Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε!

Μεγάλος αφορισμός του Νίκου Καζαντζάκη που μου'ρχεται στο νου από την Β και τον Μ που δεν είναι πια μαζί...
Είναι νέοι. Νομίζουν πως έχουν όλο το χρόνο με το μέρος τους. Διεκδικούν το απόλυτο, δεν ορίζονται απ το να αρκούνται, δεν έχουν προπονηθεί στο να μοιράζονται. Και είναι κρίμα. Μικρότεροι αρκετά από μένα, ερωτεύτηκαν, έζησαν μαζί, έτσι σαν αστείο, ένα βράδυ χώρισαν και τώρα πονάνε χώρια, με φίλους να τους χαϊδεύουμε τα χέρια και να λέμε θα περάσει. Οι βόλτες τους δεν έχουν μεγάλη σημασία, οι νύχτες τους είναι ατέλειωτες, η μοναξιά τους γίνεται κέλυφος και η παρέα υπάρχει σαν θόρυβος.

Αλλά και μαζί πάλι να είναι δεν προσπαθούν, δεν υποχωρούν, δεν μπορούν. Τσάμπα τα τηλεφωνά μας, στο βρόντο οι μεσολαβήσεις μας, στο τόπο οι παρακινήσεις μας να κουνηθούν, να κάνουν κάτι, να προσπαθήσουν ξανά. Πείσματα, σχέδια για να πληγώσουν ο ένας την άλλην και αντίστροφα, σπασμωδικές επιλογές της μιας βραδιάς, χαζά μετεφηβικής ηλικίας, που διαρκεί περισσότερο από ότι δικαιούται.

Γιατί σας τα λέω εσάς; Για να μοιραστώ μονό μια βεβαιότητα. Η ζωή δεν είναι πρόβα, η αγάπη είναι σπάνιο πράγμα και οι έρωτες όσο ανεβαίνουμε τις κλίμακες προς τα πάνω ηλικιακά, στερεύουν. Όταν βρεις αγάπη την διεκδικείς και παλεύεις για αυτήν. Δεν την αφήνεις να φύγει. Δεν την παρακινείς να φύγει. Την γαντζώνεις και αυτή είναι το σωσίβιο σου στα πέλαγα που θα πεταχτείς να επιπλεύσεις. Είναι το ξέφωτο σου σε έναν κόσμο σκληρό, που δε σου χρωστάει τίποτα.

Και ούτε η αγάπη σου χρωστάει. Εσύ της χρωστάς.