Περί Τουρισμού και διαφήμισης.

Το ότι έχουμε μια πανέμορφη χωρά είναι γεγονός. Πως είναι απ τις κορυφαίες στις τουριστικές προτιμήσεις της ανθρωπότητας, ένα όνειρο για πολλούς, είναι επίσης δεδομένο. Το ότι κυβερνήσεις δεν στήριξαν το να είμαστε η πρωτοπορία, είναι επίσης γενικώς αποδεκτό. Τι να το κάνω που η οικογένεια Κοκοτού έχει αφοσιωθεί στην Ελούντα, κάνοντας την αλμύρα και τον ήλιο του τοπίου, θέρετρο υψηλής αισθητικής και φιλοξενίας, όταν οι δρόμοι απ'το αεροδρόμιο για εκεί είναι για βοϊδάμαξες, ή όταν υπάρχει πάντα μια καλοκαιρινή απεργία για να αποτρέψει τους επισκέπτες στον προορισμό τους;

Τι να κάνουμε που η κ. Αφροδίτη με τον ομώνυμο ξενώνα στην Κύθνο, έχει αφοσίωση τη ζωή της στα δωμάτια, στα σπιτικά φαγητά και στις χειροποίητες μαρμελάδες για πρωινό, όταν δίπλα νοικιάζονται δωμάτια που κοροϊδεύουν τον επισκέπτη για τις ανέσεις του χαλώντας τη φήμη όλου αυτού το αιγαιοπελαγίτικου, τελευταίου παραδείσου; Που είναι οι μαρίνες; Που είναι οι ελεγχόμενες τιμές; Που είναι οι προσφορές; Που είναι το χτύπημα της αισχροκέρδειας να μη πληρώνεις στο Αιγαίο τον Αύγουστο, μια σαλάτα, δυο καλαμαράκια τηγανιτά, κατεψυγμένα, δυο πατάτες τηγανιτές προτηγανισμένες και δυο μπίρες, 150 ευρώ;

Διαβάζω την άποψη του δημοσιογράφου και παρουσιαστή κ. Γιώργου Λιάγκα.
«Κάθε χρόνο επιβεβαιώνω τις ενστάσεις μου για τον τρόπο που λανσάρεται η Ελλάδα. Πέντε ωραίες παραλίες, δυο ηλιοβασιλέματα, τρεις κίονες κι ένα συρτάκι. Λες και δεν υπάρχουν αλλού όμορφες παραλίες και πολιτισμός... Όσοι δουλεύουμε στην τηλεόραση ξέρουμε πως ό,τι πουλάει ταυτίζεται πάντα με ένα πρόσωπο. Η επιτυχία ως εικόνα, δηλαδή, είναι προσωποκεντρική. Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αποκτήσει όνομα και επώνυμο και η διαφήμιση της Ελλάδας;... Και συνεχίζει: «Μπραντζελίνα, Τραβόλτα, Ντε Νίρο, Αμπράμοβιτς και τόσοι άλλοι «θαμώνες» της Ελλάδας και των νησιών της. Η νέα Υπουργός Τουρισμού, μια δυναμική Κρητικιά-που από ό,τι έμαθα, έκαψε καρδιές σε πρόσφατο ταξίδι της στο εξωτερικό-καλείται μάλλον σε καιρούς χαλεπούς να κάνει όσα δεν έκαναν οι προκάτοχοί της. Ένα από αυτά, η αξιοποίηση των δεκάδων διεθνών σταρ που «συχνάζουν» στη χώρα μας... Πως να το κάνουμε; Ωραίες οι παραλίες της Αντιπάρου, αλλά ακόμη ωραιότερες με τον Τομ Χανκς να πίνει τον καφέ του εκεί που σκάει το κύμα, μιλώντας για αυτές».

Ωραία αντίστοιχα στον τουρισμό ήταν και η κ. Γκερέκου όπως η κ. Κεφαλογιάννη. Αρκεί αυτό για το πιο πλούσιο τομέα της χώρας μας; Να της στείλουμε στα καλλιστεία να διαφημίσουν την ελληνική ομορφιά, αλλά με την ελληνική οικονομία τι θα γίνει; Και καλά που καίει καρδιές η κ. Κεφαλογιάννη, οι εστιάτορες της επικρατές που καίγονται όλοι, σαν τα φλαμπέ πιάτα του Πετρετζίκη απ'τα ΦΠΑ και τα χαράτσια;
Επίσης είναι γνωστό και το έχουμε αναλύσει το σύνδρομο του ρεσεψιονίστ. Ο λαμπερός σταρ του Χόλιγουντ που έρχεται στον τόπο μας, αντιμετωπίζεται σαν τον Μεσσία που θα σώσει μόνο τους εγχώριους πληθυσμούς!

