Τα βρακιά της Παπαρίζου

Μια φορά και έναν καιρό γνωρίσαμε ένα γλυκό παιδί, ένα όμορφο ψηλόλιγνο κορίτσι, με την αθωότητα της εφηβεία και της ομογένειας του μόχθου, τη νοσταλγία του τόπου που κάποτε ήταν πατρίδα. Τα χρόνια πέρασαν και η μικρή μας αρραβωνιαστικιά, η Έλενα Παπαρίζου, μεγάλωνε μπροστά στα μάτια μας. Είχε όλα τα δομικά συστατικά της μεγάλης σταρ. Ταλέντο, λάμψη στην σκηνή, γλυκύτητα.

Ήταν η ξαδέλφη στο εξωτερικό, η νύφη που κάθε πεθερά ήθελε, η κοπέλια που ο νεαρός απ'τα συνεργεία μέχρι ο γραβατωμένος δικηγόρος ονειρευόταν για δίκια του, εκείνη που ήθελε να μοιάσει και η νεαρή του μεροκάματου στο Μενίδι και η χαϊδεμένη στο Κολωνάκι. Η πρωτιά της στην Γιουροβιζιον την έκανε εθνικό ίνδαλμα. Και η ιδία είχε πια όλα εκείνα τα συστατικά για να επιλέξει τραγούδια και να συνεχίσει μια διεθνή καριέρα που θα τιμούσε την ίδια και την χωρά ετούτη.

Κι όμως, η Έλενα Παπαρίζου, προτίμησε τα βαρβαρικά ντεσιμπέλ των μπουζουκιών και τη νύχτα στην Αθήνα, που δεν ξημερώνει ποτέ. Προτίμησε να μην αναμετρηθεί με το ίδιο της το ταλέντο, αλλά να βγαίνει σε φτηνιάρικα σόου στην τηλεόραση και να μην αφήνεται στο ρίσκο. Έβλεπα μια συναυλία της στην Μυτιλήνη, στο Σταρ -που αλλού; Φορούσε σχεδόν μαγιό για σκηνική εμφάνιση. Σπαταλιόταν σε ατακούλες σεξιστικές, όπως στο ότι δε φοράει εσώρουχα αν και όποιον μάντευε το χρώμα τους, θα τον φιλούσε. Ο κόσμος αποθέωνε από κάτω την χωρίς εσώρουχα (μτφρ: ξεβράκωτη) καλλιτέχνη, ακολουθώντας και οδηγώντας όμως ο ένας τον άλλο, κοινό και ερμηνεύτρια στην φτήνια και στην χαζομαρούλα. Και έτσι, ένα ταλαντούχο πλάσμα, σαν την Παπαρίζου, σιγά σιγά κάθισε στην ευκολίες του, δε ρίσκαρε, δε έβαλε τον μεγάλο στόχο, αδίκησε τον εαυτό του και το ταλέντο του.

Και έμεινε στριμωγμένη σε μια επαρχία να μιλεί για τα βρακιά της... Λυπηρό...