Η πριγκίπισσα Βεατρίκη μιλάει ανοιχτά για τη δυσλεξία
«Λάτρευα το σχολείο. Δε μου άρεσε καθόλου να γράφω εκθέσεις. Δε μου άρεσε καθόλου η ορθογραφία»
Η πριγκίπισσα Βεατρίκη είναι η μεγάλη κόρη της Sarah, Δούκισσας του York, και του πρίγκιπα Andrew. Η εγγονή της βασίλισσας Ελισάβετ διαγνώστηκε με δυσλεξία από την ηλικία των 7 ετών και έχοντας βιώσει από πρώτο χέρι πώς ακριβώς είναι να την έχεις, θέτει ως στόχο της να αλλάξει τον τρόπο που την αντιμετωπίζει το κοινό.
«Ειλικρινά, αυτό που με ενέπνευσε να μιλήσω για τη δυσλεξία με τον τρόπο που το έχω κάνει είναι επειδή θέλω να αλλάξω την ιστορία γύρω από την διάγνωση. Ακόμα και το να αναφερόμαστε σε αυτό ως μία διάγνωση, νιώθω ότι δεν εξυπηρετεί σωστά τη μεγαλοφυΐα που έχουν μερικά από τα πιο φανταστικά μυαλά που έχουμε. Και πιστεύω ότι απλώς με το να αλλάζεις λίγο την ιστορία προς κάτι θετικό, κάτι επιδραστικό, πιστεύω, ότι μπορούμε να τους βοηθήσουμε όλους», λέει σε συζήτηση στο Zoom και στη Giovanna Fletcher.
Η πριγκίπισσα Βεατρίκη για το σχολείο
Η Βεατρίκη, που συνεργάζεται με το Helek Arkell Dyslexia Charity από το 2013 μίλησε δημόσια για μερικά από τα βιώματά της στο σχολείο.
«Λάτρευα το σχολείο. Δε μου άρεσε καθόλου να γράφω εκθέσεις. Δε μου άρεσε καθόλου η ορθογραφία. Αλλά αγαπούσα το περιβάλλον και πιστεύω ότι είμαστε πολύ τυχεροί που το σχολείο μάς δίνει ένα τόσο θετικό περιβάλλον»
«Θεέ μου, ακόμη έχω αυτά τα όνειρα, όταν ξυπνάς στη μέση της νύχτας, και σκέφτομαι ‘Ποια εργασία για το σπίτι δεν έχω κάνει;’»
Πώς θα ένιωθε αν κάποιο παιδί της είχε δυσλεξία
Στη συνέχεια της συζήτησης, η Βεατρίκη μίλησε για το πώς θα ένιωθε αν κάποιο παιδί (σ.σ. η πριγκίπισσα είναι έγκυος και αναμένεται να γεννήσει μέσα στο φθινόπωρο) ή θετό παιδί της είχε δυσλεξία, χαρακτηρίζοντάς το «τυχερό».
Το μωρό της πριγκίπισσας Βεατρίκης θα έχει royal τίτλο αλλά υπάρχει λόγος
«Αν οποιοδήποτε παιδί, οποιοσδήποτε θετός γιος ή μελλοντικά παιδιά που είναι καθ’οδόν είναι τυχερά να διαγνωστούν με δυσλεξία. Νιώθω πολύ ευγνώμων να έχω εφόδια, όπως το The Helen Arkwell Centre που μπορούν να αξιοποιήσουν, που μπορεί να τους δώσει μία επιπλέον στήριξη. Αλλά αυτό το συναίσθημα σύγχυσης, το να νιώθεις σαν να είναι ο περίεργος…
«Θυμάμαι μία δασκάλα… Κοιτούσα τις λέξεις προσπαθώντας να τις σχηματίσω μπροστά μου… Κοιτούσα σε αυτά τα μεγάλα μάτια (και έλεγα) ‘Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω;’ Και η απάντησή της ήταν ‘Οι λέξεις δεν είναι γραμμένες στο πρόσωπό μου’ Κι εγώ έλεγα ‘Ούτε κι εγώ ξέρω τι κάνουν στη σελίδα’»