Προσωποκεντρική διαφήμιση για αυτή τη χώρα –που σαφώς και τα πρόσωπα πουλάνε- είναι να αφήσεις τη θεϊκή φωνή της Καλλας, να ντύνει εικόνες απ τα δυο φεγγάρια του Αυγούστου πάνω απ την Ακρόπολη, να δείχνει την διάσημη εικόνα της στην Επίδαυρο και στην ευλογημένη φύση της Πελοποννήσου. Να δείχνει την Μελίνα να ανασαίνει τον αέρα του λιμανιού του Πειραιά και να αγκαλιάζεται με τον Ζιλ Ντασεν. Προσωποκεντρική διαφήμιση είναι ο Χατζιδάκις και οι ονειρικές του νότες, οι διάσημες στα πέρα πέρατα της γης, ο επικός Μίκης Θεοδωράκης με το σεβασμό όλου του κόσμου, η Κατίνα Παξινού, που φίλησε τα χεριά της ο Χέμενγουει κάνοντας μια χάρτινη ηρωίδα, την Πιλάρ, σώμα και παίρνοντας ένα Οσκαρ για πλάκα, η μοναδική αρρενωπότητα του Κούρκουλου να χορεύει ζεϊμπέκικο με το τσιγάρο στα χείλη στο Μπρόντγουει, η εξαίσια κατατομή της Λαμπέτη, η λευκότητα της Αφροδίτης της Μήλου είναι πρόσωπο, η τελειότητα του Ερμή του Πραξιτέλη, η αιωνία αιώρηση της Νίκης της Σαμοθράκης.

Αυτά είναι προσωποκεντρική διαφήμιση για μια χώρα αρχαία, με ευλογημένη γη, ανθρώπους που κάποτε σκέφτονταν πολύ, μύθο και ιστορία. Και όχι ο χολιγουντιανός να πίνει ελληνικό βαρύ γλυκό στη παραλία της Αντιπάρου. Ούτε ο Ντε Νιρο και ο Τραβόλτα να δοκιμάζουν τζατζίκι. Σόρι κιόλας αλλά αν θέλοντας να πάω στο Μεξικό εκείνο μου διαφημίζονταν με την Μισέλ Πφάιφερ να τρώει τάκος και τσιμιτσάγκα στη πράσινη τελειότητα του Κανκούν, ίσα και που θα προτιμούσα την Αρούμπα...

Όλοι αυτοί οι σταρς έχουν έννοια σαν διαφήμιση αν πρωταγωνιστούν σε ταινίες που γυρίζονται εδώ. Αν το ελληνικό κράτος έδινε ποτέ εκείνα τα οφέλη για φτηνές παράγωγες, όπως η Βουλγαρία, στη γειτονιά μας. Όπου το κάλος της χωράς, κάτω απ τα βλέμματα σπουδαίων καλλιτεχνών ανδρειώνεται σε μεγαλύτερο πρωταγωνιστή απ'ότι οι χολιγουντιανοί σταρ. Ποιος πρόσεχε τον Νικολας Κειτζ ως αποτυχημένο ιταλό Κορέλι, όταν η Κεφαλονιά έκοβε ανάσες με την ομορφιά της; Πως κατάπιαμε μια φρικτή ταινία σα το «Μάμα μια» επειδή η Σκόπελος ήταν σαγηνευτική; Πως ακόμα και η τερατώδης Λάρα Κροφτ, δυνάμωσε απ'την ένταση της ηφαιστειογενούς, σιδερένιας σχεδόν σε γη και καταιγισμό εντάσεων Σαντορίνης;

Αυτό είναι διαφήμιση ναι. Το να παίζει κομπολόι ο Τραβόλτα στα Κύθηρα, έως και αντιτουριστικο μου κάνει και δε πα να'ναι και σταρ! Σα τους γερμανούς τουρίστες με τα πεδιλάκια και τις λευκές κατσούλες και σαν του Αμερικανούς που ψάχνουν Μακ Ντόναλτς στα ψαροχώρια μας...