Η έπαρση και η αλαζονεία της Χρυσηίδας Δημουλίδου

Λένε πώς δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να καταλάβεις έναν άνθρωπο και λένε επίσης ότι ο διάολος φαίνεται στις λεπτομέρειες.
Αυτή η εισαγωγή αφορά την συγγραφέα Χρυσηίδα Δημουλίδου, που πρόσφατα έγραψε ένα κείμενο στο facebook, με το οποίο επιτίθεται στις δημόσιες βιβλιοθήκες που τόλμησαν να ζητήσουν τα βιβλία της δωρεάν και πως η ίδια δεν γραφεί από χόμπι, αλλά ζει από αυτό που είναι και το επάγγελμά της.

Έγραφε και άλλα το μήνυμα, έγραφε για συγγραφείς όπως ο Καζαντζάκης και ο Ντοστογιέφσκι που είναι στα αζήτητα και άλλα χαριτωμένα, τα οποία τα πήρε είδηση πολύς κόσμος μεταξύ των οποίων και η Έλενα Ακρίτα κι άρχισε η δημόσια διαπόμπευση, όπως λέει η ίδια η συγγραφέας ή το κανονικό δούλεμα όπως λέμε εμείς.

Κακώς όμως μας ξάφνιασαν οι δηλώσεις της κυρίας Δημουλίδου. Θα έπρεπε να το είχαμε καταλάβει όταν πήγε καλεσμένη στην Ελένη Μενεγάκη και άρχισε να περιαυτολογεί. Είπαμε ο διάολος στις λεπτομέρειες κρύβεται και όταν την ρώτησε η παρουσιάστρια πώς της έρχεται η έμπνευση, η συγγραφέας με ταπεινοφροσύνη δήλωσε: «Είναι θείο χάρισμα. Πώς ο Μπετόβεν έγραφε μουσική κωφός, πως κάποιος ζωγραφίζει και είναι τυφλός, εγώ έχω αυτό το χάρισμα». Καταρχάς κανείς δεν είπε στην κυρία Δημουλίδου ότι επειδή κάποιος έχει το ίδιο επάγγελμα με κάποιον άλλον είναι και ισάξιοι. Το ότι είναι συνάδελφος του Αντώνη Σαμαράκη λόγου χάριν, δεν είναι και ίδιας αξίας. Και η συγγραφέας στα παραδείγματά της δε χρησιμοποιεί και παλιά ονόματα, αλλά επιστρατεύει ολόκληρα μεγαθήρια. Μπετόβεν, Καζατζάκης, Ντοστογιέφσκι και πάει λέγοντας.

Βέβαια από την άλλη, για να είμαστε δίκαιοι, η Χρυσηίδα Δημουλίδου πουλάει. Πόσο δεν ξέρω, αλλά πουλάει πολύ και για να μην είμαστε κομπλεξικοί το 'χουμε ξαναπεί, η επιτυχία δεν κρίνεται, η επιτυχία αναλύεται. Πιθανότατα οι μελλοντικές γενιές να αναλύσουν το φαινόμενο Δημουλίδου, αλλά αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να μάθουμε είναι πώς στην ευχή βλέπουμε άλλον άνθρωπο στον καθρέφτη μας και όχι τα δικά μας μούτρα. Πώς το έλεγε ο Λαζόπουλος παλιότερα; Ο Έλληνας κοιτάζεται στον καθρέφτη του και αντί να δει τον καραγκιόζη, βλέπει τον Μέγα Αλέξανδρο. Ε, κάπως έτσι.

Το τελευταίο μήνυμα της κυρίας Δημουλίδου στο Facebook αντανακλά ακριβώς το περιεχόμενο του μυαλού της. Γράφει λοιπόν η ίδια: «Μετά τα τελευταία γεγονότα της δημόσιας διαπόμπευσης μου στο fb και γενικότερα, δεν θα αποδεχτώ άλλες προσκλήσεις φιλίας για ευνόητους λόγους και αποσύρω το υπό έκδοση βιβλίο μου "Το σπίτι των Σκιών". Επίσης εξαιτίας των troll που έκαναν μαζικές αναφορές στο fb ότι αναρτώ ρατσιστικά σχόλια με βίαιο περιεχόμενο και σεξουαλικά υπονοούμενα, το fb μπλοκάρισε τις σελίδες μου και δεν μπορώ να απαντώ ή να σχολιάζω».

Το ότι δεν μπορεί να σχολιάζει ή να απαντά, είναι κάκιστο. Όλοι έχουν δικαίωμα να υπερασπίζονται τον εαυτό τους ή να βρίζουν όσους τους βρίζουν, αλλά το ότι απέσυρε το τελευταίο της βιβλίο λόγω της δημόσιας διαπόμπευσής της, δεν το καταλαβαίνω. Τι δηλαδή; Να τιμωρήσει τους αναγνώστες της; Υπάρχει κάποια διπλή ανάγνωση που δεν μπορώ να ξεχωρίσω; Λέει κάτι ανάμεσα στις αράδες που δεν πιάνω;

Κυρία Δημουλίδου μου έτσι είναι μερικές φορές. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες λένε, ή μήπως μικρό καράβι παίνευε, μεγάλο καβαλίκευε;