Yvette Jarvis, όπως Ελλάδα

«Γεια σας, γεια σας, χαιρετισμούς στη γιαγιά σας!»...

...άκουσα με έκπληξη να λέει η Υβέτ όταν πάτησα το rec. Με το πιο εκθαμβωτικό χαμόγελο που είχα την τύχη να δω εδώ και πολύ καιρό μου θύμισε τη φράση που έλεγε όταν ξεκινούσε η εκπομπή «Μύθοι και Πραγματικότητα», αρκετά χρόνια πριν. Μια πανέμορφη γυναίκα με λαμπερά μάτια, όρεξη μικρού παιδιού και ενέργεια που και κουτάβι θα ζήλευε, στεκόταν απέναντί μου μιλώντας για τη ζωή της, μια ζωή που ξεκίνησε στην Αμερική, αλλά συνεχίστηκε στην Ελλάδα.

«Ήρθα από τη Νέα Υόρκη το 1982, επειδή είχα ερωτευτεί το Στέλιο και τον ακολούθησα στην Ελλάδα. Γνωριστήκαμε στη Βοστώνη όπου σπούδαζα ψυχολογία και κοινωνιολογία με ακαδημαϊκή υποτροφία τον πρώτο χρόνο και με υποτροφία για γυναίκες αθλήτριες τον δεύτερο». Στην Ελλάδα ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στον Παναθηναϊκό το 1983 και ήταν η πρώτη έγχρωμη στο πρωτάθλημα των γυναικών. Επίσης, η πρώτη γυναίκα που πληρωνόταν. Έπαιξε για δύο σαιζόν, αλλά η ιστορία με το modeling είχε ήδη ξεκινήσει και τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες έδιναν κι έπαιρναν, με ατάκες όπως «παίζει σε διπλό ταμπλό» κλπ. Παρά τρίχα γλίτωσε το γάμο με το μάγειρα του συλλόγου του Παναθηναϊκού, ώστε να μπορέσει να παίξει στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και τελικά παντρεύτηκε το Στέλιο, με τον οποίο έμειναν μαζί συνολικά 8 χρόνια.

Έκανε την πρώτη της επίδειξη defilé στο Intercontinental για τον οίκο Nikos Takis και κάπως έτσι έγινε διάσημη. Σοκολατένια Αφροδίτη, μαύρη γαζέλα, ό,τι βάζει ο νους σας γράφτηκε για την Υβέτ εκείνη την εποχή, με αποτέλεσμα την περιβόητη διαφήμιση «Madison, όπως Αμερική». Έτσι μπήκε στα σπίτια όλων και ακόμα και τώρα ο (παλιός) κόσμος, όταν ακούει τη λέξη Madison, συμπληρώνει «όπως Αμερική!». Η καριέρα της ως μοντέλο ήταν πολύ δυνατή σε όλη την Ευρώπη, καθώς συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους οίκους μόδας.

Το παραμύθι

«Δεν ήθελες να γυρίσεις πίσω; Δεν σου έλειπε η Αμερική;», τη ρώτησα με αφέλεια. «Γιατί να θέλω να γυρίσω; Ζούσα ένα παραμύθι. Στην Αμερική ήμουν μία σοβαρή αθλήτρια και φοιτήτρια που είχε μεγαλώσει σε ένα φτωχό σπίτι. Έχασα τη μητέρα μου όταν ήμουν εννέα ετών και για τον πατέρα μου ήταν αδύνατον να τα βγάλει πέρα με τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι. Έτσι, μας μεγάλωσε η γιαγιά μου με αρχές την παιδεία και τη μόρφωση, που θεωρούνταν η μόνη σωτηρία για τη μαύρη φυλή, αφού τότε ήταν η εποχή που προσπαθούσαμε για όλα, για την ψήφο, την ισότητα, στοιχειώδη δικαιώματα. Ζούσα σ' ένα σπίτι που δε σήκωνε «πλάκες», μολονότι ήμασταν όλοι πολύ αγαπημένοι μεταξύ μας. Όπως καταλαβαίνεις, δεν υπήρχε περίπτωση ούτε περνούσε ποτέ απ' το μυαλό μου να πω ότι θα γίνω μανεκέν ή τραγουδίστρια».

