Η βιομηχανία του θανάτου και οι φρικαλεότητες των δημοσιογράφων
Η φιέστα που στήνεται γύρω από ένα πτώμα
Είναι απίστευτο και σχεδόν ντροπιαστικό, όταν ανακαλύπτει κάνεις το πανηγύρι που στήνεται γύρω από το θάνατο ενός ανθρώπου.
Μια τέτοια δύσκολη στιγμή -και ειδικά αν πρόκειται για αυτοκτονία όπως εικάζεται στην περίπτωση του Μιχάλη Ασλάνη- θα έπρεπε να επικρατεί σιωπή και λίγες λέξεις σαν φόρος τιμής για έναν άνθρωπο που έζησε ανάμεσά μας και διάλεξε ένα αξιοπρεπή τρόπο –σύμφωνα με μένα- για να φύγει. Αν ένιωσε ότι η ζωή του ήταν πλέον περιττή και βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα τείχος, τότε διάλεξε τη μεγάλη έξοδο, σαν λύτρωση, αλλά και σαν εκδήλωση της ελεύθερης βούλησης. Αυτό που λέει ο Ντοστογέφσκυ στους "Δαιμονισμένους" πως «όποιος επιζητεί την υπέρτατη ελευθερία, αυτός πρέπει να έχει την τόλμη να σκοτώσει τον εαυτό του... Παραπέρα ελευθερία δεν υπάρχει. Εδώ είναι όλα και παραπέρα δεν υπάρχει τίποτε».
Αντί για όλα αυτά, όμως η βιομηχανία του θανάτου είναι μια προσεκτικά σχεδιασμένη μεθοδολογία, που ξεκινάει από την είδηση, περνά στις άγνωστες λεπτομέρειες, στο έργο και στη ζωή του θανόντα, κλιμακώνεται στις τελευταίες ώρες και σε πολλές άρρωστες περιπτώσεις, συνοδεύεται από τα αντίστοιχα αποδεικτικά στοιχεία ή αλλιώς φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος.
Το τέρας αν αρχίσεις να το ταΐζεις, δεν χορταίνει την πείνα του με τίποτε και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι απόλυτα ευκρινές ποιο είναι το τέρας. Είναι ο κόσμος που ζητάει όλα και περισσότερα; Η είναι κάποιοι δημοσιογράφοι που έχουν ξεπεράσει κατά πολύ το όριο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και με πρόσχημα την ενημέρωση ή το «όποιος πρόλαβε πρώτος» δείχνουν το κτήνος που κρύβουν μέσα τους;
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει να δούμε να δημοσιεύεται φωτογραφία με ένα νεκρό άνθρωπο, κάποιον που βρίσκεται στην πιο προσωπική και στην πιο ανυπεράσπιστη στιγμή στο τέλος της ζωής του. Και ειδικά για τη δική μας γενιά που δεν είναι διόλου εξοικειωμένη με το θάνατο. Για μας ο θάνατος είναι ταμπού.
Όχι λοιπόν, ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε ελληνικό προνόμιο είναι. Είδαμε πολλά στο παρελθόν: Είδαμε το πτώμα της Marilyn Monroe στο νεκροτομείο, τον πυροβολημένο στο κεφάλι πρόεδρο Kennedy, τη σωρό του Michael Jackson να μεταφέρεται, την πριγκίπισσα Diana λίγο πριν ξεψυχήσει μέσα στα συντρίμμια του αυτοκινήτου.
Είδαμε επίσης τον Ιούνιο του 1987 σε εξώφυλλο μεγάλης ελληνικής εφημερίδας το τεμαχισμένο πτώμα της 18χρονης Ζωής από τα χέρια του Παναγιώτη Φρατζή (και μάλιστα η φωτογραφία με το πτώμα κομμένο σε 16 κομμάτια ήταν πεντακάθαρη απ ότι θυμάμαι), είδαμε το δωμάτιο και τον σφαγμένο Νίκο Σεργιανόπουλο με το αίμα που είχε πλημυρίσει τη μοκέτα (βέβαια χειρότερο και από τη φωτογραφία υπήρξαν εκείνα τα χυδαία ρεπορτάζ). Είδαμε το στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο του Τόμας Πρωτόπαπα και είδαμε και το Μιχάλη Ασλάνη πεσμένο στο πάτωμα δίπλα σε κουτιά με χάπια και σκόρπιες σημειώσεις.
Όχι λοιπόν δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο ,αλλά κάθε φορά είναι το ίδιο τρομακτικό, σοκαριστικό και εθιστικό.
Διαβάστε επίσης:
Η φωτογραφία του Μιχάλη Ασλάνη νεκρού. Υποκρισία ή έλλειψη σεβασμού;
