Παναγιώτης Πετράκης:«Μου αρέσει η επιτυχία, ο θαυμασμός και η αποδοχή του κόσμου»

Ο Παναγιώτης ανήκει σε εκείνες τις περιπτώσεις που από μικρός ήξερε τι ήθελε να κάνει στη ζωή του όπως ήξερε επίσης με ποιο τρόπο θα το πετύχει.
Και μπορεί οι περισσότεροι στο χώρο του να πάσχουν από το σύνδρομο της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων και δεν θέλουν με τίποτε να βγουν στην επιφάνεια ενώ μένουν εγκλωβισμένοι στη σκουληκότρυπα, ο Παναγιώτης όμως, θέλει να δοκιμάσει κάθε πιθανή εκδοχή του παραμυθιού και της πραγματικότητας.

Πόσο δύσκολη ήταν θεατρικά αυτή η χρονιά; Χρειάστηκε να φτάσει Μάρτιος γα να δουλέψεις
Ευτυχώς όχι! Δεν μου έχει δείξει το σκληρό της πρόσωπο η φετινή χρονιά. Είμαι από τους λίγους τυχερούς που δουλεύουν ασταμάτητα. Ξεκίνησα με τις «Μέρες Ραδιοφώνου» στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, συνέχισα με το «Ένας κάποιος παράδεισος 2» στο ίδρυμα Μ. Κακογιάννης τον Φεβρουάριο και τώρα με τους «Δαίμονες». Παράλληλα ολοκληρώνω την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά με τον Στέφανο Κορκολή.

Ο ανταγωνισμός στο θέατρο οδηγεί συχνά σε λάθη. Ποια ήταν τα δικά σου;
Είμαι αρκετά ανταγωνιστικός. Θέλω και μου αρέσει να είμαι άψογος. Μου αρέσει η επιτυχία, ο θαυμασμός και η αποδοχή του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα, και αυτό στο λέω με το χέρι στην καρδιά, χαίρομαι αφάνταστα με το επίτευγμα του συναδέλφου, με την επιτυχία του. Νομίζω ότι έχω αποφύγει τη ματαιοδοξία, άρα και τις κακοτοπιές της.

Έχεις φύγει από συνεργασία, με καβγά ή όχι; Τι είναι για σένα κόκκινη γραμμή;
Μια φόρα είχα φύγει, στα πρώτα μου βήματα, όταν ένοιωσα ότι η αλαζονεία του σκηνοθέτη ήταν τόση, που δεν θα κάναμε «χωριό». Δεν ανέχομαι την έλλειψη σεβασμού, δεν μπορώ να μου φωνάζουν, γενικά δεν μπορώ τις εντάσεις. Υπό τέτοιες συνθήκες θα μπορούσα να φύγω από μια δουλειά. Θα έφευγα επίσης αν αυτά που έχουν συμφωνηθεί εκ των προτέρων δεν τηρούνταν στην πορεία. Η ηρεμία είναι η πιο ζωτική μου ανάγκη, τόσο στη δουλειά μου, όσο και στην υπόλοιπή μου ζωή.

Πώς είναι να παίζεις με τη Άννα Βίσση;
Εμπειρία! Η γυναίκα είναι μεγάλη καλλιτέχνιδα! Λειτουργεί πολύ με τον ένστικτό της όπως κι αυτό διευκολύνει τη σκηνική μας επικοινωνία. Νομίζω ότι έχουμε καλή χημεία και ότι δέσαμε πολύ.

Πόσες οντισιόν έκανες για να πάρεις το ρόλο στους Δαίμονες;
Μία, όπου μου ζητήθηκε να μάθω όλα τα τραγούδια του ρόλου! Δεν χρειάστηκε πολλή δουλειά όμως γιατί τα ήξερα ήδη, μόνο ένα φρεσκάρισμα. Κράταγα και το χέρι της Άννας για κουράγιο όταν τραγουδούσα και όλα πήγαν καλά.

Πόσες φορές μέχρι τώρα διαφώνησες (καλλιτεχνικά) με τον Νίκο Καρβέλα;
Καμία! Με τον Νίκο ήμαστε στο ίδιο μήκος κύματος από την αρχή. Είχαν αποφασίσει με το Γιάννη Κακλέα πώς σκέφτονταν τον «Ντάνιελ», αισθάνθηκα ότι μπορούσα να δώσω αυτό που ζητούσαν κι έτσι πορευτήκαμε. Το 'χα πει και στον Νίκο, οι «Δαίμονες» θεωρώ είναι ένα δικό του όραμα και στόχος μου ήταν να το υπηρετήσω όσο καλύτερα μπορούσα.