Ακολούθησαν εκπομπές στην τηλεόραση όπως το BeatBox στο New Channel και αργότερα βρέθηκε στο χώρο του τραγουδιού, από μια... πλάκα! Σε μια ομαδική επίδειξη μόδας τραγούδησε play back, γεγονός που εξέπληξε ευχάριστα το κοινό. Έτσι, για μια περίοδο έκανε εμφανίσεις και show σε διάφορα μαγαζιά στην Ελλάδα, «τραγουδώντας» play back, ντυμένη Tina Turner. Εκείνη την περίοδο την προσέγγισε ο Κώστας Τουρνάς, από τον οποίο βρήκε το τηλέφωνό της ο Γιάννης Ζουγανέλης. Ο τελευταίος την πήρε μαζί του στο «Αχ Μαρία», την παράστασή του σε μια μπουάτ της Αθήνας. «Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ καλύτερο ξεκίνημα στο τραγούδι από αυτό. Πέρασα επτά μήνες πραγματικά υπέροχους! Αρχικά δεν είχα τεχνική καθόλου και έκλεινε η φωνή μου, αργότερα όμως έκανα μαθήματα και έμαθα καλύτερα. Στο «Αχ Μαρία» γνώρισα και τον τωρινό σύζυγό μου τον John, με τον οποίο παντρευτήκαμε μετά από μερικά χρόνια. Όταν τελείωσε η σεζόν με αυτούς, συνέχισα να ασχολούμαι με το τραγούδι, περίπου μέχρι το 1994 που έμεινα έγκυος πάνω στη σεζόν. Πρόκειται για την πιο γεμάτη περίοδο της ζωής μου, με τηλεοπτικές εκπομπές και σειρές, ταινίες, τραγούδι, modeling και άλλα».

«Η Ελλάδα για μένα ήταν η Χώρα των θαυμάτων κι εγώ ήμουν η Αλίκη. Σήμερα τρώω λίγο από το μανιτάρι και είμαι μπασκετμπωλίστρια. Αύριο πίνω λίγο από το μαγικό φίλτρο και είμαι τραγουδίστρια. Και μια μέρα τρώω ένα ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι από το μανιτάρι και είμαι πολιτικός. Από το πουθενά!»

Το 2002 δέχθηκε πρόταση από το Χρήστο Παπουτσή να βάλει υποψηφιότητα για Δημοτικός Σύμβουλος. Ήδη από το 1990 είχε ξεκινήσει η εισροή μεταναστών στη χώρα και έτσι η Υβέτ βρέθηκε σε μια εκπομπή της Σεμίνας Διγενή να συζητά για ένα κρούσμα ρατσισμού σε ένα τραίνο. «Εφόσον ήμουν η πιο αναγνωρίσιμη έγχρωμη, καλούσαν εμένα στις εκπομπές, αν και εγώ δεν είχα υποστεί ποτέ ρατσισμό. Έτσι γνώρισα για πρώτη φορά την Αφρικάνικη κοινότητα στην Ελλάδα και ήρθα κοντά της, μια κοινότητα που ως τότε για μένα ήταν αόρατη. Ζούσα μόνο στο κύκλωμα του modeling και ήξερα μόνο από ξενοδοχεία και επιδείξεις μόδας. Όταν όμως έμεινα έγκυος άρχισα να σκέφτομαι πως θα φέρω στον κόσμο ένα παιδί που θα είναι μιγάς και που πιθανόν να αντιμετωπίσει προβλήματα στη ζωή του».

