Γιατί θύμωσε ο Λιάγκας και γιατί στεναχωρήθηκε η Φαίη;

Το ξέρουμε και το ξέρουν. Το παιχνίδι της δημοσιότητας δεν έχει κανόνες. Δυστυχώς. Και ο μόνος τρόπος για να το αντιμετωπίσεις είναι η αδιαφορία. Και για το καλό και για το κακό. Όπως δηλαδή δεν πρέπει να πανηγυρίζεις γιατί ένα περιοδικό γράφει για σένα πόσο όμορφος, καλός, έξυπνος, ταλαντούχος και καλλίγραμμος είσαι, έτσι δεν πρέπει να σε αγγίζει όταν γράφει πόσο ατάλαντος, γελοίος, παχύς ή κακότροπος άνθρωπος είσαι. Έτσι είναι; Αλλιώς δεν έχεις καμία τύχη να τα καταφέρεις σε αυτή τη δουλειά. Δεν μπορεί να σε ενδιαφέρει η ανοησία του καθένα. Ούτε μπορείς να διαψεύδεις την κάθε γελοιότητα.

Πήγα σε ένα περίπτερο προχθές και για να πω την αλήθεια τρόμαξα. Δεν πίστευα τους τίτλους που διάβαζα. Κερατώματα, κλάματα, χωρισμοί... Ούτε που κατάλαβα πότε άρχισε ο ελληνικός εβδομαδιαίος τύπος να μιμείται το National Enquirer το αμερικάνικο περιοδικό που πιστεύει ότι ο Elvis ζει σ ένα νησί μαζί με τη Marilyn Monroe και ότι γύρω μας ζουν εξωγήινοι ή ότι η Angelina Jolie είναι στην πραγματικότητα η χαμένη αδερφή του Brad Pitt. Όμως από κει και πέρα είναι τόσο χυδαίο καμιά φορά αυτό που συμβαίνει που και μόνο που ασχολείσαι και μπαίνεις στον κόπο να το διαψεύσεις είναι σαν να το νομιμοποιείς. Κατά τη γνώμη μου το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να του γυρίσεις την πλάτη, είτε είσαι ενδιαφερόμενος, είτε είσαι αναγνώστης.

Καταλαβαίνω ότι είναι άδικο αυτό που συμβαίνει. Δεν μπορείς να βάζεις ένα ζευγάρι που έχει παιδί, γονείς, φίλους και συγγενείς να απαντάει σε αδιάκριτες ερωτήσεις του περιβάλλοντος του ή του βενζινά της γειτονιάς του για το αν ο γάμος τους περνάει κρίση ή αν χωρίζουν. Καταλαβαίνω ότι καμιά φορά σε πνίγει το δίκιο και θέλεις να βγεις και να φωνάξεις την αλήθεια. Απλώς σκέφτομαι μήπως κάτι που θα έπρεπε να το γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια ασχολούμενος μαζί του, του δίνεις αξία. Και ξαφνικά ο ανύπαρκτος αποκτά υπόσταση. Δεν μου πέφτει λόγος, δεν ξέρω κι εγώ πώς θα αντιδρούσα αν μου συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μια γνώμη λέω.
Ψυχραιμία σε όλους!