Κώστας Καραφώτης: Τι λες ρε φίλε;

Τα δημόσια πρόσωπα, χρειάζεται να δημοσιοποιούν τα προσωπικά τους για να διαφημιστούν, κυρίως επειδή το έργο τους είναι μικρότερο όλων των άλλων αφηγημάτων που θα μπορούσαν να τραβήξουν τη προσοχή του κοινού!
Κάποιες φόρες, κάποια πρόσωπα έχοντας ζήσει μια προσωπική περιπέτεια υγείας ή εξάρτησης, ή έξης το δημοσιοποιούν για να αποτελέσουν παράδειγμα προς αποφυγήν η να δώσουν κουράγιο σε άλλους ομοιοπαθείς.

Να βγάζεις όμως καινούργιο δίσκο, κ. Καραφώτη μου και να αναφέρεσαι, απαλά, σε ένα άγριο πράγμα όπως το να χτυπάς γυναίκα, είναι αν μη τι άλλο, λάθος.
«Δεν θα έδερνα ποτέ γυναίκα» λέει, «Όμως πάνω στα νεύρα μου, μου έχει φύγει σφαλιάρα. Όσο μεγαλώνεις, οι αντιδράσεις αυτές σταματούν από μόνες τους. Οι ορμές που είχα μικρός με έβαλαν σε δύσκολες καταστάσεις». Μαθαίνουμε λοιπόν εδώ πως α) η σφαλιάρα δεν είναι ξύλο, β) οι ορμές κάνουν τους άνδρες αντί να φιλούν να δέρνουν, γ) μεγαλώνοντας περνάει από μόνο του!

Επειδή ο κ. Καρφωτής, μια «σφαλιάρα» έδωσε, ας μη ξεχνάμε πως η κακοποίηση γυναικών είναι ένα δράμα βουβό τις περισσότερες φορές. Το χέρι που σε χάιδευε σε κτυπάει, η παραδοχή θεωρείτε ντροπή, βοήθεια σπανίως υπάρχει, κουράγιο να σηκωθείς να φύγεις δεν μαζεύεται εύκολα. Από την απλή «σφαλιάρα» μέχρι τη νοσηλεία στο νοσοκομείο, ίδια «ορμή» δρόμος είναι!
Αστείο δεν είναι, ούτε κάτι ελαφρύ για συζήτηση διαφημιστικής αυτοκριτικής. Αν ήμασταν Αμερική, κ. Καραφωτη μου, τώρα θα είσασταν σε κάποιο ειδικό κέντρο ψυχικής αποκατάστασης και προστασίας για αυτή τη δηλωσούλα σας.
Εδώ όμως δεν νοιάζονταν από παλιά κανένας, τι να περιμένεις τώρα, που όλα διαλύονται με θόρυβο; Η τάση για βία απέναντι στις συντρόφους για κάποιον, αντιμετωπίζεται με ειδική αγωγή και βοήθεια. Η δήλωση αυτή έπρεπε να συνοδεύεται από «συγγνώμη» προς όλες τις γυναίκες που τα κορμιά τους θεωρήθηκαν σάκοι του μποξ, για βία μπερδεμένη με ερωτική ορμή και ανάγκη πλήρους εξουσίας τους.

Και από ένα καλλιτέχνη την περιμένω.