Ο εθελοντισμός και οι αγώνες

Ανέκαθεν ασχολούταν με τον εθελοντισμό, προσφέροντας την αγάπη και τις υπηρεσίες της σε συλλόγους και ιδρύματα για παιδιά με διανοητική καθυστέρηση, για κωφάλαλους ή σε γηροκομία. «Ερωτεύτηκε» τα παιδιά της Θεοτόκου που είχαν μια μικρή ορχήστρα και πήγαινε και τραγουδούσε μαζί τους. Αυτά τα παιδιά όταν το 2002 ήταν πλέον 20άρηδες πήγαν στη μία και μοναδική της μεγάλη συγκέντρωση σε πλατεία και τραγούδησαν. Ήταν επίσης και τα παιδιά από την Κιβωτό του πατέρα Αντώνη, καθώς και ένα γκρουπ ραπ που αποτελούταν από έναν Αλβανό, έναν Φιλιππινέζο κι έναν Έλληνα. Άλλωστε η εκστρατεία της ήταν «η Αθήνα πολυπολιτισμική και για τη διαφορετικότητα». «Κλείστε τα μάτια σας και ακούστε τη μουσική» είπε στον κόσμο πριν παίξουν τα παιδιά της Θεοτόκου: «Θα καταλάβετε ότι εμείς είμαστε τα άτομα με ειδικές ανάγκες και όχι αυτοί».

Πριν από όλα αυτά την είχαν απασχολήσει πρακτικά τα δικαιώματα των γυναικών και η ενδοοικογενειακή βία, καθώς δούλεψε με δυνατές ομάδες και έτσι ήξερε πολύ καλά πώς να οργανωθεί για τα δικαιώματα των μεταναστών. «Και μην υποτιμήσεις ποτέ τη δύναμη των πολιτών. Γιατί και εμείς που ήμασταν γυναικείες οργανώσεις τότε, κάναμε εισβολή πολλές φορές στη βουλή για να θέσουμε τα θέματά μας. Και τελικά, το 2000 κατορθώσαμε να έχουμε τον πρώτο νόμο ενάντια στη βία εις βάρος των γυναικών. Μπορεί να μην ήταν κάτι σπουδαίο, αλλά ήταν κάτι, αφού ακόμα και σήμερα η γυναίκα είναι απροστάτευτη, μολονότι έχουν γίνει τρομερές εξελίξεις».

Δημοτική Σύμβουλος

Ως Δημοτική Σύμβουλος γνώρισε την Αθηνά, μια έγχρωμη νεαρή κοπέλα που έγινε εθελόντρια στο γραφείο της και είχε γεννηθεί στην Ελλάδα. Από αυτήν έμαθε πως τα παιδιά μεταναστών δεν παίρνουν πιστοποιητικό γεννήσεως, μόνο μια βεβαίωση από το νοσοκομείο ότι γεννήθηκαν εκεί, πράγμα που τους δημιουργεί αμέτρητα προβλήματα στη μετέπειτα ζωή τους. Ενημέρωσε άμεσα τον τότε αρμόδιο Υπουργό -που είχε πλήρη άγνοια για το θέμα- και αυτός έδωσε άδεια παραμονής σε αυτά τα παιδιά για τρία χρόνια. Ούτε και αυτό αποτελούσε λύση όμως. Να πούμε εδώ, πως το συγκεκριμένο καθεστώς με τη βεβαίωση ισχύει μόνο στην Ελλάδα, πουθενά αλλού στην Ευρώπη.

Μέχρι το 2005 που ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε κάλεσμα προς τους μετανάστες για να γίνουν μέλη στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, η Υβέτ δεν ανήκε σε κανένα κόμμα. Καθώς ήταν αδύνατο να μπει στο Συμβούλιο με όλες αυτές τις κλίκες, τα πηγάδια, τις ίντριγκες και τις δημόσιες σχέσεις που παίζονταν εκεί, έγραψε γράμμα στον Παπανδρέου λέγοντας πως αν θέλει μετανάστες, θα πρέπει να κάνει ποσόστωση. Έτσι, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επέβαλε να υπάρχει σε κάθε ψηφοδέλτιο τουλάχιστον μία ψήφος σε μετανάστη και η Υβέτ μαζί με άλλους 7 μετανάστες έγινε μέλος του Συμβουλίου. Αμέσως μετά ζήτησε να γίνει επικεφαλής της επιτροπής μεταναστευτικής πολιτικής και έγινε. Από εκεί και πέρα έγιναν πολλά:

