Γιατί τόσο υψηλή τηλεθέαση η Γιουροβίζον;

Ο διαγωνισμός της Eurovision το Σάββατο το βράδυ δεν έπεσε κάτω από 50%, όλες τις ώρες, ακόμα και τις στιγμές της ψηφοφορίας που δεν έκρυβαν καμία έκπληξη. Κι όμως, ήταν απ'τις φορές που δεν δείχναμε κανένα ενδιαφέρον ούτε για τραγούδια, ούτε για διαγωνισμούς, ούτε για μουσικές, ούτε για τους άλλους ευρωπαίους, ενώ δεν ξέραμε καλά καλά ποιός μας εκπροσωπεί φέτος.

Μα ούτε Κατερίνα Σουλιώτη στο Μπακού, να κάνεις ακτιβισμό υπέρ της Ελλάδας και κατά οποιουδήποτε άλλου τραγουδιστή άλλης χώρας, δεν είχαμε. Πανεθνικές υστερίες του παρελθόντος δεν σημειώθηκαν φέτος όχι για να τηρηθεί το μέτρο, που ποιος το χάσε για να το βρει η τηλεόραση, αλλά γιατί δεν είχαμε και πολύ όρεξη για πάρτι!

Το βραδύ του Σαββάτου όμως οι τηλεθεατές ήταν εκεί, μπροστά απ τους δέκτες τους, γιατί; Για ποιό λόγο; Με ποια βαθύτερη ανάγκη; Μα για το υπερθέαμα. Για τις φωτιές, τις μεγάλες οθόνες, τα γυαλιστερά κομφετί. Για τις ωραίες φάτσες και τα τραγουδάκια που θα ξεχάσουμε αμέσως μετά. Για να ξεχαστούμε για λίγο από τη σωρεία προβλημάτων, την ανέχεια, την φτώχεια, την εφορία, τη Λαγκάρντ, τον Σόιμπλε, τις εκλογές, τις άλλες εκλογές, την προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης και το να κυβερνηθούμε κάποτε, τις κουρτίνες της Βίκυς Σταμάτη και πόσο έκανε το κορδόνι που τις συγκρατούσε, το νέο χαράτσι, την προσπάθεια του να βρεις δουλειά, το λαχάνιασμα της καθημερινότητας.

Όμορφες φάτσες, τραγουδάκια χωρίς προβληματισμούς, κάνα δυο ωραία τοπία, κάποια χαμόγελα, ένα ευχάριστο βράδυ. Χωρίς ημικρανίες! Ήσυχο. Μια ανάσα ανεμελιάς. Σαν ένεση. Για να συνεχίσουμε. Και δυστυχώς, δηλαδή, συνεχίζουμε...