H μεγάλη πρεμιέρα του «The Voice» και αυτό που μας έλειψε πολύ

Το περιμέναμε με μεγάλη αγωνία. Εντάξει δε λέμε ότι ήταν τόσο κρίσιμο όσο το Eurogroup, αλλά η αλήθεια είναι ότι το «The Voice», από πέρυσι που μπήκε στα σπίτια και κατ' επέκταση στις ζωές μας, έγινε μία από τις πιο αγαπημένες μας συνήθειες. Ήταν τόσο μαζική μάλιστα η αγάπη του κόσμου, που όχι μόνο εκπομπές αφιερώνονταν σε αυτό, αυτό ήταν και αναμενόμενο άλλωστε, αλλά πιάσαμε τους εαυτούς μας να υποστηρίζουμε με θέρμη κάποιους διαγωνιζόμενους, να πολεμάμε κάποιους άλλους και γενικότερα να παθιαζόμαστε με νίκες άλλων. Με λίγα λόγια ζήσαμε στιγμές Τσάκα και Προδρόμου, στη σαφώς πιο ανάλαφρη, και καλόγουστη εκδοχή της.

Θα ξεχάσουμε εμείς την Αρετή Κοσμίδου; Ή τον γλυκύτατο Γιούρι που ερμήνευε σχεδόν εξαιρετικά Elvis στα 16 του; Ή μήπως θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε το crème de la crème της Δέσποινας Βανδή, και τις καρδιές που έστελνε η Μελίνα σε όλους ανεξαιρέτως τους διαγωνιζομένους; Γιατί στην προκειμένη, η κριτική επιτροπή, ή για την ακρίβεια οι coaches, δεν ήταν κάποιοι τραγουδιστές οι οποίοι ήταν και λίγο ξεχασμένοι και σχεδίαζαν το comeback τους. Ήταν γερά ονόματα που λέμε!

Τελοσπάντων, την Κυριακή ξεκίνησε ο δεύτερος κύκλος του show, έπειτα φυσικά από μαζική και συνεχή διαφήμιση στο κανάλι, αλλά δεν ξέρουμε βρε παιδιά, κάτι μας έλειψε. Ήταν το crème de la crème, που βλέποντας τη Βανδή με άλλο μπλουζάκι κάπως νιώσαμε; Ήταν γιατί τα αστεία τα ακούγαμε για δεύτερη φορά; Ή μήπως γιατί δεν υπήρξε η φωνή που θα μας κάνει να γουρλώσουμε τα μάτια με ενθουσιασμό;

Η αλήθεια είναι ότι είναι ακόμα νωρίς, και ότι κατά 99% το φετινό show θα είναι καλύτερο από το περσινό. Αλλά πώς να το πούμε βρε παιδιά; Μας λείπει η άγνοια και η αθωότητα της πρώτης φοράς.