1. Έστησε σχολείο εκμάθησης ελληνικής γλώσσας για μετανάστες στην οργάνωση του οποίου βοηθούσαν και οι ίδιοι οι μετανάστες.
2. Οργάνωσε ένα γραφείο εξυπηρέτησης μεταναστών που τους έσωζε από τον κυκεώνα της γραφειοκρατίας και το χάος των εγγράφων που απαιτούνταν. Εκεί, κάθε Κυριακή γίνονταν μεταφράσεις σε επτά γλώσσες, παρέχονταν όλες οι καινούριες εγκύκλιοι, καθώς και πληροφορίες και οδηγίες, ενώ λειτουργούσε με τη βοήθεια μεταναστών αλλά και Ελλήνων εθελοντών.
3. Οργάνωσε στο Γουδί μια εξαιρετικά πετυχημένη πολυ-πολιτισμική εκδήλωση για τη Διεθνή Μέρα Μεταναστών στις 18 Δεκεμβρίου. «Πάντα ζητάμε πολλά από τους μετανάστες αλλά ποτέ δεν τους δίνουμε τίποτα. Τους μαζεύουμε στις κομματικές συγκεντρώσεις για να φαίνεται ότι είναι μαζί μας και στο τέλος δεν τους προσφέρουμε τίποτα σε αντάλλαγμα. Με τα 1.300 ευρώ (!) που μου έδωσαν τότε για να οργανώσω αυτή την εκδήλωση, πήγα στις 13 οργανώσεις μεταναστών, τους έδωσα από 100 ευρώ και τους ζήτησα να έρθουν με παραδοσιακά φαγητά και στολές, καθώς και με τα μουσικά γκρουπ τους. Με τη συνεργασία των δασκάλων οργανώσαμε εικαστική έκθεση παιδιών, που για τα Ελληνόπουλα είχε τίτλο «ο φίλος μου ο μετανάστης» και για τους μικρούς μετανάστες «η καρδιά μου δύο πατρίδες» και στήθηκε περιμετρικά στο Γουδί. Φυσικά καλέσαμε τους πάντες, αλλά όλοι οι βουλευτές μας αγνόησαν μέχρι που δύο μέρες πριν την εκδήλωση, ο Γιώργος Παπανδρέου ενημέρωσε ότι θα ερχόταν. Μόνο ένας ήταν στο πλευρό μου από την αρχή, ο Στέλιος Ματζαπετάκης, ο μόνος που μπήκε στην επιτροπή μεταναστών. Κανένας άλλος δεν ήθελε ν' αγγίξει αυτό το θέμα».
4. Οργάνωσε την τελετή της Μέρας διαλόγου, αναγνώρισης και βράβευσης Νέων Μεταναστών για τα επιτεύγματά τους στην εκπαίδευση, τις τέχνες και τον αθλητισμό.
5. Ηγήθηκε της 35μελούς αποστολής μεταναστών που επισκέφθηκαν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και συναντήθηκαν με τον Franco Frattini, για να του παρουσιάσουν το μεταναστευτικό θέμα στην Ελλάδα.

Η μαμά μαθαίνει Ελληνικά!

Το 2006 έφυγε από το ΠΑΣΟΚ αφού ολοκλήρωσε τη θητεία της και στη συνέχεια, ο δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης της έδωσε δουλειά ως Σύμβουλος στα θέματα μεταναστών. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που πληρωνόταν για τη δουλειά που έκανε για τρία χρόνια και εκεί έφτιαξε ένα ιδιαίτερα χρήσιμο πρόγραμμα, με τίτλο «Η μαμά μαθαίνει Ελληνικά». Τα προβλήματα της μέσης μετανάστριας που δουλεύει είναι ο χρόνος, το χρήμα και η φύλαξη των παιδιών. «Όμως οι γυναίκες αυτές έπρεπε να μάθουν ελληνικά, ώστε να έρθουν πιο κοντά στις αρχές του σχολείου και στο παιδί τους, που πλέον μιλάει ελληνικά. Έπρεπε να είναι σε θέση να καταλάβουν ένα ποιηματάκι που θα τους πει την ημέρα της μητέρας» λέει η Υβέτ. « Έτσι, το παιδί έχει μια άλλη εκτίμηση για τη μάνα, γιατί όπως και να το κάνουμε, τα παιδιά μας κρίνουν και όταν βλέπουν ότι η μαμά δεν καταλαβαίνει, αποκτούν διαφορετική αντίληψη γι' αυτήν, όσο κι αν την αγαπούν». Τα μαθήματα αυτά γίνονταν στο δημοτικό παιδικό σταθμό και κατά τη διάρκεια των δύο ωρών μπορούσαν να βρίσκονται εκεί όλα τα παιδιά της κάθε γυναίκας και όχι μόνο αυτά που πάνε στο σταθμό. Οι ίδιες οι μητέρες διάλεξαν τις μέρες και τις ώρες που θα γίνονταν τα μαθήματα και η Υβέτ ελπίζει ότι το πρόγραμμα συνεχίζεται και με το νέο δήμαρχο.

