Το Lifestyle ξανα-πέθανε;

Δεν υπάρχει λογική εξήγηση για όλο αυτό που ζούμε στις μέρες μας. Διάβασα και εγώ, όπως όλοι μας, την ανακοίνωση του εκδότη Αντώνη Λυμπέρη, για την ελπίδα που πέθανε και για τους ανθρώπους –υπαλλήλους που θα πάνε σπίτια τους και σφίχτηκε η καρδιά μου, για δεύτερη φορά, γιατί το ξαναζήσαμε το ίδιο δράμα και με την Imako. Δούλεψα και εγώ στον όμιλο Λυμπέρη, όχι στα καινούργια γραφεία που θυμίζουν το Gattaca (όπως γράφτηκε), αλλά στα παλιά γραφεία στην ΗΒΗ, σε ένα τρομερό τότε τηλεπεριοδικό (το TV Showtime) το οποίο έκλεισε δυστυχώς το 1999, όμως τότε ήταν η εποχή που βρίσκαμε δουλειά την επόμενη μέρα.

Και αφού διαβάζω τα 100άδες σχόλια στο blogs και στα sites για άλλη μια φορά φρικάρω με την ανοησία την κακία και την μικροπρέπεια κάποιων. Άντε ξανά από την αρχή το ίδιο ποίημα για το lifestyle που πέθανε. Μα είναι δυνατόν; Ποιος χέστηκε για το Lifestyle αν πέθανε και πότε; Υπάρχουν 500 άνθρωποι που χάνουν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους, το γάλα των παιδιών τους, τα δάνειά τους και κάποιοι χυδαίοι και κτήνη κάνουν λόγο για τη λαμπερή φούσκα του Lifestyle που έσκασε, για το αν έχει λεφτά στο εξωτερικό ο Λυμπέρης ή για το πώς έκανε τον πλούσιο τόσα χρόνια. Μα είμαστε με τα καλά μας; Τί είναι το Lifestyle για να πεθάνει; Άνθρωπος; Μόδα είναι που πέρασε, θα ξανάρθει και θα ξαναπεράσει.

Είναι μικρότητα να προσπερνάς την πίκρα και την δυστυχία ανθρώπων που όταν ξεκίνησε η εταιρία (31 χρόνια πριν) ήταν πιτσιρίκια ή 30άρηδες και σήμερα είναι στα 50 τους ή στα 60. Γιατί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δούλευαν στην εταιρία δεκαετίες και αυτοί οι άνθρωποι δεν πρόκειται να βρουν δουλειά, τουλάχιστον στον τομέα τους. Ποιος θα πάρει στη δουλειά του μια διορθώτρια κειμένων, 50 ετών, όταν μπορεί να βρει μια 30 χρόνια νεότερη με 400 ευρώ το μήνα, ποιος θα πάρει έναν γραφίστα που πλησιάζει τα 60 και πάει λέγοντας.

Εδώ ένα ολόκληρος κόσμος καταρρέει με τρομερό θόρυβο και κάποιοι κάνουν μνημόσυνο στο Lifestyle και ασχολούνται μαζί του σε τέτοιο σημείο, που αρχίζει και γίνεται ύποπτο. Φτάνει πια. Εντάξει τα είπαμε, τα γράψαμε, το δικάσαμε, το καταδικάσαμε και αυτό και όσους ασχολούνταν μ' αυτό. Και στο κάτω κάτω, για να θυμηθώ κι εγώ τα παλιά, ποιοι ήταν εκείνοι οι 500.000 που αγόραζαν τα εβδομαδιαία περιοδικά πριν λίγα χρόνια; Τουρίστες; Όχι βέβαια, εγώ τα έπαιρνα και εσύ που τώρα βρίζεις. Το να λένε ότι ήταν μια φούσκα που έσκασε είναι κατανοητό. Είναι μια αγανάκτηση που ακόμη και αν δεν την καταλαβαίνω, την σέβομαι. Όταν λένε όμως, «καλά να πάθουν γιατί επενδύσανε σε θαλασσοδάνεια τα οποία μόλις κόπηκαν διαλύθηκαν», δεν ξέρω τι να απαντήσω. Επιχειρήσεις είναι, με δάνεια θα ζούσαν. Με τι θα ζούσαν; Με λεφτά κρυμμένα κάτω από το στρώμα; Εδώ εμείς που δεν είχαμε επιχειρήσεις και πάλι με δάνεια ζούσαμε.

Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι η απίστευτη σκληρότητα και ευκολία με την οποία τσιμεντώνουμε ανθρώπους, δουλειές, ζωές.