Γράμμα στην Κατερίνα Καινούργιου

Γιατί βρε Κατερίνα; Γιατί πάλι; Δεν έμαθες από πέρσι; Γιατί κάνεις τα ίδια και φέτος; Δεν θυμάσαι τα δράματα που ζήσαμε όλοι μαζί με τον «έρωτα» που πέρασες με τον Σαμαρά; Δεν θυμάσαι που βγήκες εξώφυλλο στα περιοδικά να κρατιέστε χέρι χέρι και μετά μην τον είδατε τον ποδοσφαιριστή; Γιατί πάλι βρε πουλάκι μου; Τόσους «φίλους» έχεις δημοσιογράφους, δεν μπορείς να τους ζητήσεις να σε προστατεύσουν;

Είναι ανάγκη πάνω στις 2 εβδομάδες να βγεις να κάνεις δηλώσεις έστω κι αν δεν λες το όνομα του αγαπημένου σου ότι «περνάς την καλύτερη περίοδο της ζωής σου»; Γιατί, πέρσι τέτοια εποχή πάλι την καλύτερη περίοδο της ζωής σου δεν περνούσες;

Αγαπητή Κατερίνα, σαν γυναίκα προς γυναίκα και σαν (λίγο) μεγαλύτερη σου πρέπει να σου πω ότι ο έρωτας είναι το πιο φρέσκο συναίσθημα. Δεν μπαγιατεύει και δεν χαλάει ποτέ. Όταν είναι να χαλάσει, απλά εξαφανίζεται, δεν υπάρχει. Έτσι κάθε φορά που ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο είναι σαν να ερωτευόμαστε για πρώτη φορά και ξεκινάμε την καινούργια σχέση με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχαμε ξεκινήσει και την παλιά. Αυτό το λέω για να καταλάβεις ότι και πέρσι και πρόπερσι και παραπρόπερσι -και αν δεν προχωρήσει η τρέχουσα σχέση που το απεύχομαι- και του χρόνου και του παραχρόνου κάθε φορά που γνωρίζεις έναν άνθρωπο με τον οποίο είσαι ερωτευμένη θα περνάς την «καλύτερη περίοδο της ζωής σου». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κάθε φορά που θα νιώθεις έτσι, θα πρέπει να το ανακοινώνεις και μάλιστα όχι στους φίλους σου, αλλά σ ένα περιοδικό που το μόνο που θέλει είναι έναν «πιασάρικο» τίτλο και μια σέξι φωτογραφία σου.
Αγαπητή Κατερίνα, το δις εξαμαρτειν ουκ ανδρός σοφού. Και εμείς πάμε για το τρις Κατερίνα μου ήδη...