Κική Δημουλά: Ρατσίστρια ή θύμα;

Είναι λίγο άβολο, αμήχανο και δύσκολο όταν πρέπει να μιλήσεις για ανθρώπους όπως είναι η Κική Δημουλά, επειδή κυρίως δεν πιστεύω σε αυτό που λέγεται -με μεγάλη ευκολία και ειδικά όταν θέλουμε να δικαιολογήσουμε το γεγονός ότι κανιβαλίζουμε κάποιον ελεύθερα- ότι δημοκρατία έχουμε, μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε για οποιονδήποτε.
Όχι λοιπόν δεν το πιστεύω, τουλάχιστον με την ευκολία και την ταχύτητα που πιάνουμε στο στόμα μας δίχως δεύτερη σκέψη, προσωπικότητες όπως η Κική Δημουλά.
Δεν πιστεύω ότι μπορεί οποιοσδήποτε με την ανωνυμία των social media ή με δασκαλίστικη πρόθεση κακού τύπου να καταδικάζει σε λιθοβολισμό, ακόμη και όταν πρόκειται για ψηφιακό. Τουλάχιστον όχι μέχρι να ακούσει την ιστορία μέχρι το τέλος ή στην προκειμένη περίπτωση να διασταυρώσει την είδηση.

Και τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η Κική Δημουλά πέσει σε ατόπημα; Τι γίνεται όταν ξεπεράσει την κόκκινη γραμμή της ανεκτικότητας και της διαφορετικότητας που σέβονται και κατανοούν οι πνευματικούς άνθρωποι, οι οποίοι βλέπουν κάτι περισσότερο από το χρώμα του δέρματος ενός λαού ή τη γλώσσα που μιλούν. Τι γίνεται τότε; Δεν αντιδρούμε, δεν διαμαρτυρόμαστε; Έχει ασυλία ένας πνευματικός άνθρωπος, ακόμη και όταν έχει προφέρει σε μας τους θνητούς.
Κανείς δεν έχει ασυλία, όμως η άγνοια και η στρεψοδικία, ευνοούν τις μεγάλες παρεξηγήσεις, όπως έγινε και αυτή τη φορά και όπως συνήθως συμβαίνει με τη γνωστή και δημοφιλή μέθοδο -ειδικά στο internet- του σπασμένου τηλεφώνου που οι ειδήσεις σπάνια διασταυρώνονται και πολύ συχνά διαστρεβλώνονται.

Με τη γνωστή ευκολία πέσαμε όλοι να τη φάμε για τις δηλώσεις της για τα παγκάκια της Κυψέλης. Αργότερα όταν εμφανίστηκε όλη η συνέντευξή της, λέξη λέξη, ανακαλύψαμε ότι τελικά ανάμεσα στις δήθεν ρατσιστικές κορώνες, υπήρχαν και παρενθετικές προτάσεις που «παραλείφτηκαν» να αναφερθούν.
Το αν ξεχαστήκαν σκόπιμα οι extra δηλώσεις ή όχι, δεν το γνωρίζω, ξέρω όμως πώς όλοι οι δημοσιογράφοι γνωρίζουν ότι ακόμη και ένα κόμμα να αλλάξεις, υπάρχει ο κίνδυνος να αλλοιώσεις το νόημα, και πολύ περισσότερο όταν έχεις να κάνεις με τέτοιες συνεντεύξεις και με ευαίσθητες ισορροπίες.

Με αφορμή όμως το δήθεν ρατσιστικό σχόλιο μπήκε στο στόχαστρο όλη της η καριέρα. «Είναι υπερτιμημένοι» λένε κάποιοι, «είναι άδικη με τις γυναίκες και μας παρουσιάζει λιγότερες, πολύ διαφορετικές και ξένες από αυτό που είμαστε» λέει μια φίλη και κάποιοι τρίτοι υποστηρίζουν ότι έχει μικροαστικές αντιλήψεις. Πιθανότατα να έχουν δίκαιο και να συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι για άλλη μια φορά είδαμε να στήνεται δημόσια αγχόνη και το πλήθος να γιουχάρει τον ένοχο που δεν ήταν ένοχος, αλλά θύμα.
Μετά από όσα περάσαμε, αλλά και στα δύσκολα που έρχονται, δεν είναι λίγο μειωτικό, κουραστικό, χυδαίο και σαχλό να πετροβολάμε έτσι μια γυναίκα που υπερασπίστηκε σε όλη της ζωή τον έρωτα και την ποίηση;

Της το χρωστάμε αυτή της γυναικάς να είμαστε πιο προσεχτικοί, ακόμη και εκείνοι που δεν τη γουστάρουν, που τη θεωρούν ανυπόφορη, κενή, βαρετή και που αντί να τινάξει τα μυαλά της στον αέρα όπως ο Μαγιακόφσκι, έκατσε να της περάσουν στο λαιμό ένα ακόμα χαϊμαλί επιβράβευσης. Το τελευταίο το έγραψε μια κυρία, η οποία καλά κάνει και λέει την άποψή της, αλλά όσο αυτή έγραψε το λίβελο γεμάτο χολή, η Κική Δημουλά έγραφε το εξής:
«Στην ψυχή σου δεν φθάνει κανείς
ούτε δια ξηράς ούτε δια θαλάσσης».