη ΔΕΗ και σπίτια σκοτεινά και παιδιά να ψάχνουν τη μαμά μέσα στην νύχτα; Πόσα κέρματα να μετρήσεις για να βγει η δόση της εφορίας και το έκτακτο; Τι άλλη συνταγή να βγάλεις στην πατάτα; Οι γονείς λέει μένουν άνεργοι και δεν κάνουν εμβόλια στα παιδιά τους. Άλλο ένα νούμερο, για τους πολιτικούς μας, απ' αυτά που δεν σημαίνουν όμως χρήμα άρα δεν τους νοιάζουν, δεν τα αναλύουν, δεν έχουν σημασία. 400.000 παιδιά ζουν κάτω απ το όριο της φτώχειας στην χώρα αυτή! Ποιος μπορεί να κοιμάται ήσυχος, όταν έστω και ένα παιδί πεινάει, φοβάται, κρυώνει, αρρωσταίνει σε εγγύτητα ανάσας. Πως οπλίζεται το περίστροφο και πατιέται η σκανδάλη από έναν 77χρονο αμνό και δεν κάνουν το ίδιο όλοι αυτοί οι υπουργοί υγείας, παιδείας, εργασίας; Τα υβριδικά τους πολυτελή αυτοκίνητα έχουν σκούρα τζάμια και φτάνει φιλτραρισμένη η εικόνα των δρόμων, η εικόνα μιας κοινωνίας που την έφτασαν στο τέλος της εποχής της, στερώντας της την αξιοπρέπεια, την ευτυχία, την τιμή!

Διαβάζω το tweet μιας γυναίκας που εκτιμώ πολύ και την θεωρώ σπουδαία. Λέει πως τόσοι αυτοκτονούν καθημερινά, γιατί να γίνει θέμα τόσο αυτό! Μα, γιατί ο ιδανικός αυτόχειρας διάλεξε το σκηνικό που παίχτηκαν όλα και πετάχτηκε σαν αλήθεια και Νέμεση στις ρόδες των υβριδικών αυτοκινήτων τους. Δεν μπορούν να κάνουν πως δεν βλέπουν τώρα. Θα ψελλίσουν τις ανοησίες που τους εκθέτουν. Για παιδιά που τρώνε τα χρήματα του πατέρα, για προσωπικές αδυναμίες, για ψυχολογικά. Ανάλγητοι μαστροποί και δουλέμποροι ενός ολόκληρου λαού. Ξετσίπωτοι. Μαφιόζοι με γραβάτες και πλαστογραφημένα μεταπτυχιακά. Άλλωστε και αυτό ακόμα το ζήσαμε προσφάτως.

Ξέρω πως εδώ έπρεπε να γράψω κάτι για τη show business. Για ποια; Οι αξιόλογοι εκπρόσωποί της πονάνε. Οι τενεκέδες τις μέρες σαν αυτές, τις βαριές, δεν χωράνε πουθενά! Όχι ότι και πριν χωρούσαν. Σε ανοιχτές πληγές κανείς δε ρίχνει γκλίτερ. Η λάμψη άλλωστε, εδώ και καιρό χάθηκε στην αιμορραγία...