Γιατί με έπεισε η Αντωνία Καλλιμούκου

Υπάρχει πολύ ψέμα εκεί έξω και αυτό είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Υπάρχει πολύ κακία, πολύ κατινιά και μην μπερδεύεστε με κάτι στήλες σαν κι αυτή εδώ, που κρίνουν τις δημόσιες και κυρίως τις τηλεοπτικές συμπεριφορές των ανθρώπων. Όταν κάποιος κάνει κάτι χυδαίο δεν σημαίνει ότι είναι χυδαίος σαν άνθρωπος ή όταν κάποιος παρουσιάζει το προφίλ του φαιδρού δεν σημαίνει ότι είναι φαιδρός ο ίδιος και ούτε ασχολούμαστε με τον χαρακτήρα του καθένα. Μόνο με την εικόνα που δείχνει ασχολούμαστε και αυτήν κρίνουμε.

Όταν λοιπόν λέω κακία εννοώ κακία και εκδικητικότητα που στοχεύει έναν άνθρωπο με σκοπό να τον εξοντώσει. Η Καλλιμούκου προφανώς κάποιον έχει πειράξει. Κάποιον ενόχλησε και κάποιος θέλει να την καταστρέψει. Είναι σαφές και το έχει αντιληφθεί και η ίδια. Δεν την είπαν άσχημη, δεν την είπαν ατάλαντη, δεν την είπαν κακή παρουσιάστρια ή κακή συγγραφέα.

Στεναχωρήθηκα σήμερα για εκείνη. Λυπήθηκα που ένιωθε έτσι. Ένιωσα ένοχη γιατί κι εγώ άκουσα τις φήμες και τις πίστεψα χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά. Δεν μ' ένοιαζε, όπως δεν ένοιαζε και τους περισσότερους για την ουσία του θέματος. Δεν την ήξερα και προσωπικά για να έχω άποψη. Ένα κουτσομπολιό που αφορά ένα πολύ όμορφο κορίτσι είναι πάντα γαργαλιστικό και σε κάτι τέτοιες εποχές που η επικαιρότητα είναι γεμάτη δυσοίωνες ιστορίες μια ροζ αποκάλυψη είναι ακόμη πιο ευπρόσδεκτη.
Η Καλλιμούκου όμως δεν είναι μόνο μια ωραία εικόνα. Δεν είναι μια φωτογραφία. Είναι ένας άνθρωπος με ψυχή, μάνα, φίλους και οικογένεια. Ελπίζω το κακό που της έγινε να μην της στοιχίσει πολύ. Να βρει την δύναμη και την ωριμότητα να το ξεχάσει και να συνεχίσει τη ζωή της κανονικά.
Και αυτή είναι η μόνη εκδίκηση που μπορεί να πάρει.