Να θυμώσω με τη μπουζουκο-νονά Στανίση ή να γελάσω;

Αχ αυτή η πατρίδα μας, αυτή η Ελλάδα, που είναι μονίμως διχασμένη στα δύο και κάθε πλευρά υπερασπίζεται με σθένος τα δικά της πιστεύω. Είναι χαρακτηριστικό της φυλής μας δεν εξηγείται αλλιώς.
Αυτή τη φορά στα χαρακώματα βρέθηκαν οι αντίπαλοι της λαϊκομπουζουκο-διαφήμισης των Jumbo με την Κατερίνα Στανίση ως νονά, η οποία με τουαλέτα μπομπονιέρα τραγουδάει, καθώς δύο παιδάκια τρέχουν να πάρουν τα δώρα τους. Στο απέναντι στρατόπεδο, οι υποστηριχτές της αυθεντικότητας, οι πολέμιοι της τζάμπα σοβαροφάνειας, που τα τελευταία χρόνια εξαπλώνεται σαν ιός.

Νομίζω ότι οι μέρες που ήταν ταμπού η μπουζουκο-αισθητική πέρασαν και ο κόσμος μοιάζει να έχει σημαντικότερα προβλήματα να αντιμετωπίσει απ' τη συζήτηση περί αισθητικής, φτηνής ή μη. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι ασχολούμαστε με το προφανές. Όλες οι κορώνες που ακούστηκαν ήταν αστειότητες, γιατί δεν είναι χυδαία η αισθητική της διαφήμισης, χυδαία είναι η πραγματικότητα και η καθημερινότητα της κρίσης και των αυτοκτονιών. Οι αλητείες που γίνονται στις πλάτες μας είναι χυδαιότητες. Δεν είναι η Κατερίνα αντιαισθητική, η πραγματικότητα είναι.
Το χοντραίνω; Δεν νομίζω, γιατί αν πρέπει να σοβαρεύουμε και να τσαμπουκαλευόμαστε, τουλάχιστον, ας το κάνουμε για τους σωστούς λόγους και όχι για το χαβαλέ.

Ο συνήγορος του διαβόλου, θα έλεγε ότι καμιά φορά οι προθέσεις δεν είναι πάντα αθώες. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι βλέπουμε μια φτηνή αισθητική και την νοοτροπία του σκυλάδικου να επιβάλλεται σαν φιλοσοφία και σαν τρόπος ζωής.
Δεν παίρνω και όρκο, αλλά δεν νομίζω ότι είναι έτσι τα πράγματα. Στις επιχειρήσεις -καλώς ή κακώς- ένας είναι ο στόχος: να πουλήσει το προϊόν και όχι να κάνουν μαθήματα επιμόρφωσης και κουλτούρας. Οφείλουν οι διαφημίσεις να είναι κάτι περισσότερο από αστείες, έξυπνες ή πρωτότυπες; Πρέπει να σχολιάζουμε την βάρβαρη αισθητική της λαμπάδας μπουζουκο-barbie; Ναι αλλά μέχρι εκεί, όχι να ξεκινήσουμε και πόλεμο. "Εγώ είμαι ο σικάτος και εσύ είσαι βλάχα που ακούς Στανίση".

Εξάλλου στην Ελλάδα ζούμε, της πλαστική καρέκλας και της φέτας με καρπούζι. Δεν είναι κακό και ας μη προσπαθούμε να εξωραΐσουμε τα πάντα. Όταν ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στη τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004 έβγαλε τα αγροτικά Datsun με τα καρπούζια, δαγκωθήκαμε, άλλα αυτό είμαστε ή μάλλον είμαστε και αυτό και καιρός να το χαρούμε και να το αποδεχτούμε. Είναι μέρος της γοητείας μας αυτή η "τσιγγανοσύνη" και, για να τελειώνουμε, σε όποιον δεν αρέσει, ας κλείσει τα αυτιά του και σε όποιον αρέσει, ας σηκωθεί να το χορέψει. Έτσι απλά.