Η Ελένη Διβάνη και οι (πολύ) ύποπτες προθέσεις της

Τώρα που κατακάθισε η σκόνη τα πράγματα αρχίζουν και φαίνονται πιο καθαρά. Ο λόγος για την στενάχωρη είδηση του νεαρού που σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τον εκλεκτή και μας μαύρισε την ψυχή και τη εβδομάδα του 15Αυγουστου.
Και μέσα στην αγανάκτηση και τη θλίψη ακούστηκε η φωνή της Λένα Διβάνη (συγγραφέας και ιστορικός) που έγραψε για «τζαμπατζήδες που δεν αφήνουν τους ελεγκτές να κάνουν τη δουλειά τους» και έριξε σπίρτο στην εύφλεκτη ατμόσφαιρα και τα έκαψε όλα –και όχι με την καλή έννοια.

Λίγες μέρες μετά η ίδια τοποθετήθηκε με επιστολή της. Έγραψε ένα κείμενο και μέσα σε 1.302 λέξεις δεν διάβασα πουθενά τη λέξη «συγνώμη», «λυπάμαι» ή τη λέξη «λάθος». Και μην μου πείτε ότι το ξεχάσατε ή ότι αφαιρεθήκατε; Όχι τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Συγγραφέας είστε και ξέρετε πολύ καλά για τι πράγμα μιλάτε. Δεν γράψατε τη λέξη συγνώμη γιατί απλά δεν θέλατε να πείτε συγνώμη. Ακόμη και αυτή, τη δύσκολη ώρα που ίσως να μπορούσατε να αντιστρέψετε την αγανάκτηση του κόσμου προς το πρόσωπό σας, επιλέξατε να μην το κάνετε. Οπότε δύο πράγματα συμβαίνουν: Ή δεν νιώσατε ότι κάνατε κανένα λάθος ή (πράγμα που πιστεύω) σας ικανοποιεί όλη αυτή η προσοχή που σας δόθηκε. Η οργή του κόσμου και ο θυμός προς εσάς, σας κάνει να αισθάνεστε ένα είδος ηρωίδας, σαν κάποια που πρέπει να αντιμετωπίσει το μίσος του πλήθους. Δυνατό συναίσθημα κυρία Διβάνη έτσι; Είναι εθιστική η δύναμη να είσαι σε κάθε στόμα, σε κάθε κείμενο σε κάθε site, έστω και για τους λάθους λόγους;
Λένε ότι «Αφού δεν μπορώ να γίνω όλα όσα ονειρεύεσαι, θα γίνω η πηγή κάθε δυστυχίας σου» ή πιο απλά «αφού δεν συναντηθήκαμε στην αγάπη θα συναντηθούμε στο μίσος», γιατί εγώ αυτό κατάλαβα,

Στο κείμενο, που έστειλε να δημοσιευτεί και δεν υπήρχε ίχνος μεταμέλειας, υπήρχαν πολλά που τα δικά μας απλοϊκά μυαλά μπορούν επίσης να αντιληφτούν: Υπήρχε η ταύτισή της με άλλους «συναδέλφους» της. Το γεγονός ότι την κατασπάραξαν τα σαγόνια μιας θορυβούσας μειονότητας, που πριν από αυτή είχε επιτεθεί σε όλους τους διανοούμενους. Μετά έκανε λόγο για την «γνωστή βρώμα του ημικίτρινου Τύπου και τα ανεκδιήγητα μπλογκς,» (τα οποία φυσικά όπως αναφέρει πιο κάτω η ίδια διάβαζε ασταμάτητα μέχρι να ξημερώσει).

Μετά διαβάσαμε ότι δεν ήξερε ότι το παιδί ήταν νεκρό όταν έκανε το σχόλιο. Υπήρχε μόνο η έιδηση. Από πότε κυρία Διβάνη γράφουν ειδήσεις για παιδιά που δεν πληρώνουν εισιτήριο; Αν ήταν έτσι θα διαβάζαμε κάθε μέρα εκατοντάδες παρόμοιες ειδήσεις . Για να γραφτεί η είδηση, σημαίνει ότι κάτι πολύ σοβαρό συνέβη και όχι απλά ένα παιδί δεν έκοψε εισιτήριο. Εμένα λοιπόν δεν με πείσατε για την αρχική σας άγνοιά.

Στο τέλος η Διβάνη αντί να κλείσει την επιστολή της στέλνοντας ταπεινά συλληπτήρια στην οικογένεια που έθαψε το παΐδι της, η διανοούμενη- γαϊδάρα (γιατί η μια ιδιότητα δεν αποκλείει την άλλη και το λέω με πόνο γιατί μου άρεσαν κάποια βιβλία της, όπως και κάποιες συνεντεύξεις που έδωσε) έβαλε ένα φοιτητή της σαν να της λέει δήθεν: «Κυρία Διβάνη, τώρα σας θέλω μπετόν. ... Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Ετοιμαστείτε. Αυτό μας λέγατε. Με το στόμα τους αυτοί θα δαγκώνουν αλλά εμείς θα μιλάμε. Μέχρι να φυτρώσουν καινούρια αυτιά για να μας ακούσουν ...»

Ωραία λόγια, μόνο που δεν σας αφορούν και δεν απευθύνονται σε 'σας. Αυτά είναι για ανθρώπους που έχουν φωνή και τα βάζουν με το σύστημα, με το κατεστημένο, που κάνουν επανάσταση χωρίς να φοβούνται, που ουρλιάζουν στην εξουσία με προσωπικό κόστος. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να κάνουν σαχλά σχόλια στο twitter, ούτε κατέχουν θέσεις στην κρατική τηλεόραση.
Αυτά τα λόγια δεν είναι για 'σας. Τζάμπα συγκινηθήκατε από το φοιτητή σας. Εσάς, σας ταιριάζει το εξής: «Άι χάσου μωρή γελοία»