Κόκκινη κάρτα στο ρατσισμό

Το ποδόσφαιρο ενάντια στο ρατσισμό είναι ένα άλλο διεθνές πρότζεκτ με το οποίο ασχολείται η Υβέτ στη χώρα μας, με τίτλο Fare και στόχο την ευαισθητοποίηση των παιδιών όσον αφορά στη διαφορετικότητα. Πλέον, στα πλαίσια της σούπερ λίγκα, κάθε Οκτώβρη μια αγωνιστική αφιερώνεται σε αυτό και με σύνθημα «ρίξε κόκκινη κάρτα στο ρατσισμό» τα παιδιά κατακλύζουν τα γήπεδα της Ελλάδας. Εκεί, οργανώνονται ποδοσφαιρικοί αγώνες με ομάδες από αναμεμειγμένα παιδιά μεταναστών και Ελλήνων, αγόρια και κορίτσια και όλοι τα περνάνε τέλεια.

Φέτος, λίγο πριν το Πάσχα έκανε την πρώτη σύσκεψη για τον ρατσισμό στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με παίκτες, παράγοντες, ομάδες και λοιπά να κάθονται στο ίδιο τραπέζι και να συζητούν, καθώς πολλά ρατσιστικά κρούσματα έχουν λάβει χώρα στα ελληνικά γήπεδα τώρα τελευταία, πράγμα απαράδεκτο. Το μότο είναι : Οι παππούδες μας πρόσφυγες. Οι γονείς μας μετανάστες. Εμείς ρατσιστές;

Η Υβέτ σήμερα

«Πλέον έχω αφήσει την πολιτική πίσω μου. Είμαι απλά μία τραγουδίστρια στο σχήμα Vette Michelle & SouLuv». «Αυτό αποκλείεται. Πες μου, τι άλλο κάνεις;», τη ρώτησα. Χαμογέλασε. «Είμαι πρόεδρος στο Συμβούλιο Μαύρων Γυναικών της Ευρώπης, στο παράρτημα της Ελλάδας και αντιπρόεδρος στο Πανευρωπαϊκό. Γιατί αν η γυναίκα έχει προβλήματα μία φορά, μία μαύρη γυναίκα έχει δύο και τρεις φορές. Είμαι επίσης αντιπρόεδρος στη W.I.N. hellas (Women In Need) που ασχολείται με την ενδυνάμωση των κακοποιημένων γυναικών, μέσω προγραμμάτων που ξαναχτίζουν την αυτοεκτίμησή τους. Είμαι πρόεδρος των Δημοκρατικών (Democrats Abroad), το παράρτημα του πολιτικού κόμματος της Αμερικής στην Ελλάδα. Τέλος, είμαι αντιπρόεδρος στο Fare Ελλάδας». «Κάτι άλλο;» ρωτάω ζαλισμένη. «Είμαι σύζυγος του John και μητέρα του 15χρονου JJ. Πηγαίνω και βλέπω τα παιδάκια μου στα ιδρύματα και προσπαθώ για την επιμόρφωση μέσα στο σπίτι μου πρώτα από όλα και μετά στα σπίτια όλου του υπόλοιπου κόσμου».