Ο χαβαλές και η ασχετοσύνη στα πάνελ των τηλεοπτικών εκπομπών

Κάποτε -έγραφε ο Ουμπέρτο Έκο- οι άνθρωποι που έβγαιναν στην τηλεόραση φορούσαν τα καλά τους ρούχα, σαν να πήγαιναν βόλτα ή σαν να ήταν Κυριακή.

Μπορεί ο συγγραφέας να μιλούσε για την εποχή που γεννιόταν η τηλεόραση, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια αρχή, συνώνυμη της σοβαρότητας που δίνεις στο μέσο, που κράτησε πολλές δεκαετίες, μέχρι που φτάσαμε στην εποχή που όλοι ή τουλάχιστον αρκετοί, πίστεψαν πώς μπορούν και πρέπει να κάνουν τηλεόραση. Και δεν το πίστεψαν μόνο, αλλά τα κατάφεραν και κάνουν τηλεόραση και έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Και σήμερα, όχι τα καλά μας ρούχα δε φοράμε, αλλα ούτε καν τον καλό μας εαυτό. Αρκεί να δει κανείς μόνο 10 λεπτά από εκπομπές που έχουν πάνελ ή τύπου πάνελ, για να χάσει πάσα ιδέα και για τα πάνελ και για τους "δημοσιογράφους" τους. Βάζω εισαγωγικά στη λέξη δημοσιογράφοι για τους προφανείς λόγους .

Τα σημερινά πάνελ, δεν είναι πάνελ, είναι ένα μπάχαλο. Ένας επαναλαμβανόμενος και κουραστικός χαβαλές του κώλου. Ξέρω από πάνελ, έχω περάσει και εγώ (έστω και αν ήταν μια φορά την εβδομάδα) οπότε γνωρίζω την αγωνία του να πεις την καλύτερη ατάκα, να κλέψεις τις εντυπώσεις, να γλύψεις την παρουσιάστρια, να κάνεις πως γελάς με ανόητα και και χαζά αστεία, να έχεις γνώμη για τα πάντα. Τα ξέρω, τα έχω κάνει κιόλας, αλλά και εκεί, όπως και παντού, υπάρχει και αξιοπρέπεια και επίσης υπάρχουν φίλοι και συνάδελφοι που θα σε κράξουν, δόξα τω θεώ μόλις ξεφύγεις. Γιατί θα ξεφύγεις, δεν υπάρχει περίπτωση, η ίδια η τηλεόραση σε παρασύρει σε υπερβολές. Αυτοί οι άνθρωποι που βγαίνουν στα πάνελ, δεν έχουν φίλους να τους πουν ότι το παρακάναν; Μάλλον όχι, γιατί αλλιώς θα ήξεραν ότι προκειμένου να γλύψουν περισσότερο, να φωνάξουν δυνατότερα, να κλέψουν ένα πλάνο παραπάνω γίνονται γραφικοί.

Και δεν τους λείπουν μόνο φίλοι, τους λείπουν και τα βασικά προσόντα ενός δημοσιογράφου. Για να κερδίσεις μια θέση σε πάνελ χρειάζεται να έχεις από ελάχιστα, έως καθόλου προσόντα. Απεναντίας, ένα εντυπωσιακό ντεκολτέ, λίγο θράσος, πολύ αυθάδεια και άγνοια κινδύνου και γνώσεων, θα σε κάνουν να πάρεις τη δουλειά. (Να σημειώσω ότι δεν μιλάω για μοντέλα ή διάφορες περσόνες που έτυχε να βρεθούν σε κάποιο πάνελ, λόγω χρημάτων ή λόγω ψώνιου, μιλάω μόνο για δημοσιογράφους)

Και για να μην γενικεύω, υπάρχουν και γυναίκες με εμφάνιση που δεν θυμίζει μοντέλο, ούτε από χιλιόμετρο και είναι επίσης χάλια, όπως υπάρχουν και αγόρια, αλλά όλων οι γνώσεις περιορίζονται στα εβδομαδιαία gossip περιοδικά, σε αναμάσημα των τίτλων, σε μηδενικό ρεπορτάζ και αν τυχόν τολμήσει και ρωτήσει κάτι η παρουσιάστρια εκτός θέματος ή λίγο έξω από τα συνηθισμένα, παγερή σιωπή, μπουρδολογία και αρλούμπες.

Η εποχή των εντυπώσεων πέρασε. Μπορεί να μην φαίνεται ακόμη ότι αλλάζουν τα πράγματα, αλλά αλλάζουν. Το θέμα δεν είναι να αντικατασταθούν οι άνθρωποι, αλλά να αντικατασταθεί η άγνοια, η αγραμματοσύνη, η νοοτροπία και αυτή η καραμέλα που λένε όλοι, ότι "στην τηλέοραση το μόνο που χρειάζεται κανείς, είναι να είσαι ο ευτός σου". Βλακείες, για να μην πω κάτι χειρότερο. Αυτό μπορεί να ισχύει στα big brother, αλλά όχι στα δημοσιογραφικά πάνελ.

Για να είμαι και δίκαιος όμως, υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι σε πάνελ που έχουν και παιδεία και γνώσεις και μόρφωση (έστω και ελάχιστη), αλλά είναι η εξαίρεση και όλοι καταλαβαίνουμε ποιοι είναι ακόμη και αν δεν πω ονόματα, ξεχωρίζουν. Και όχι, αυτοί δεν θα έπρπεπε να είναι η εξαίρεση, ο κανόνας έπρεπε να είναι.