Άστρα μη με μαλώνετε...

Άκουγα στον Άλφα την Άση Μπήλιου και τον Γιώργο Πανόπουλο, να κοιτάνε τα άστρα, να τα αποκωδικοποιούν, να μιλάνε μαζί τους και να μας μεταφέρουν τι τους λένε! Τους φανταζόμουν σοφούς σε κάστρο με μυτερά καπέλα, να'χουν επάνω τους αστερισμούς και με μεγάλα, χοντρά βιβλία υπό μάλης, να'χουν λύσεις και μυστικά, γνώσεις και λύσεις.

Να μπορούσαν λέει, σα παλιοί αλχημιστές να φτιάχνουν φίλτρα και ελιξήρια και να μας περνάνε στενοχώριες και έγνοιες και πόνοι και βάσανα με τις μυστικιστικές τους γνώσεις και όλο κι όλο αυτό που θα χαμε να κάνουμε είναι απλά να τους εμπιστευτούμε, να τους βρούμε και να τους ρωτήσουμε.
Το σκηνικό όμως είναι μοντέρνο, όπως μοντέρνα μυαλά είναι και αυτοί οι δυο και όχι ο Μέρλιν με την Μοργκάνα και το παραμύθι, όσο κι αν το χουμε ανάγκη ξέρουμε πως είναι δικό μας κατασκεύασμα. Ξέρω πως οι αλήθειες οι πριβέ μου, δεν είναι υπόθεση αστρολογικού χάρτη ή τουλάχιστον όχι μόνο. Σκεπτικίστρια, παιδί του καιρού μου, θέλω για κοινωνικά παιχνιδίσματα να μιλά για άστρα και πάντα θα πέσει το μάτι μου πάνω τους σε εφημερίδες, περιοδικά, διαδίκτυο στις προβλέψεις.

Θα χαζέψω τον Δίδυμο, που με αφορά, όπως και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους που γεννηθήκαμε Μάιο και Ιούνιο. Δεν ξέρω λοιπόν τι με δένει με τα άστρα, εκτός απ'την αταβιστική μου ανάγκη να προβλέπω το απρόοπτο και να μην με αιφνιδιάζει το τυχαίο. Ξέρω όμως, πως μ'αρέσει να ακούω την Άση και τον Γιώργο να συζητουν για πλανήτες, μεταξύ τους.
Μου δίνουν ωραίες ιστορίες, χαλαρωτικό υλικό ονείρων, ενέσεις αισιοδοξίας. Και αν δεν έχουν ως άνθρωποι λύσεις και όλα τα μαγικά φίλτρα που εξαφανίζουν βάσανα έχουν ένα μεγάλο δώρο για μας: παρηγοριά.
Και μια γελαστή και όχι γκρινιάρα συμπόνοια. Είναι λίγο αυτό στο καιρό μας;