Τέλος σεζόν και λογικής...

Ο Χρήστος Γιανναράς στην Στάη. Συνεπής συντηρητικός, μιλεί αν μη τι άλλο ελληνικά που κουβαλούν ιδέες και σκέψεις και ιστορία και συλλογιστικές ολοκληρωμένες. Η Έλλη Στάη μετά από το βρόγχο των πολλαπλών πολιτικών συζητήσεων, ανασαίνει ρυθμικά και θυμάται αυτό το φλερτ με την κάμερα, το αυτάρεσκο, το φτιαγμένο από μπλε ατσάλι, κραυγαλέα φινέτσα και ανωτερότητα.

Είναι όμως, μια στιγμή τηλεόραση, που έχει λόγο. Λόγο με την έννοια του λεξικού, δηλαδή την ικανότητα του ανθρώπου να επικοινωνεί με τη γλώσσα και την ίδια τη γλώσσα ως οργανωμένο σύστημα σημείων. Στη υπόλοιπη τηλεοράση η επικοινωνία είναι υποτυπώδης ή κάτι που την θυμίζει, όταν δεν είναι αστεία με χοντροκομμένο τρόπο. Πιο αργά, με σούπα στιγμής, βομβαρδισμένο μυαλό από εικόνες, παίζονται διαφημίσεις σε ιδιωτικό κανάλι. Η προκλητική γυναίκα με τα εσώρουχα, επικοινωνεί το δικό της μυνηματάκι, «είμαι αυτό που εσύ θες να είμαι». Να την η καλή σου, να συναντά με το βρακί και το σουτιέν την ανάλυση της Βούλησης του Σοπενχάουερ όπου οι συναισθηματικές, σωματικές και σεξουαλικές επιθυμίες δεν μπορούν ποτέ να εκπληρωθούν!

Φυσικά δεν είχε ακριβώς αυτό στο νου της ποζάροντας στο φακό, αλλά δε βαριέσαι όλα τελικά συναντιόνται! Με το που τελειώνει η ερωτική διαφήμιση ακόλουθη κολλητά, μια για να βοηθήσουμε το «Σπήλαιο Αλιστράτης»! Τι βοήθεια να κάνω εγώ σε κοτζάμ σπήλαιο; Και αν πιάσω προηγούμενο και μετά έρχονται λόφοι, κάμποι, ραχούλες και μου ζητάνε δανεικά, που δεν έχω; Μέσα σ'όλα ο Μουτσινάς διαφωνεί με το μαλλί της Σάσας Σταμάτη στην βάφτιση του παιδιού Σκορδά – Λιάγκα, που να ζήσει και να το χαίρονται πάντα ευτυχισμένο.

Η σεζόν τελειώνει σιγά σιγά, πληγωμένη και ξεπουπουλιασμένη από γκλιτερ και μεγαλεία, με τις φωνές του Άδωνη να αντηχούν στα αφτιά μας, το πρόσωπο του Βορίδη σκεπτόμενο, το χαμόγελο του Αλέξη, το ποιοτικό και πολιτικό «μόκο εσύ» προς την κ. Κανέλλη, του κ. Αργύρη Ντινόπουλου, τους Χρυσαυγιτες παρέλαση σ όλες τις εκπομπές και την Βίκυ Παγιατακη με την Λίτσα Πατέρα να προβλέπουν κι άλλες δυστυχίες για την χώρα.