Τα φαντάσματα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη

Αγαπητέ Χριστόφορε,
Καταρχήν ηρέμησε. Δεν σε κατηγορεί κανείς ότι κλέβεις και αντιγράφεις. Το κάνεις, το ξέρουμε, το ξεπεράσαμε. Δεν μας ενοχλεί. Και δεν μας ενοχλεί γιατί και πολλοί άλλοι εμπνέονται, αντιγράφουν, κλέβουν- πέστο όπως θέλεις- αλλά εσύ τουλάχιστον το κάνεις με αισθητική και γούστο. Δεν το κάνεις γύφτικα και μίζερα όπως το κάνουν οι άλλοι γι αυτό και σε συγχωρούμε. Και για αυτό και περισσότεροι από 400 χιλιάδες άνθρωποι πλήρωσαν εισιτήριο και ήρθαν και είδαν την ταινία σου που έλα, παραδέξου το, ήταν εμπνευσμένη από το Sliding Doors. Δεν ήταν;

Όσο για τον χωρισμό σου για τον οποίο έγραψες στο άρθρο σου, αγαπημένε μας Χριστόφορε, γιατί; Γιατί θεωρείς πως ό,τι κι αν κάνεις πρέπει να έχει και μια πινελιά προσωπικού δράματος; Ότι χώρισες και πίνεις και δεν παίρνεις τηλέφωνο γιατί θα γίνουν «πάλι τα ίδια»; Τι κάνεις ακριβώς; Δίνεις ένα τυράκι στα περιοδικά και τα blog ή τα site για να σε παίξουν;

Αγαπητέ Χριστόφορε, είσαι πολύ καλός σ' αυτό που κάνεις. Και δεν είσαι ακόμα 40 χρονών. Μην κάνεις αυτά που έκαναν οι σταρ της δεκαετίας του 90 με τα ειδύλλια- αληθινά ή ψεύτικα- τα δράματα και τις υπερβολές για να «ταυτιστεί» το κοινό. Έκανες την πρώτη σου ταινία και έσκισες. Να το χαρείς αγόρι μου. Και μην γκρινιάζεις συνέχεια. Δεν είναι κομπλεξικοί αυτοί που βρήκαν τις σκηνές από τα Φιλαράκια ή το Brothers and Sisters που αντέγραψες- μόνο που δεν έβαλες τους πρωταγωνιστές σου να μιλάνε αγγλικά Χριστόφορε... Παρατηρητικοί δημοσιογράφοι είναι, άνθρωποι σαν κι εσένα που αγαπάνε κι αυτοί τα αμερικάνικα σήριαλ. Δεν είμαστε ιθαγενείς Χριστόφορε. Μιλάμε κι εμείς αγγλικά και μας αρέσει αυτό που κάνεις. Φτάνει αυτό. Μην το υπεραναλύεις.
Α και κάτι άλλο. Όσα ουίσκι και να πιείς Μπουκόφσκι δεν γίνεσαι.