Το δικαίωμα του καλλιτέχνη να διώχνει το κοινό...

Μεγάλη μου αδυναμία σαν καλλιτέχνης και αγαπημένος άνθρωπος ο Σταμάτης Κραουνάκης. Πλάσμα με πάθη, αντοχές, εμπνεύσεις, καλλιέργεια και όχι συνθηκολογήσεις και φορεμένες ήττες. Είναι στην Πάτρα σε κοινό που τον λατρεύει. Τα τραγούδια, οι καλλιτέχνες του, τα σχόλιά του για την Ελλάδα και την κατάστασή μας σήμερα. Ξεσηκώνεται ο κόσμος. Ο Σταμάτης της βόλτας μας, των ερώτων, της άνοιξης, της παρατεταμένης εφηβείας μας, μιλεί με το κοινό. Ένας θαμώνας φωνάζει για την Ελλάδα. Την χαρακτηρίζει «πουτ@@@α». Άμα αγαπάς και λες τον πόνο σου, σαν σου κατηγορήσει άλλος την αγάπη σου, που μπορεί να σου' χει αλλάξει τα φώτα, να σου'χει διαλύσει το μυαλό, να σε έχει αιμορραγήσει, θυμώνεις, έξαλλος γίνεσαι. «Να περάσει ο κύριος έξω, πληρώνω το τραπέζι και να δείξει ευγένεια» φώναξε απ την σκηνή. Ο θαμώνας έφυγε. Ο κόσμος ξίπασε την δυσαρέσκειά του και η βραδιά κύλησε. Εμείς, λοιπόν, το κοινό, διαλέγουμε τον καλλιτέχνη που αγαπάμε, που θα πάμε να τον ακούσουμε ζωντανά ή θα αγοράσουμε τις δουλειές τους ή θα τις κατεβάσουμε από το διαδίκτυο και διατί να το κρύψουμε άλλωστε. Οι καλλιτέχνες δεν έχουν και αυτοί το δικαίωμα άμα δεν τους αρέσουμε, δε μας πάνε, δεν τους γεμίζουμε το μάτι, να μη μας θέλουν συμμέτοχους, κοινωνούς στην δουλειά τους; Λέω πως ναι και για άλλη μια φορά φωνάζω στον Σταμάτη, πως τον γουστάρω τρελά... μ'ακούς Σταμάτη;