Η ιστορία του Τόμας Πρωτόπαπα δεν είχε τελικά happy end

Τελικά κανένα θαύμα δεν έγινε. Ο Τόμας δεν ξύπνησε ποτέ από το κώμα. Έκλεισε τα μάτια του εκείνο το πρωινό της Κυριακής σε κάποιο χιλιόμετρο της Αττικής οδού και δεν τα ξανάνοιξε ποτέ. Ίσως, επειδή συνηθίσαμε σε μια κινηματογραφική απεικόνιση της ζωής, νομίζουμε ότι τα πάντα είναι πιθανά, όμως δυστυχώς δεν υπάρχει πάντα happy end.

Όταν μάθαμε για πρώτη φορά την είδηση του ατυχήματος, παρακολουθήσαμε όλοι ένα τσουνάμι πληροφόρησης, παραπληροφόρησης, αλλά και ειλικρινούς ενδιαφέροντος από τον κόσμο, να σκεπάζει οποιαδήποτε άλλη είδηση. Και είναι αλήθεια, ο κόσμος δείχνει σχεδόν ένα αρρωστημένο ενδιαφέρον σε παρόμοιες ειδήσεις καταστροφής και θανάτου. Το έχουμε πει και παλιότερα, καμιά είδηση δεν μπορεί να συναγωνιστεί την είδηση ενός νεκρού (ή έστω σε κώμα στη συγκεκριμένη περίπτωση) celebrity.

Και όπως λέγεται στη δημοσιογραφία (με ένα κυνικό και σκληρό τρόπο), κανένα θαύμα δεν διαρκεί περισσότερο από τρεις μέρες. Η περίπτωση του Τόμας άντεξε για πολύ περισσότερο καιρό και όταν δεν υπήρχε πλέον άλλη είδηση να τροφοδοτήσει το κοινό που περίμενε , άρχισαν να αραιώνουν και οι πληροφορίες και τα ρεπορτάζ.
Όμως για την οικογένειά του ο πόνος συνεχίστηκε βουβά και όσοι είχαμε τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας κάποιον πολύ δικό μας άνθρωπο σε νοσοκομείο, ξέρουμε πόσο δύσκολα και εφιαλτικά, περνά το κάθε δευτερόλεπτο, που ο άνθρωπός σου δεν καλυτερεύει.

Και 66 μέρες μετά το ατύχημα, όταν πια τα Media είχαν ξεχάσει σχεδόν την ιστορία, η καρδιά του Τόμας δεν άντεξε και σταμάτησε να χτυπά. Η είδηση ξανάγινε πρωτοσέλιδη και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις ήταν η πιο αναγνωσμένη είδηση των τελευταίων ετών. Θλιβερό ρεκόρ, αλλά έτσι είναι για τα Media, δυστυχώς. Τα ίδια τα Media που με παροιμιώδη συγκίνηση, σχεδόν μουσκεύουν με δάκρυα το πληκτρολόγιο όταν γράφουν την είδηση, σε λίγες μέρες θα το θεωρούν χθεσινά νέα, όχι με κάποιο σνομπιστικό τρόπο, αλλά έτσι συμβαίνει και στη ζωή, οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να ξεχνούμε.

Τελειώνοντας να συμπληρώσω ότι η οικογένεια του Τόμας μέσα στον πόνο της έδειξε μια αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια στον τρόπο που χειρίστηκε το γεγονός. Δεν επέτρεψε στην είδηση να «καπελώσει» τον ίδιο το γιό τους. Μακάρι να είχα κάτι καλό να τους πω, κάτι που μπορεί να ακουστεί σαν λόγια παρηγοριάς ή σοφίας. Θα τους πω μόνο ότι τον είχα γνωρίσει το γιό τους 2-3 φορές και μάλιστα λίγες ημέρες πριν το ατύχημα, κάναμε μαζί μια συνέντευξη για το ΣΚΑΪ. Εκείνο το πρωί, χαμογελαστός φρέσκος και με καθαρά μάτια- όπως είναι όλα τα πιτσιρίκια στα 26 τους που τρέχουν για να προλάβουν τα πάντα- μου έλεγε ότι έκοψε το τσιγάρο και ήταν περήφανος, ότι ήταν ερωτευμένος, ότι ήταν ενθουσιασμένος που ανακάλυψε την πυγμαχία και μου μιλούσε με πάθος για τους γονείς του.
Αυτά θα τους έλεγα και ας τα πάρει ο αέρας τα λόγια μου...