Ποσό ξεδιάντροπος είναι αυτός που φωτογράφισε τον Τόμας Πρωτόπαπα, αναίσθητο μέσα στο αυτοκίνητο;

Δεν ξέρω ποιος τελικά τράβηξε τις φωτογραφίες και ούτε με ενδιαφέρει να μάθω, αλλά τρέμω στην ιδέα ότι ένας άνθρωπος, συνάνθρωπος, βρέθηκε λίγα λεπτά μετά το ατύχημα του Τόμας Πρωτόπαπας, το πρωί της Κυριακής 17 Μαρτίου και σήκωσε το κινητό του τηλέφωνο και φωτογράφησε ένα άνθρωπο, αναίσθητο, μέσα στα αίματα, στο κάθισμα του αυτοκινήτου του, μη γνωρίζοντας αν είναι ζωντανός ή νεκρός εκείνη τη στιγμή.

Για ποιο λόγο να κάνεις κάτι τέτοιο, πέρα από τον προφανή, που είναι να καταφέρεις να τσεπώσεις λίγα κατοσταρικάκια ευρώ, από κάποιο site ή εφημερίδα που θα έχει το θράσος να τη δημοσιεύσει.
Πώς γίνεται να είσαι αυτόπτης μάρτυρας και αντί εκείνη την ώρα αντί να τα χάσεις και να σου κοπούν τα πόδια από το τρέμουλο, να βρεις την ψυχραιμία, να κάνεις τον υπολογισμό στο κεφάλι σου και να φωτογραφήσεις έναν πεσμένο άνθρωπο, σαν να είναι τρόπαιο. Όχι δεν είναι τρόπαιο, ακόμη και αν νομίζεις ότι τον ξέρεις επειδή τον έβλεπες στην τηλεόραση καθημερινά και στα περιοδικά.
Είναι άνθρωπος, γιός κάποιου, αγόρι κάποιας κοπέλας, κολλητός κάποιου φίλου. Είναι ένα 26 χρόνο παιδί, που επειδή είναι διάσημο, εσύ με χυδαιότητα κοστολογείς τη χειρότερη στιγμή της ζωής του.

Δεν θα μιλήσω για το site που δημοσίευσε τη φωτογραφία, γιατί έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει και με την ίδια λογική θα κριθεί από τους επισκέπτες του. Το γεγονός και μόνο ότι κατέβηκε η φωτογραφία άρον-άρον, δείχνει ότι ο κόσμος δεν έμεινε απαθέστατος, αλλά, αντέδρασε, δείχνοντας τη δυσαρέσκειά του. Εγώ προσωπικά το θεωρώ μέγα δημοσιογραφικό φαουλ, όπως και πολλά άλλα, που άκουσα και διάβασα την τελευταία βδομάδα.

Τελειώνοντας να σας πω ότι τον Τόμας τον είχα συναντήσει μόνο για μερικές ώρες. Την πρώτη φορά πριν από κάτι μήνες και τη δεύτερη πριν λίγες ημέρες.
Σχεδόν μια βδομάδα πέρασε μετά το ατύχημα και ακόμη είμαι στεναχωρημένος και το κουβαλάω μέσα μου, σα βάρος, σα να με σφίγγει κάτι στο στήθος. Σκέφτομαι ότι τον ήξερα μόνο κάτι ώρες και έχω στεναχωρηθεί τόσο πολύ και δεν τολμώ να φανταστώ πώς αισθάνονται όσοι τον ήξεραν μήνες, χρόνια ή όσοι τον ήξεραν μια ολόκληρη ζωή.