Κάνεις κάθε μέρα αφωνία;
Όχι, απλά ζορίστηκε πολύ ο λαιμός μου με τις πρόβες και την κούραση και χρειάστηκε να πάρω κορτιζόνη για να τα βγάλω πέρα με την πρεμιέρα και τη χθεσινή παράσταση κι έτσι μέχρι την επίσημη πρεμιέρα σήμερα Τετάρτη, θα βγάλω το «σκασμό» για να ξεκουράσω τη φωνή μου.

Θα δούλευες στα μπουζούκια, κανονικά μπουζούκια με γαρίφαλα, λαϊκό πρόγραμμα και δεκάδες μεθυσμένους να χορεύουν πάνω στα τραπέζια.
Μπα, δεν το βλέπω. Μετά την εμπειρία μου πέρυσι στον «Βοτανικό» -που ήταν ό,τι πιο high class μπορεί να σου τύχει σε μπουζούκι-κατάλαβα ότι δεν μου πάνε οι μεγάλες πίστες, γιατί χάνω την προσωπική μου επαφή με τον κόσμο. Γίνεται απρόσωπο. Όπου τραγουδάω μ' αρέσει να γινόμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα.

Ζούμε τις εποχές που όλοι σχεδόν οι ηθοποιοί που απλώς δεν φαλτσάρουν, δουλεύουν σε κάποια μουσική σκηνή; Πώς το σχολιάζεις;
Μάλλον ως λύση ανάγκης το εκλαμβάνω. Αφού δεν υπάρχουν δουλειές στην τηλεόραση και το θέατρο. Σημασία έχει αν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σωστά, δηλαδή να ψυχαγωγήσεις τον κόσμο, να τον ταξιδέψεις. Χώρος υπάρχει για όλους, ας αφήνουμε τον κόσμο να διαλέγει και να κρίνει.

Είσαι ματαιόδοξος, λίγο ή πολύ ή καθόλου.
Προτιμώ τον όρο, νάρκισσος. Θέλω η εικόνα μου να μου αρέσει, οπότε δίνω προτεραιότητα στη γυμναστική και τη διατροφή μου, αλλά σε λογικά πλαίσια ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω.

Είναι αλήθεια ότι μικρός ήσουν ένα καχεκτικό παιδί που "μεταμορφώθηκε" λίγο αργότερα;
Δεν ξέρω, να σου δείξω φωτογραφίες να μου πεις εσύ (γέλια). Η αλήθεια είναι ότι αισθανόμουν άσχημος στην εφηβεία μου. Ίσως από κει να προήλθε το σύμπλεγμα του νάρκισσου που λέγαμε.

Ποσά χρόνια ήσουν στη Ν. Υόρκη;
Δύο χρόνια έμεινα. Κυρίως στην Ν. Υόρκη, αλλά και αλλού λόγω μιας περιοδείας με ένα μιούζικαλ. Έμενα στο Manhattan κοντά στο Central Park. Πήγα με μια υποτροφία για να ειδικευτώ στο μιούζικαλ. Ήταν μεγάλη εμπειρία.

Πόσο σκληρά και ανταγωνιστικά ήταν εκεί τα πράγματα;
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι δεν έκανα ούτε έναν πραγματικό φίλο εκεί. Οι σχέσεις μου φαίνονταν πολύ επιφανειακές και συμφεροντολογικές. Η Ν. Υόρκη είναι μια σκληρή πόλη, πρέπει να ξέρεις να επιβιώνεις γιατί δεν σου χαρίζεται κανείς. Την πέτυχα σε δύσκολη περίοδο γιατί έφτασα την προηγούμενη μέρα πριν το τρομοκρατικό χτύπημα στους Πύργους.

Έζησες μεγάλες δόξες με τα "Μυστικά της Εδέμ". Το εισέπραξες και σε χρήμα εκτός από δόξα;
Επ' ουδενί. Η αμοιβή που είχα κλείσει ήταν αρκετά χαμηλή και πρέπει να σου πω ότι ακόμα μου χρωστούν αρκετά χρήματα.

Πιστεύεις ότι τα τούρκικα σίριαλ είναι καλύτερες παραγωγές απ΄ ότι τα ελληνικά;
Δεν έχω παρακολουθήσει κανένα για να είμαι ειλικρινής, μόνο κάποιες σκηνές έχει τύχει να δω κατά καιρούς. Πιστεύω ότι ίσως είναι πιο πλούσιες παραγωγές και κάποια από αυτά έχουν εξαιρετική φωτογραφία.

Είναι αλήθεια ότι με δική σου παρότρυνση χώρισαν οι γονείς σου;
Όχι με δική μου παρότρυνση, ήταν δική τους απόφαση. Εγώ το επιθυμούσα από μικρός γιατί ένοιωθα ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι θα είναι πιο ευτυχισμένοι χωριστά, παρά μαζί. Δεν το έκαναν όμως μέχρι να ενηλικιωθώ.