Άννα Βίσση: είναι πάντα μοναδική
Η Άννα Βίσση και η διαφορά ενός πραγματικά μεγάλου καλλιτέχνη από τον μέσο όρο
Μεταπολίτευση, εποχή λουσάτης βλαχογκλαμουριάς, κρίση. Παντός καιρού και εποχών η Άννα Βίσση, προσαρμόζεται, μεταλλάσσεται, αισθάνεται και συναισθάνεται, έτσι όπως μόνο οι βαθύτατα μεγάλοι καλλιτέχνες μπορούν. Ξέρω τι θα πείτε. Είναι συνυφασμένη με μια εποχή υπερβολής, μούσα ενός συστήματος απαξίας της ουσίας, ηγερία του πρώτου τραπέζι πίστα, των ηχείων, της επίδειξης, των πούρων και της σινιέ γραβάτας.
Πέρα από τις γνωστές σαν μάστιγα κομπλεξικού κατηγοριοποίησης της εποχής, η Βίσση βρίσκει εκείνα τα κανάλια επικοινωνίας που την κάνουν διαχρονική δεκαετίες τώρα. Άκουγα μια συνέντευξη της στον Real που έλεγε πως "στην Αθήνα θα είμαι σε έναν χώρο, που τον ξέρετε. Βέβαια, θα του αλλάξω το όνομα, αλλά και τα φώτα, όπως λέμε! Πέτυχα σε καλό επιχειρηματία, που γουστάρει να τα κάνει όλα αυτά. Ο χώρος είναι το "Κέντρο Αθηνών", που πέρυσι φιλοξενούσε τον Δημήτρη Μητροπάνο. Τον φίλο μας, που πλέον μας γλυκοκοιτάει από επάνω. Έχω μια όρεξη πιο clubάτη φέτος. Δεν θέλω ούτε τραπέζια, ούτε λουλούδια, ούτε τίποτα. Θέλω να βλέπω όρθιο κόσμο που χορεύει". Ιανουάριο λέει θα σταματήσει για να αφοσιωθεί στις πρόβες για τους «Δαίμονες».
Και μετά πλακώθηκε στον αυτοσαρκασμό. «Τραγουδάω από το 1973, περίπου όταν γεννηθήκατε εσείς ή μάλλον 10 χρόνια πριν γεννηθείτε» έκανε πλακά στους δημοσιογράφους που της κάναν την συνέντευξη, «τότε γυρνούσαμε την Ελλάδα, σαν μια παρέα. Εγώ, η Αλεξίου, ο Νταλάρας, ο Παπακωνσταντίνου, ο Γαργανουράκης, η Λιζέτα Νικολάου, η Τσανακλίδου, ο Αντώνης Βαρδής... Ήμασταν τέσσερις και μετά γινόταν άλλος συνδυασμός τεσσάρων. Χωρίς πλάκα, τότε μιλάμε για πολλές συναυλίες. 60 – 70 συναυλίες! Μη ρωτάτε, βέβαια, πού μέναμε και τι τρώγαμε. Έχω περάσει ωραία χρόνια". Γέλασε που συμπληρώνει του χρόνου 40 χρόνια και ζήτησε σεβασμό αλλά να μη τη λένε και «κυρία Βίσση». Όχι έως αυτού του σημείου!
Τι θέλω να πω; Τώρα που οι πύλες της ανυπαρξίας έχουν ανοίξει και το χάος καταπίνει τις μουσικές κατασκευές συνεχίζουν τη διαδρομή τους αυταπόδεικτες αξίες, που μόνο και μόνο η διάρκεια τους κραυγάζει την ίδια την αλήθεια.
